"Historia e gruas së fotografit” është emri me të cilin e njohin të gjithë, ato pak herë që e përdorin, por, në të vërtetë, ajo është edhe historia e vetë fotografit, ose më saktë, është historia e teorisë së tij mbi rëndësinë e gjërave të vogla.
Përrallat e treguara nga Mitrush Kuteli përbëjnë pjesën më të rëndësishme të letërsisë shqiptare, një frymëzim për një numër të madh veprash të tjera letrare që pasuan përgjatë dekadave. Tregime të Moçme Shqiptare përbën një klasik të të gjitha kohërave.
Për shumë vite me radhë Enver Hoxha i imponoi historisë versionin e tij. Ai rezulton i paturpshëm për t'i transformuar ngjarjet, për t'i fshirë ose zhdukur personazhet dhe për të ngritur në histori një protagonist të vetëm: atë vetë.
Duke lexuar "Prillin e thyer" kuptohet lehtësisht përse dhe me çfarë force Ismail Kadare është pasionuar për tragjedinë dhe për dy përfaqësuesit më të shquar të saj, Shekspirin dhe Eskilin. "Miku, besa dhe gjakmarrja janë rrotat e mekanizmit të tragjedisë antike, dhe të futesh në mekanizmin e tyre është të shikosh mundësinë e tragjedisë."
Titulli: Histori tangjenteAutori: Kliton NesturiRedaktor: Loredan BubaniGjinia: TregimeShtëpia Botuese: OMSCA-1Viti: 2009Faqe: 144Pesha: 0.18 kg
Mbi autorin & librin
Autori Kliton Nesturi, mbas botimit të librit me tregime “I huaj në shtëpi”, nga Shtëpia Botuese OMSCA-1, vjen persëri para lexuesit me vëllimin e ri me tregime “Histori tangjente”, ku konfirmohet rruga në ngritje e këtij shkrimtari, sidomos në gjininë e tregimit, që me nje stil origjinal dhe tërheqes po tregon më së miri unin e tij artistik.“Tregimet e Nesturit janë sekuenca të lakuriqta e të vrazhda të një filmi të përçdoditshëm, të rëndomtë e të stërgjatë që quhet realitet.Dhe ndonëse ti, në dukje, je një spektator dorëjashtë nga gjithë ato histori, befas e ndjen veten të lënduar e të prekur në sedrën tënde prej qytetari e familjari model për arsyen se, shkrimtari në mënyrë të paskrupullt shkon e thyhen skemën bardh e zi të telenovelave, ku i Keqi është gjithmonë tjetri, ndërsa e Keqja është jashtë nesh, falë temjanit të moralit të gënjeshtër me të cilin rrethojmë vetveten dhe gjithçka që gjendet brenda rrethit të pronësisë sonë të ligjëruar: gruaja, familja, prona, pozita.Në gjithë këtë mozaik të çrregullt të realitetit bashkëkohor shqiptar, shkrimtari i ngjan një fotografi që nuk e çan dhe aq kryet për formën e lajle-lulet e stilit, po ngarend të fiksojë në celuloid magjinë e çastit të një realiteti kapriëioz e befasues”, shprehet studiuesi Virgjil Muçi
Një tradhti dashurie shkarkohet në rrëfime, një tradhti miqsh me kohën kalon, por është e rëndë, shumë e rëndë, tradhti e kohës.Të braktis, të flak, të shumëzon me zero.
Ngjarjet e rrëfyera në vëllimin “Tregime të rinisë” nuk janë të vërteta, por edhe mund të ndodhin. Ndonëse të shkëputura dhe të lexueshme jashtë radhe, ato kanë një lidhje mes tyre: personazhin Majk (Majkëll, Mikel), i cili shfaqet herë si protagonist, herë si antagonist e herë si kalimtar i rastit.
Në këtë vëllim janë përfshirë tregimet: Jeta e çuditshme e Progron Zaharisë; "La fouet": sprovë për eulogji; Visili, i përsosuri; Anatomi e shkurtër e pikëllimit; Letër; Humbold Revolucionari; Për mishin dhe shpirtin; Zenodoti dhe Abu "Umar al – Muhamed in Husein" sufu.
Lexuesi do të endet nëpër faqet e këtij romani të ndërtuar jashtëzakonisht bukur, pa e kuptuar nëse historia që po lexon është ajo e personazheve që kanë ekzistuar vërtet, si ajo e Ramize Gjebresë apo e Mustafa Gjinishit, me të cilat ndërthurret, apo do të përshkojë fillin e një trillimi të mirëfilltë.
Në këtë botim, autorja sjell për lexuesit një mënyrë të rrëfyeri ndryshe. Tregimet janë rrëfime artistike të ngjarjeve dhe të episodeve, që ndodhin në një zonë të caktuar, për të mos thënë në një fshat të vetëm. Gjithçka të lë përshtypjen e strofave të një poeme të trishtuar në skërkat e humbura të një vendi të humbur po aq. Gjuha, më së shumti, është...
Rrëfimet në prozë të Moikom Zeqos janë një kopsht i madh erudicioni, kulturash dhe qytetërimesh. Të gjitha vihen në një fill të përbashkët, edhe kur kjo duket e paimagjinueshme. E bën këtë me lëhtësinë e një magjistari, që kërcen dhe lëviz nëpër shekuj e hapësirë si në kopshtin e vet.
Pas heshtjes gati 10-vjeçare, Alban Bala i kthehet botimeve dhe i rivjen lexuesit të tij me një përmbledhje novelash. Arti i këtij autori, përveç njohjes dhe sigurisë në përdorimin e teknikave të rrëfimit, është orientim i drejtë që di të zgjedhë tonalitete pa vrarë tinguj, që di të organizojë lëndë të psikës kolektive pa tretur nën të shenja të...
I mungonte krejt germai, jo pika mbi i, e gjithë i-ja ishte këputur fare dhe unë punova me lime një germë tjetër, ù-në e theksuar, i hoqa këmbën e parë. Është interesante ta shikosh të shtypur në makinë tregimin "Shtëpia kolektive", se fjalët ku është e pranishme i-ja, që nuk janë pak në gjuhën shqipe, dukeshin sikur përkuleshin nga era, pika mbi i vinte...
One Hundred Years of Solitude is a 1967 novel by Colombian author Gabriel García Márquez that tells the multi-generational story of the Buendía family, whose patriarch, José Arcadio Buendía, founded the town of Macondo. The novel is often cited as one of the supreme achievements in world literature.
Ditët rrëshqasin pa zhurmë, të hirta, të zbrazëta, të njëllojta. Më duket se e kam humbur nocionin e kohës. Ajo vazhdon ecjen e saj të përhershme, monotone, të pafund. Dhe asgjë nuk përsëritet. Asgjë nuk kthehet mbrapsht.
Kjo novelë është më shumë psikanalizë e një përralle të paralajmëruar. Në këtë vepër zhvillohet një luftë e ashpër mes etikës (plaku i mirë) dhe estetikës (vajza e bukur).
