Ne boten e perrallave

Titulli: Në botën e përrallave (kopertinë e trashë)
Origjinali: Në botën e përrallave
Gjinia: Përralla
Shqipëroi: Taulant Tafa, Eri Tafa
Shtëpia botuese: Vëllezërit Tafa
Viti: 2012
Fq. 140
Pesha: 1.01 kg
ISBN: 978-99956-96-26-9

Mbi librin

Në këtë vëllim janë përmbledhur përrallat tepër të njohura dhe tërheqëse për fëmijët si: Borëbardha, Rosaku i shëmtuar, Sirena e Vogël, Pinoku, Kësulëkuqja dhe Magjistari i Ozit.

Fragmente nga libri

Borëbardha

Kohë më parë, jetonte një mbret dhe një mbretëreshë që kishin një bebe të bukur. Borëbardha e quajtën vogëlushen. Pak kohë pas lindjes së Borëbardhës, mamaja e saj, Mbretëresha, vdiq. Mbreti u trishtua shumë. Ca kohë më vonë, Mbreti u martua përsëri. Njerka ishte ziliqare dhe mbahej shumë rëndë. Ajo mendonte se askush nuk ishte më e bukur dhe më e zonja se ajo në botë.

Rosaku i shëmtuar

Mama Rosa ngrohte vezët dhe priste me padurim që ato të çelnin rika. Kur veza çeli, Mama Rosa u çudit me rosakun e sapoardhur në jetë. Sa i madh dhe sa i shëmtuar ishte! Dita e nesërme erdhi me diell. Mama Rosa u afrua në pellgun aty pranë. Ajo kërceu e para në ujë dhe pas saj kërcyen njëra pas tjetrës edhe rikat e vogla. Kërceu pas tyre edhe rosaku i shëmtuar. Mama Rosa u gëzua që edhe ai mund të notonte.

Sirena e Vogël

Dikur, thellë në ujra, jetonte Tritoni, mbreti i detrave. Pallati i tij ishte ngritur me guacka deti mbi shkëmbinj koralesh shumëngjyrësh. Ai kishte gjashtë vajza, që të gjashta sirena të detit. Për mbretin më e dashura ishte Sirena e Vogël. Ajo kishte zërin më të ëmbël dhe me orë tëra këndonte që ta shlodhte babain e saj. Sirenën e vogël e quanin Ariel.

Pinoku

Dikur, një mik i fali Xhepetos, gdhendësit të kukullave, një dru që fliste. Xhepeto e punoi drurin me shumë dashuri dhe kukullën që krijoi me të e quajti Pinok. Një çast, Pinoku u shkëput nga duart e plakut dhe u largua nga punishtja. Mjeshtri u lodh për ta kapur. Pinoku qante me zë të lartë e nuk pranonte të kthehej në shtëpi. Një polic mendoi se Xhepeto po e keqtrajtonte djalin dhe e mbylli plakun në qeli.

Kësulëkuqja

Na ishte njëherë një vajzë e vogël dhe shumë e mirë. Gjyshja e donte shumë dhe thuri për të një pallto me një kësulë të kuqe. Që nga ajo ditë, të gjithë e thërrisnin vajzën e vogël Kësulëkuqe. Një ditë gjyshja ishte e sëmurë dhe mamaja i kërkoi Kësulëkuqes t'i çonte një shportë me ëmbëlsira. Pas pak, Kësulëkuqja u gjend në mes të pyllit.

Magjistari i Ozit

Dorotia jetonte në thellësi të Kansasit më Xhaxha Henrin dhe Teta Emin. Kasollja e tyre kishte vetëm një dhomë. Xhaxha Henri dhe Teta Emi flinin në një shtrat të madh në një anë të saj, ndërsa Dorotia në një shtrat të vogël në anën tjetër. Nën dysheme, kishte edhe një bodrum të mbuluar me kapak druri, ku strehoheshin kur frynin stuhi të mëdha. Dorotia kishte edhe një qen që e quanin Toto që e ndiqte pas kudo ku shkonte.