Titulli:Sot po e marr pushim
Original:Oggi faccio azzurro
Kategoria: Roman
Autori:Daria Bignardi
Përktheu: Lura Baçi
Botues: Dudaj
Viti: 2023
Fq. 208
Pesha: 0.260 kg
ISBN: 978-99943-071-4-2
Ky libër është në gjuhën shqipe
Mbi librin
“Më quajnë Gabriela, si Kryeengjëlli”, më tha, “por këtu në Gjermani është emër gruaje. Po ky yti, ç’dreq emri është?” Gala quhet kështu për nder të perandoreshës, Gala Placidia: “Vënia e këtij emri ka qenë një prej gjesteve të pakta të guximshme të mamasë sime.” Që kur e la i shoqi, sa hap e mbyll sytë dhe pa asnjë shpjegim, ajo i kalon ditët në divan duke ia ngulur sytë pemës së manjolës në oborr, duke fantazuar se si të hidhet nga ballkoni për t’i shpëtuar një dhembjeje të padurueshme, për të cilën fajëson veten. Del nga shtëpia vetëm për të shkuar te psikanalistja e vet, Ana del Fanteja, ose për të shkuar në burg.
“Që kur Dagu më ka lënë, ndihem mirë vetëm përbrenda. Këndoj në një kor të burgosurish që kanë varësi nga droga, së bashku me nja dhjetë vullnetare të tjera. Edhe unë vetë duhet të dezintoksikohem. “Gjatë udhëtimit të saj të parë vetëm, në Munih, ajo hyn rastësisht në një muze ku është hapur një ekspozitë e piktores gjermane Gabriela Mynter. Gala, e cila kur ka qenë vajzë e re ka studiuar arte, mban mend vetëm se Mynteri bënte pjesë në grupin “Kalorësit blu”, me Vasili Kandinskin. Por, atë ditë, veprat e saj “të mbushura aq shumë me ngjyra, por pa gëzim” e hipnotizojnë. Që nga ai çast, zëri i Gabrielës hyn në jetën e Galës: e mundon, e tall me shpoti, dhe ndërkohë i tregon historinë e vet të gjatë të dashurisë me Kandinskin, kaq të ngjashme me atë të Galës me Dagun.
Ndërkohë që dialogu mes atyre të dyjave bëhet gjithnjë e më i ndezur, rruga e Galës kryqëzohet me atë të dy pacientëve të tjerë të psikanalistes Ana del Fante: të Biankës, një adoleshenteje që nuk arrin dot të shkojë më në shkollë, dhe të Nikolës, një playboy i papërmbajtshëm dhe viktimë e sulmeve të panikut. Pasojat e paparashikueshme të këtij takimi mund të ndryshojnë jetën e të treve.
Një histori e parezistueshme, herë komike dhe herë prekëse, që përzien lehtësinë dhe thellësinë, hijeshinë dhe butësinë, duke zbuluar marrëdhënien tonë me dhembjen, që pastaj është marrëdhënia jonë me veten.
