Titulli: Fjalë për adoleshentët ose kompleksi i karavidhes
Origjinali: Paroles puor adoleschents ou le complexe du homad
Gjinia: Psikologji
Autori: Grup Autorësh
Shqipëroi: Jeta Toçilla
Shtëpia botuese: Ombra GVG
Viti: 2013
Fq. 168
Pesha: 0.224 kg.
ISBN: 978-9928-56-066-8
Mbi librin
Për adoleshentët, Françoise Dolto thotë se janë si karavidhja gjatë shndërrimit, pa zhguall, përballë gjithë rreziqeve dhe me nevojën për të qenë një tjetër. Për t'i ndihmuar në përmbushjen e kësaj metamorfoze, e cila është si një lindje e dytë, F. Dolto, e bija, C. Dolto dhe C. Percheminier kanë shkruar këtë libër.
Ai së pari iu drejtohet juve, adoleshentëve. Por ky libër është për të gjithë, për ta patur në shtëpi që ta lexojnë fëmijët, prindërit, të rinjtë e të rriturit që të përfitojnë prej tij. Libri "Fjalë për adoleshentët" jep ide për të dalë nga situatat e vështira, flet për gjërat që shpesh janë keqadresuar ose dëmtuar në jetën e përditshme si: miqësia, dashuria, seksualiteti, dhuna, droga, turpi, prindërit dhe adoleshentët.
Ai paralajmëron mbi kurthet e moshës dhe jep mbështetje për të bërë zgjedhjet, për të ndërmarrë rreziqet që çojnë drejt përgjegjësive dhe pavarësisë. Ai ndihmon gjithashtu prindërit të shkëputen nga fëmijët e tyre me sa më pak dhimbje dhe më tepër respekt.
Fragment nga libri
Adoleshenca është faza kalimtare që ndan fëmijërinë nga mosha madhore dhe që ka pubertetin si momentin qëndror të saj. Me thënë të drejtën, kufijtë nuk i ka të prerë me thikë. Pa dyshim, ajo që i ngjan më tepër është lindja.
Kur vijmë në këtë botë nga nëna na ndajnë duke na prerë kërthizën, por shpesh na del nga mendja se mes nënës dhe foshnjës ekziston një tjetër lidhje e jashtëzakonshme: placenta... Pa placentën, para lindjes do të qe e pamundur çdo formë jete, ama që të mund të jetosh pas lindjes detyrimisht duhet ta hedhësh tej atë.
Adoleshenca është si një lindje e dytë që kryhet hap pas hapi. Hap pas hapi duhet ta flakësh mburojën e familjes ashtu siç dikur ke braktisur placentën.
***
Ashtu si karavidhja që humbet zhguallin, e gjejmë veten adoleshentë me një pamje që ndryshon. Pak a shumë kjo është historia e të gjithë adoleshentëve. Kur ishim brenda zhguallit që na mbronte ndjeheshim shumë të bukur. Gjatë adoleshencës nuk reshtim së pyeturi: A jam i bukur? A jam i shëmtuar?
Nuk ndjehemi hiç mirë me puçrra në fytyrë. Ndjehemi shumë të gjatë, shumë të shëndoshë, shumë të ngathët... Shndërrimi është i pandalshëm: së brendshmi dhe së jashtmi. Gjatë kësaj periudhe nuk shqitemi nga pasqyra, si ajo prej kristali që na kthen ftohtësisht pamjen tonë ashtu edhe nga ai pasqyrim që kërkojmë për veten në sytë e të tjerëve.
Mirëpo pasqyra nuk mundet të tregojë me vërtetësi se ç'vërejnë të tjerët tek ne kur na shohin, pasi një fytyrë nuk tregon ç'personalitet fsheh për sa kohë ësthë e palëvizur....
