Skënderbeu dhe Papati 1442 - 1467, At Giuseppe (Zef) Valentini

Titulli: Skënderbeu dhe Papati 1442 - 1467
Gjinia: Histori
Autori: At Giuseppe (Zef) Valentini
Shqipëroi: Iliriana Angoni
Shtëpia botuese: Plejad
Viti: 2013
Fq. 445
Pesha: 0.501 kg.

Mbi librin

Gjergj Kastrioti, kur në mesin e shekullit XV papritur u shfaq në historinë e Evropës si protagonist në luftën e ashpër kundër turqve, për të gjithë ishte një personazhi ri. Ishte i ri edhe emri "Skënderbej"! Më parë nuk ishte veçse një peng në duart e sulltanit, dhe ishte i njohur vetëm për ata që njihnin fatin e keq të derës së tij princërore, e rënë nën zgjedhën e turqve.

Por, tashmë prej kohësh, brenda një rrethi të vogël të atyre shqiptarëve që nuk e kishin humbur shpresën për të hequr qafe zgjedhën poshtëruese të Gjysmëhënës, u hapën fjalë për virtytet e tij luftarake të vëna në shërbim të sulltanit, e kështu kjo u duk e çmuar.

Ishte e natyrshme që fama e trimërive të tij nuk do të vononte që ndaj tij të ktheheshin sytë e bashkëpatriotëve, edhe se nuk ishin shumë ndërmjet atyre që, duke e njohur nga afër, do guxonin të shpresonin se ai mund të rrëmbente shpatën kundër Turkut, pranë të cilit ishte rritur.

Por ishte e mundur që Skënderbeu të ishte i prirë që t'ia kushtonte të gjithë jetën shtypësit të tokës së vet, fituesit kundër babait të vet, padronit të atij oborri i cili që fëmijë e kishte rrëmbyer nga besimi i të parëve të paharruar kurrë, e ku kishin vdekur, ose ndoshta ishin vrarë, tre vëllezërit e tij, edhe ata pengje?

I dërguar nga sulltan Murati II kundër Hungarisë, që nën urdhrat e Kara-beut të luftonte kundër forcave të krishtera, hartoi dhe vuri në jetë planin shumë të guximshëm për të përfituar nga disfata e shkaktuar turqve nga trimëria e Janosh Huniadit, për t'u kthyer në atdhe dhe për të fituar kohë që të organizoheshin ushtarakisht patriotët e tij, duke u shkaktuar, disfatën e plotë turqve.

Ai, pasi shtiu në dorë zotërimet e të atit dhe thirri princat e tjerë, mundi kështu të mbledhë "Lidhjen e popujve shqiptarë" dhe të fillojë luftën për jetë a vdekje kundër armikut të atdheut të tij dhe të besimit të tij.

Skënderbeu mori komandën e popullit të Shqipërisë me brohoritjet e krerëve të ndryshëm dhe, duke qenë njohës i mirë i armikut, kishte shumë besim që ta mundte me të njëjtën taktikë. Kjo ndodhi në fund të vitit 1443 dhe pranverës së vitit 1444.