Libri i çajit, Okakura Kakuzo

Titulli: Libri i çajit

Origjinali: The Book of Tea

Gjinia: Ese

Autori: Okakura Kakuzo

Shqipëroi: Ervin Qafmolla

Shtëpia botuese: Pika pa sipërfaqe

Viti: 2021

Fq. 102

Pesha: 0.076 kg

ISBN: 978-9928-185-90-7

Ky libër është në gjuhën shqipe

Pjesë nga libri

Charles Lamb-i, një ithtar i deklaruar i çajit, ka rrokur thelbin e çajizmit kur shkroi se kënaqësia më e madhe që njihte ishte bërja e një vepre të mirë tinëzisht, që më pas do të dilte në dritë rastësisht. Sepse çajizmi është arti i fshehjes së bukurisë ashtu që të mund ta zbuloni rastësisht, i sugjerimit të asaj që nuk guxoni ta shfaqni. Është sekreti fisnik i të qeshurit me veten, qetë por plotësisht, ndaj është, pra, vetë humori: buzëqeshja e filozofisë. Në këtë kuptim, të gjithë komediografët e vërtetë mund të quhen filozofë të çajit: Thackeray, për shembull, dhe, sigurisht, Shekspiri. Poetët e dekadencës (dhe kur s’ka qenë bota ndonjëherë në dekadencë?), në protestat e tyre kundër materializmit, në një farë mase, kanë elur gjithashtu udhën për çajizmin. Në ditët e sotme, mbase Perëndimi dhe Lindja mund të gjejnë një ngushëllim të ndërsjellë në soditjen tonë të ndrojtur të së Papërsosurës.

Taoistët rrëfejnë se në fillimin e madh të JoFillimit, Fryma dhe Materia u përballën në një dyluftim vdekjeprurës. Në fund, Perandori i Verdhë, Dielli i Qiellit, ngadhënjeu ndaj Zhu Rongut, demonit të territ dhe tokës. Në grahmën e tij të fundit, ky titan e përplasi kokën te qemeri diellor, duke e thërrmuar kubenë kaltëroshe prej nefriti. Yjet humbën foletë e tyre, hëna u end kuturu nëpër humnerat e shkreta të natës. I dëshpëruar, Perandori i Verdhë kërkoi gjerë e gjatë për ndreqësin e Qiejve. Kërkimi nuk i nuk shkoi kot. Nga deti i Lindjes buthtoi një mbretëreshë, Nyvaja e shenjtë, brikurorë dhe bishtdragua, shkëlqimtare në parzmoren e saj prej zjarri. Ajo lentoi ylberin pesëngjyrësh në kazanin e saj magjik dhe arnoi qiellin kinez. Por thuhet se Nyvaja harroi të mbushë dy plasa të imëta në kupën qiellore. Kështu filloi dualizmi i dashurisë: dy shpirtra që vërtiten në hapësirë, pa gjetur kurrë prehje, gjersa kur të bashkohen për të plotësuar universin. Çdokush duhet ta ndërtojë nga e para qiellin e vet të shpresës dhe paqes. Qielli i njerëzimit modern përnjëmend është copëtuar në përleshjen titanike për pasuri dhe pushtet. Bota po zvarritet këmbadoras në errësirën e kultit të unit dhe harbutërisë. Dija po blihet përmes një ndërgjegjeje të keqe, bujaria po praktikohet për hir të leverdisë. Lindja dhe Perëndimi, si dy dragonj të flakur në një det tallazesh, më kot përpiqen të rifitojnë xhevahirin e jetës. Na duhet sërish një Nyvaja për të meremetuar rrënimin e madh; presim Avatarin e madh. Ndërkohë, le të pijmë nga një gllënjkë çaj. Kuqëlimi i pasdites po shndrit bambutë, shatërvanët gurgullojnë me ëndje, shushurima e pishave dëgjohet në çajnikun tonë. Le të ëndërrojmë për shuarjen, dhe të eglendisemi në marrëzinë e bukur të gjërave.