Nata e Sofie Kondilit, Koco Kosta

Titulli: Nata e Sofie Kondilit
Origjinali: Nata e Sofie Kondilit
Gjinia: Roman
Autori: Koço Kosta
Kategoria: Autore Shqiptarë
Shtëpia botuese: Dudaj
Viti: 2007
Fq: 560
Pesha: 0.621 kg.
ISBN: 978-99943-0-038-9

Fragment nga libri

Shikonte te vetja dhe as që bënte përpjekjen më të vogël që seksi i saj të mos shpërthente me aq vrull, po përkundër: kërkonte të jepej furishëm. Ajo e spërkaste mashkullin me vështrim epshor. Gjinjtë e mëdhenj ulërinin të etur për ndjenjë. Dhe vithet e plota të njomështa, të bukra e të ngjeshura njëherësh ulërinin, gjithashtu për ndjenjë. Edhe kofshët. Dhe buzët, dhe sytë ju mbushën me dritë sensuale. E tëra.

Epshi qe kthyer në tërbim. Zjarri i gjakut i hingëllinte. Qe marrosur tërë ajo natë dimri, me një kuje ... të bukur! Poshtë, nën kërthizën mishtore, i dolën gjymtyrë. Dhe shalët me bulurima tërë llaftarepsje! veçanërisht atje në krye përbrenda breçkave vogëlane, të holla me dantellë. Aq të brishta! Aq me shpirt! Dhe unë dëgjoj, tha ajo.

Dëgjoj mashkull. Në atë natë të fellë të mbushur me dëborë ndiente se gjithçka, ai trup po i shndërrohej në seks. Dhe se, pas një çike, do niste të shkallonte aq gëzueshëm! Qenë të dy në një errësirë të pastër, të ndershme. Dhe, në atë të groptë nate, ajo s'reshtëte për të nxjerrë nga strehimi ndjenja të veta ... Ishin bërë dy trupa të shtangtë, që s'e shihnin apo s'u bënte përshtypje se ishin llangosur në për lagien tërbimtare.

Dëgjonte fellë në shpirt dhe i pëlqeu shumë të ulte kapakët e gjatë të syve. Nderi krahun dhe lëshoi pëllëmbën mbi gjoksin leshtor të tij. Ajo u bë e tëra melodi. Gëzim vezullues. Engjëll. Verbëri. Ç'marrëzi! lexoi te vetja shpejtazi. Ç'marrëzi kaq ... tronditëse! Dhe ndërkohë, sa e freskët, sa afshëronjëse ajo ..., ajo bishë e bukur! Kur përballë: tjetër flakërimë: Ai! Ajo e përpinte ethshëm. Dhe aq ëmbëlisht! Femërisht! Dashurisht! Dhe tejet sinqerisht. Tejet e hijshme. Hyjnore!

Dhe ulur, fare qasur, pranë nuk ja hiqte atë vështrim femëror. Aq femëror! Dhe po ajo thirrje, po ajo luuutje e pafre e përvëluar. Po ato bubullima të guximshme që e zhbironin ngulshëm. Kudo: në fytyrë, te balli, te sytë, te goja. Te buzët mashkullore. Dhe ngrihej më e beftë, më e bukur; tjetërlloj! Sikur e bymente një asish lloj tërmeti! dhe e shfaqte më të buuukur. E Bukura! Ndërkohë që ai ishte bërë dhe po lartohej si tmerr drithëronjës i pashëm mashkulli. Do të kalëronte dot përmbi dobësinë njerëzore?!