Pritja, Rudolf Marku

Titulli: Pritja (kopertinë e trashë)

Origjinali: Pritja

Gjinia: Roman

Autori: Rudolf Marku

Shtëpia botuese: Fenix

Viti: 2020

Fq. 180

Pesha: 0.375 kg

ISBN: 978-9928-4462-2-0

Ky libër është në gjuhën shqipe

Pjesë nga librin

Arritëm në shtëpi, në Medulin. Në ditën e nesërme bëmë një udhëtim me varkë, duke qarkuar ishujt e Brionit. Ajo vetë më kishte treguar për herë të parë për Ishujt e Brionit, para shumë vitesh, që në kohën kur jetonim në Qytetin N… Bashkë me ne ishin dhe një çift austriak. Një burrë e një grua, të sapomartuar, vështronin kohë pas kohe njëri-tjetrin. Deti shkëlqente nga rrezet diellore, në një blu të haptë dhe paqësor pranvere. Isha ulur në anën tjetër të varkës, duke e lënë Rozën pranë çiftit austriak. Doja ta lija vetëm, me mendimet e veta. Ndoshta këtë radhë kujtimet do ta ndihmonin për t’u ndjerë e lumtur?

Në mbrëmje i thashë Rozës:

– Me siguri të pëlqyen Ishujt e Brionit?

– Nuk i pashë, më tha papritur.

– Nuk i pe? Po a nuk i qarkuam sot, së bashku, me varkë Ishujt e Brionit? – i thashë pa takt, duke harruar se në moshën e saj ky lloj konfuzioni do të qe dhe gjëja më e natyrshme në botë. Por ajo, duke ndjerë habinë time të pashpjegueshme, më tha:

– Ti kujton se unë pashë Ishujt e Brionit? Se ishujt e Brionit do më mrekullonin? Ajo që më mrekulloi më shumë se ishujt qe vështrimi gjithë dashuri i atij çifti austriak! Ato të dy kam parë gjatë gjithë kohës me bisht të syrit! Tek përpinin me vështrime njëri-tjetrin. Gjithë kohën. O Zot, sa shumë dashuri që kishte në shikimet e tyre. Dhe gjatë gjithë kohës pyesja veten, – Nga vjen gjithë kjo dashuri? Nga çfarë sferash qiellore? Kush e sjell tek ne?

U ndamë pas disa ditësh. Këtë radhë e përcolla me makinë deri në Zagreb. Të dy e dinim se nuk do të shiheshim më në jetë. Më premtoi se do më merrte në telefon, sapo të ktheheshim në Londër.

Dhe vërtet, ajo më mori në telefon në Londër, në ditën tonë të mbërritjes. Më pyeti se si na kishte shkuar udhëtimi. Zëri i saj ishte i largët… Këtu bëri një pushim, aq sa për një çast dyshova se mos ishte ndërprerë linja.

– Alo?

– Po, po, këtu jam, – tha Roza, me një zë të trishtë… Dhe befas, kur mendova se ajo më kishte thënë gjithçka, në mënyrën më të papritur, pëshpëriti, me një zë tronditës, lutës, rrëfimtar:

– Më vjen aq inat me veten time! Nuk jam e përgatitur të vdes. Kam aq shumë dëshirë të jetoj.

Pas kësaj ajo e mbylli telefonin. Për një çast desha ta marr në telefon përsëri… T’i thosha se ajo do të jetonte gjatë. T’i thosha se ishte herët të mendonte për vdekjen! Por përnjëherë e kuptova artificialitetin e këtyre fjalëve. E dija se ishte hera e fundit që e dëgjoja zërin e saj. Edhe ajo vetë e kishte ditur këtë. Kjo ishte arsyeja që kishte folur, në mënyrën më të panatyrshme.

Dy javë më pas marr një kartolinë nga Roza. Kartolina tregon një ishull të vockël, që qarkohet i gjithi nga një shkëmb i vetëm. Roza më shkruan në mënyrën më enigmatike: “Shihe me kujdes këtë ishull të vetmuar! Ky shkëmb nuk po e çaka kryet as për diellin e as për ernat, as për detin e as për njerëzit!”

Ishin fjalët e fundit që do lexoja nga Roza.

As dhe një muaj më vonë, një letër tjetër që vjen nga Shqipëria, më thotë se Roza vdiq. Letrën e shkruan Herta, vajza e saj e adoptuar.