Kinkakuxhi, Jukio Mishima

Titulli: Kinkakuxhi (kopertinë e trashë)
Origjinali: The temple of the golden pavillion
Gjinia: Roman
Autori: Jukio Mishima
Shqipëroi: Betim Muço
Shtëpia botuese: Koha Ditore
Viti: 2005
Fq. 224
Pesha: 0.308 kg
ISBN: 84-9819-049-5

Mbi librin

"Kinkakuxhi" është bazuar në një ngjarje të vërtetë të vitit 1950 kur Japonia u trondit nga lajmi se një murg i ri budist kishte djegur të famshmin tempull "Tempulli i Artë", në Kioto. Ky tempull, një kryevepër e arkitekturës dhe e aranzhimit lulishtar budist, kishte qenë për më shumë se 500 vjet njëra ndër mrekullitë e botës japoneze.

Murgu i ri që vuante nga një çekuilibër mendor dhe që urrente veten e vet se pse kishte lindur i shëmtuar e me një pengesë në të folurit e tij, nisi të urrejë gjithashtu gjithçka të bukur dhe bashkë me to edhe tempullin kur rronte. Kjo e shpuri atë në krijimin e zjarrvënies.

Fragment nga libri

Që kur isha fëmijë, im atë më ka folur shpesh për Tempullin e Artë. Vendlindja ime është një kep i vetmuar që del në Detin e Japonisë, në veri të Maizurut. Babai, gjithsesi nuk kishte lindur atje, por në Shiraku, në rrethinën lindore të Maizurut. Ai kishte këmbëngulur t'i përkushtohej fesë e të bëhej prift i një tempulli në një kep të largët. Në këtë vend ai u martua dhe i dha jetë një fëmije që isha unë.

Në afërsi të tempullit, në kepin Nariu, nuk kishte shkollë të përshtatshme. Më në fund, unë lashë shtëpinë e prindërve dhe u dërgova në atë të tim ungji, në vendlindjen e babait. Rroja atje dhe ndiqja shkollën e Maizurut të Lindjes, duke shkuar e ardhur më këmbë.

Qielli në qytetin e tim eti ishte shumë i ndritshëm. Por çdo vit në tetor dhe nëntor, bile edhe në ditët kur nuk dukej se mund të kishte qoftë një re të vetme, do të ndodhnin rrebeshe të papritur. Ndoshta nga kjo, tek unë u zhvillua një gjendje e ndryshueshme shpirtërore.

Në mbrëmjet e pranverës, kur kthehesha nga shkolla, mund të rrija në dhomën time në katin e dytë të shtëpisë së tim ungji dhe të vështroja nga kodrat. Rrezet e diellit perëndues ndriçonin gjethet e reja që mbulonin kodrinat dhe ngjante sikur një perde e artë ishte vendosur në mes të fushave. Kur shihja këtë pamje, më vinte në mend Tempulli i Artë.

Mbi autorin

Jukio Mishima (1925 – 1970), një shkrimtar shumë produktiv, nga shumë kritikë konsiderohet të jetë novelisti më i rëndësishëm japonez i shekullit XX. Veprat e Mishimës përfshijnë 40 novela, poezi, ese dhe drama moderne. Ai është nominuar tri herë për çmimin Nobel për letërsi.

Në mesin e kryeveprave të tij është pikërisht romani "Kinkakuxhi", i shkruar më 1956, ndërsa tetralogjia "Deti i plleshmërisë" (1965 – 1970) konsiderohet të jetë arritja më e madhe e Mishimës. Si shkrimtar, ai është frymëzuar nga letërsia paramoderne, japoneze dhe botërore.

Jukio Mishima, i cili është lindur me emrin Hiraoka Kimitake, ka qenë i rrëmbyer së tepërmi nga patriotizmi perandorak japonez dhe fryma e samurajëve. Më 1968, ai themeloi shoqatën "Mburoja", një armatë private prej rreth 100 të rinjsh e përkushtuar që të ripërtërijë Bushidon, kodin e nderit të samurajëve.

Më 1970, ai mori kontrollin e shtabit perandorak në Tokio, në përpjekje për të zgjuar kombin dhe për t'ia kthyer atij idealet heroike nacionaliste të paraluftës së Dytë Botërore. Pas dështimit, më 25 nëntor 1970, Mishima bëri vetëvrasje me harakiri, mënyrë tradicionale e samurajëve, me shpatën e tij. Para se të vdiste, ai thirri: "Rroftë Perandori!". Në ditën e vetëvrasjes, Mishima ia dorëzoi botuesit faqet e fundit të veprës "Deti i plleshmërisë", që është një histori e përvojës japoneze të shekullit XX.