Titulli: Qiell nën flakë (kopertinë e trashë)
Origjinali: Red sky at noon
Gjinia: Roman
Autori: Simon Sebag Montefiore
Shqipëroi: Stavri Pone
Shtëpia botuese: Botimet 55
Viti: 2018
Fq. 392
Pesha: 0.814 kg.
ISBN: 978-9928-106-42-1
Mbi librin
Në fillim të verës 1942, ushtria italiane në Rusi numëronte 235'000 trupa të dërguara nga Musolini si përforcime të gjermanëve, pasi nuk donte që të mbetej pas në një fitore të gjermanëve.
Pak italianë e mbështetën këtë mision – me përjashtim të trupave të tij fashiste speciale, këmishëzinjtë, që në roman udhëhiqen nga Malamorja. Në mënyrë absurde Musolini shpiku formacionet romake për këmishëzinjtë e tij – siç ishte Konsulli – dhe njësitë e tyre u quajtën "legjione", sepse ai shpresonte të krijonte Perandorinë e tij Romake.
Italianët hodhën në terren Divizionin e Tretë të Kalorësisë Amedeo Duca d'Aosta dhe një total prej 25'000 kuajsh. Ata ishin jashtëzakonisht krenarë për regjimentet e tyre të kalorësisë siç ishte Savoia Cavalleria dhe patën disa suksese: më 24 gusht 1942, Kalorësia Savoja ndërmori një sulm të rrufeshëm spektakolar, një ndër të fundit në histori, kundër këmbësorisë sovjetike, të cilën e shpartalloi krejt afër lumit Don.
Një nga kuajt italianë me emrin Albino u verbua gjatë sulmit, por jetoi si një kalë hero deri në vitin 1960. Por në fund aventura italiane në Rusi ishte një katastrofë që e tronditi regjimin fashist.
Ata u shkatërruan në Betejën e Stalingradit, ku u vranë 25'000 italianë, ndërsa 60'000 të tjerë u bllokuan dhe iu desh të luftonin për të dalë nga rrethimi. Mendohet se në Rusi u vranë rreth 90'000 italianë.
Kthimi në atdhe i të mbijetuarëve kockë e lëkurë shpejtoi fundin e Musolinit, i cili u rrëzua nga pushteti në vitin 1943.
Fragment nga libri
Ne ishim rritur me vdekjen në këtë vend, ishim mësuar me vrasjen. Vdekja ishte xholi i lidhur e i rrahur, takat e të cilit i dëgjonim të kërcisnin teksa ngjiste shkallët, teksa ecte me zhurmë përmes pyjeve, teksa vizitonte fqinjët për një teke vodka natën vonë. Vrasja është e vetmja gjë që Rusia e bën mirë, - qeshi Benia. Po, vërtetë mirë.
Duke kaluar përmes luleve të diellit, Çorape Argjendta ktheu kokën djathtas, me veshët të cërruar, dhe Benia Goldeni ndjeu se ajoi i shkurtoi hapat. Ajo i tregonte diçka. Panka dhe Prishçepa tashmë u kishin zbritur kuajve dhe kishin ngritur çarqet e pushkëve.
Benia vuri dorën në automatikun e tij të lehtë PPSh që mbante krahaqafë. Nëse vdes tani, i tha vetes, ka vdekur prej kohe...
