Titulli: Qielli s'pranon arna
Origjinali: Qielli s'pranon arna
Gjinia: Poezi
Autori: Anila Kruti
Shtëpia botuese: Toena
Viti: 2015
Fq. 144
Pesha: 0.151 kg.
ISBN: 978-9928-205-13-1
Koment nga Behar Gjoka
"Qielli s'pranon arna" titullohet përmbledhja e tretë me poezi e autores Anila Kruti. Si nëntitull shoqërues i librit vjen emërtesa 99 poezi lirike, ku disa prej tyre janë pa titull dhe, pjesa më e madhe emërtohet, i cili qysh në krye përthekon profilin e saj, si lëvruese zelltare e lirikës së larmisë.
Lirizmi, burimor dhe rrezëllitës, shqiptohet qartësisht në gjithë poezinë e vëllimit më të ri poetik, në vatrat ndjesore të poetes, që e përçon në secilën fjalë, varg apo sekuencë poetike, dritëzimin e brendshëm, ndonëse të përthyer në metaforikën e beftë, ku gjëllin dhe pëshpërit një shpirt i butë, që e do jetën dhe lëshon urata të thekura pafundësisht, që ajo të bëhet më e bukur, pra dhe më njerëzore.
Vepra përbëhet nga tre cikle poetike:
- Muzgjet blu, emërtohet cikli i parë që përmban poezi, me titull dhe disa pa emërtim, ku luan me ngjyrën blu të pragndarjes së ditës me natën.
- Malli i zbathur titullohet cikli i dytë i përmbledhjes. Përthyerja letrare, në këtë rast, është ndjesore, pra malli, ndjenja më e zjarrtë, që kuptimësohet si mall për dashurinë.
- Qielli s'pranon arna, është cikli i tretë, që ndërkaq shërben edhe si titull i librit.
Fill pas muzgut blu të ditënatës apo mallit të përvëlimit, shpaloset nënndarja përmbyllëse që lëshon klithmën poetike, Qielli s'pranon arna, sepse aty shkruhen ëndrrat e qenies dhe të amshimit. Ndërlidhja tematike e frymëzimit poetik, e unit shpirtëror, të grimcuar në kaq zëra, jep dorë për të kuptuar se nuk kemi një ndarje skematike, që tashmë është bërë modë, por një lëndë poetike, e cila paraprihet nga një strukturë organike ligjërimore, që shpalohet si njësi unike estetike.
Fragment nga libri
Dhimbja e krijimit
Adamit, iu këput një brinjë.
Në dëshpërim ulëriu mitra e tokës.
Iu dhimbs,
jo, brinja e Adamit,
por krijimi i gruas...
Ne zgjodhëm dhimbjen
Ne nuk u puthëm parqeve,
as muzgjet e përmalluara
nuk i pamë askund.
As bëmë dashuri në shtrat,
në lëndinë...
mbi vesë...
Regëtima ime mbeti
e një pulëbardhe të plagosur
buzë detit.
Se ne zgjodhëm dhimbjen.
Dhe me dhimbjen tonë e bëmë jetën,
filozofi.
U takuam ëndrrash,
dashuruam rrugës të Zotave
si të ishim Perëndi.
Se ne zgjodhëm dhimbjen.
