Titulli: Kokoro
Origjinali: Kokoro
Gjinia: Roman
Autori: Natsume Soseki
Shqipëroi: Pirro Dollani
Shtëpia botuese: Ombra GVG
Viti: 2017
Fq. 332
Pesha: 0.428 kg.
ISBN: 978-9928-06-176-8
Mbi librin
Asnjë koleksion i letërsisë japoneze nuk është i plotë pa "Kokoro"-n, romanin e fundit të autorit Natsume Sõseki, të cilin e përfundoi para se të vdiste, në vitin 1916. "Kokoro" – që do të thotë "zemër" – është historia e një miqësie delikate dhe prekëse midis dy personazheve pa emër, një djaloshi të ri dhe një burri në moshë, të cilin ai e quan "Sensei".
I gjurmuar nga sekrete tragjike që e kanë mbuluar gjatë gjithë jetës së tij me një hije të rëndë, Sensei me kalimin e kohës arrin t'ia hapë zemrën nxënësit të ri, duke i rrëfyer hapur pjesë nga jeta e tij studentore që i kanë lënë një ndërgjegje të trazuar faji, duke zbuluar kështu hendekun e pakapërcyeshëm ndërmjet dhimbjes së tij morale dhe përpjekjeve të studentit për ta kuptuar atë, si dhe ndryshimin e thellë kulturor nga njëri brez në tjetrin, gjë që e karakterizonte Japoninë e fillimeve të shekullit XX.
"Kokoro" është një nga veprat më të dashura të prozës letrare së Sõsekit. Për here të parë është botuar në vitin 1914 Që nga ajo kohë është ribotuar dhjetra herë në Japoni dhe vazhdon të përkthehet edhe sot në gjuhë të ndryshme të botës.
Në këtë roman përshkruhet një student, i cili lë fshatin e përgjumur për herë të parë në jetën e tij, për të përjetuar "botën reale" të Tokës, grave dhe universitetit. Romani vjen në jetë në tensionin e thellë midis vlerësimit të humorit të gjallë të Sõseki-t dhe ndërgjegjësimit për pafajësinë e studentit, i cili arrin të depërtojë në jetën sociale dhe kulturore.
"Kokoro", si vepër e rëndësishme, me ndjesi të holla, është vepra e një prej autorëve më të njohur të Japonisë. Kjo trilogji provokon mendimin, zbulon thelbin e vetmisë dhe qëndron si një hyrje nxitëse për letërsinë moderne japoneze.
Komente mbi librin
"Sõseki është përfaqësuesi i letërsisë moderne japoneze, një personalitet i një kalibri të vërtetë kombëtar."
Haruki Murakami
"Natsume Sõseki, një nga romancierët më të mëdhenj të Japonisë, ka jetuar në Camberwell mes viteve 1900 dhe 1902. Që nga vdekja e tij në moshën 49 vjeçare, janë përkthyer në anglisht shumë vepra të tij. "Kokoro" është kryevepra e autorit.
Në historinë e një miqësie të fortë midis një studenti të ri dhe një njeriu që ai e quan Sensei, Soseki shkruan për ndryshimin e qëndrimeve japoneze për nderin, dashurinë dhe detyrën. Rrethanat misterioze të jetës së Senseit bëhen të dukshme vetëm në momentin e vdekjes së tij, në një studim të shkëlqyer të urrejtjes dhe fajit."
The Independent
Fragment nga libri
Megjithëse kisha vendosur të jetoja sikur të isha i vdekur, disa ngacmime nga jashtë e nxisnin zemrën nganjëherë të kërcente me energji të përmbajtur. Por në çastin që ndieja një shtytje të brendshme që të kapërceja këtë gjendje mortore e të veproja, një forcë e tmerrshme shfaqej papritur dhe ma shtrëngonte zemrën fort derisa nuk lëvizja më.
Dhe një zë do të më thoshte: "Ti nuk ke të drejtë të bësh asgjë!" Dhe menjëherë dëshira për të vepruar më linte në çast. Kur pak më vonë, përpiqesha të ngrihesha përsëri, kjo forcë do të më pengonte. Nga inati skërmitja dhëmbët dhe i bërtisja: "Përse më ndalon?" Forca e çuditshme qeshte ftohtësisht dhe përgjigjej: "Ti e di shumë mirë përse." Dhe përsëri dorëzohesha.
Ti duhet të kuptosh që gjatë gjithë këtyre viteve të kësaj jete të qetë e monotone kjo betejë rraskapitëse vlonte pa pushim brenda meje. Nëse gruaja ime mërzitej me mua nganjëherë, ti nuk e ke idenë sesa shumë mërzitesha me veten time.
Kur më në fund nuk mund të duroja më të qëndroja i ngujuar brenda këtij burgu dhe kur të gjitha përpjekjet e mia dëshpëruese për të shqyer hekurat shkuan kot, fillova të mendoj se gjëja më e lehtë ishte vetëvrasja. "Po përse?" dëgjoj që më pyet me habi.
Sepse kjo forcë e çuditshme dhe e tmerrshme brenda meje më kishte paralizuar zemrën me kthetrat e saj të hekurta dhe kishte bllokuar çdo rrugëdalje, përveç rrugën drejt vdekjes. Nëse do të kërkoja ta zhbllokoja dhe të lëvizja me çdo kusht, hapat e mi do të më çonin vetëm në atë rrugë.
Jam përpjekur dy ose tri herë të ndjek këtë shteg të vetëm drejt vdekjes, që fati ma ka shtruar përpara në mënyrë kaq të rreme. Por çdo herë jam përmbajtur nga ndjenjat për gruan time. Është e panevojshme të them se nuk kam pasur asnjëherë guximin ta marr edhe atë me vete.
Kam qenë kaq frikacak sa nuk kam mundur as t'i tregoja. Si mundet pastaj t'i shkaktoja vetëvrasje të dyfishtë dhe ta sakrifikoja për hatër të fatit tim të mbushur me tmerr? Fati i saj ishte paracaktuar jo më pak sesa fati im. Të hidhje dy jetët tona së bashku në flakë, jo vetëm që do të ishte kundër natyrës, por do të ishte edhe pikëlluese.
Gjithashtu mbushesha me keqardhje kur mendoja se ajo do të mbetej vetëm kur unë s'do të isha më. Ato fjalë që ajo kishte thënë pas vdekjes së nënës së saj se "Unë isha e vetmja gjë që i kishte mbetur tani në botë," më përcëllonin në gjoks. Dhe prandaj ngurroja. Nganjëherë, shikoja fytyrën e saj e gëzohesha që nuk kisha vepruar. Pastaj ligështohesha përsëri kur kapja shikimin e saj të pikëlluar hedhur mbi mua.
Të kujtohet, ja kështu ishte jeta ime. Gjendja ime mendore ishte e njëjtë edhe ditën që u takuam për herë të parë në Kamakura, edhe ditën që dolëm së bashku përtej qytetit. Një hije e zezë dukej sikur më ndiqte prapa gjithnjë. Unë tërhiqja zvarrë jetën time mbi tokë për hir të gruas sime.
Gjendja ime shpirtërore nuk ishte ndryshe edhe atë mbrëmje mbas diplomimit tënd. Më beso, nuk të gënjeva kur thashë se do të takohemi përsëri në shtator. Unë vërtet kisha qëllim të të takoja edhe një herë. Pasi vjeshta iku, dimri erdhi e shkoi, madje edhe pranvera mbaroi, unë mezi po prisja për takimin tonë të dytë.
Dhe në kulmin e verës, perandori Meiji vdiq. Atëherë ndjeva se meqë fryma e epokës së Meijit kishte filluar me të, duhej të përfundonte me vdekjen e tij. Isha i pushtuar nga mendimi se brezi im, që e kishte ndier shumë thellë ndikimin e Meijit, tani ishte i dënuar të mbetej në anakronizëm për sa kohë të ishte gjallë. Kur ia thashë gruas këtë, ajo nuk pranoi t'i merrte seriozisht këto fjalë. Por pastaj, shtoi me shaka: "Atëherë, ndiq traditën e vjetër, vdis me Zotin tënd".
