Titulli: Tango e fundit në Paris
Origjinali: Last tango in Paris
Gjinia: Roman
Autori: Robert Alley
Shqipëroi: Sokrat Gjerasi
Shtëpia botuese: Onufri
Viti: 2004
Fq. 224
Pesha: 0.32 kg
ISBN: 978-99943-32-06-6
Mbi librin
"Tango e fundit në Paris" menjëherë të sjell në mendje filmin e bujshëm të Bernardo Bertoluçit, me Marlon Brandon dhe Maria Shnaider në rolet kryesore. Romani në fakt bazohet në ngjarjet e filmit. Gjatë tri javëve, duke punuar nga dymbëdhjetë orë në ditë, autori ktheu në prozë linjat dhe dialogjet e skenarit, duke rrëfyer për pasionin e papërmbajtur, i cili e bën njeriun të humbasë arsyen. Botimi i librit përkoi në fakt me daljen e filmit në ekranin e madh.
Me subjektin tejet intrigues, ky libër theu çdo rekord shitjeje dhe arriti tirazhin e plotë 3 milionë kopjeve. Atmosfera e ndjenjave të trishtueshme, që rrezaton valë të fuqishme energjie seksuale, e bëri filmin e Bertoluçit klasik të shkëlqyer të viteve 70. "Tango e fundit në Paris" krijoi përshtypjen e shpërthimit të bombës, për shkak të skenave tejet të çiltra erotike.
Tema qendrore e librit është pasioni i pamposhtur, që pushton njeriun dhe i heq atij çdo aftësi për të menduar dhe arsyetuar. Poli, një amerikan 45 vjeçar, me banim në Paris, e përjeton mjaft rëndë vetëvrasjen e së shoqes. Marrëdhëniet e tij me heroinën e romanit, një bionde 20 vjeçare, të fejuar me një regjisor me të ardhme, të kujtojnë shkulmin e papërmbajtur të tangos latino – amerikane. Të dy personazhet, që nuk i mësojnë as emrin njëri – tjetrit, i përfshin një dallgë e errët pasioni. Në përpjekje për të njohur thellësitë e kënaqësisë, ata nuk dinë të ndalen në trillet e epshit.
Fragment nga libri
Brenda sekondës Poli u ndodh pranë saj, ia mori fytyrën në duar dhe ngjeshi fort buzët pas buzëve të saj. E hutuar ajo rrëzoi kapelen dhe çantën në dysheme duke lëshuar duart mbi supin e tij. Për një çast ata ngrinë si dy statuja. Në dhomën e rrumbullakët gjithçka u ndal në vend. Vetëm grimcat e pluhurit vallëzonin nën rrezet e diellit.
Heshtjen e varrit e prishte vetëm frymëmarrja e tyre e ethshme. Dukej sikur për ta, si dhe për atë dhomë me bukuri të venitur, koha ishte ndaluar dhe tani ishin të ndarë nga bota dhe nga qeniet e tyre të veçanta. Vetëm dhoma i frymëzonte dhe i përkrahte në atë prelud të shkurtër e të heshtur dashurie. Papritur, Poli e rrëmbeu në duar dhe e çoi përmes të gjithë dhomës së pritjes për te muri midis dy dritareve. E mori aq lehtë, sikur ajo të ishte fëmijë i vogël.
Zhana e mbërtheu prej qafës aq të fuqishme, si trung peme dhe zuri t'i fërkonte muskujt në shpinë nën pallton prej cope të lëmuar. Ai mbante pak erë thartire, djerse dhe diçka tjetër që ajo nuk e përcaktonte dot, erë burri, erë mashkulli... Asnjë tjetër nga djemtë që kishte njohur nuk mbante erë të tillë dhe ajo e ngacmonte fort Zhanën.
Ai e uli në dysheme, por pa e lëshuar nga duart e fuqishme, e tërhoqi pranë dhe nisi t'i fërkonte gjoksin mbi bluzën e hollë, pastaj me mjeshtëri dhe shpejtësi ia zbërtheu. Ia futi duart nën bluzë, ia zuri gjoksin me pëllëmbë duke i mëshuar thithkave me gishtat e mëdhenj. Lëkura e ashpër në mollëzat e gishtave të tij i ngjalli asaj dëshirë të fortë dhe ajo u ngjesh pas tij. Si të merreshin vesh, ata njëkohësisht nisën t'i hiqnin rrobat njëri – tjetrit.
Ajo e zuri nën pantallona, ai zuri dorën nën fund, ia mbërtheu të mbathurat në grusht dhe ia çorri me një të tërhequr. Kjo egërsi e bëri Zhanën të mekej. Ajo u ngjit pas tij në pritje dhe gjithë frikë. Ai i futi dorën e majtë midis shalëve, gati sa nuk e shkëputi nga dyshemeja, kurse me të djathtën zbërtheu dhe uli pantallonat e tij. Pastaj me të dyja duart e mbërtheu Zhanën pas mollaqeve, e ngriti pak dhe e uli mbi veglën e tij.
Ata u ngërthyen me njëri – tjetrin si egërsira. Zhana kacavirrej përpjetë trungut të trupit të tij, duke ia shtrënguar kofshët me gjunjë dhe me të dyja duart mbahej pas qafës së tij, si fëmija që ka humbur rrugën. Kurse ai hynte gjithnjë e më thellë te Zhana, duke e ngjeshur fort pas murit. Një çast ata sikur u kacafytën si në luftim trup me trup, por pastaj e gjetën ritmin e përbashkët dhe nisën të punojnë në akord.
Trupat e tyre afroheshin dhe largoheshin ashtu si partnerët në vallëzimin më intim. Ritmi sa vinte bëhej e më i tërbuar. Muzika dhe mbarë bota u harruan. Ata rënkonin, u merrej fryma, përplaseshin pas murit për ta zgjatur këtë pasion dhe dolën tej kufijve të vetë pasionit, duke dhënë shpirt pikë – pikë dhe pa ndier keqardhje.
