"Historia e gruas së fotografit” është emri me të cilin e njohin të gjithë, ato pak herë që e përdorin, por, në të vërtetë, ajo është edhe historia e vetë fotografit, ose më saktë, është historia e teorisë së tij mbi rëndësinë e gjërave të vogla.
Përrallat e treguara nga Mitrush Kuteli përbëjnë pjesën më të rëndësishme të letërsisë shqiptare, një frymëzim për një numër të madh veprash të tjera letrare që pasuan përgjatë dekadave. Tregime të Moçme Shqiptare përbën një klasik të të gjitha kohërave.
Për shumë vite me radhë Enver Hoxha i imponoi historisë versionin e tij. Ai rezulton i paturpshëm për t'i transformuar ngjarjet, për t'i fshirë ose zhdukur personazhet dhe për të ngritur në histori një protagonist të vetëm: atë vetë.
Duke lexuar "Prillin e thyer" kuptohet lehtësisht përse dhe me çfarë force Ismail Kadare është pasionuar për tragjedinë dhe për dy përfaqësuesit më të shquar të saj, Shekspirin dhe Eskilin. "Miku, besa dhe gjakmarrja janë rrotat e mekanizmit të tragjedisë antike, dhe të futesh në mekanizmin e tyre është të shikosh mundësinë e tragjedisë."
Ditën në të cilën u përgatit materiali për botimin e librit, ishin ushtarët ata që punuan në fabrikën e letrës. Lëndët e para të furnizuara nga komisariati, pambuk e lecka, u duk ashiqare që nuk mjaftonin, e ushtarët hodhën brenda brumit veshje e fasha, trofetë e luftës, flamujt e armikut.
Titulli: Poeteka, nr. 24Origjinali: Poeteka, nr. 24Përgatiti: Arian LekaGjinia: Revistë letrareShtëpia botuese: PoetekaViti: 2013Fq. 142Pesha: 0.27 kg
Fragmente nga revista
"Publikimi që Neruda kishte më shumë për zemër ishte botimi i Altalaguirresë, bërë në kulmin e luftës, më 1938, në barrikadën e Katalonjës. Kështu tregon botuesi i tij: "Ditën në të cilën u përgatit materiali për botimin e librit, ishin ushtarët ata që punuan në fabrikën e letrës. Lëndët e para të furnizuara nga komisariati, pambuk e lecka, u duk ashiqare që nuk mjaftonin, e ushtarët hodhën brenda brumit veshje e fasha, trofetë e luftës, flamujt e armikut, tuniket e disa prej të burgosurëve morë. Libri, nën drejtimin tim, u bë nga ushtarët e po nga ata u botua." Është e qartë domethënia që kishte për Pablon ky botim kaq i rënduar nga rreziqet e mangësitë."
Marcos Ana
"Ndihet një aromë e ëmbël poezie në papafingon e Roberto Keller – it, botues i vogël i Rovereto – s, që ka botuar kryeveprën e Herta Müller, fituese e Nobel – it për Letërsinë. Shtëpitë e mëdha botuese e konsideronin Herta Müller – in një autore të periferisë, pak të pëlqyeshme, që shkruante një prozë të ndërlikuar, pothuajse të pamundur për t'u përkthyer. Selia e Keller – it është e gjitha atje: pak metra katrorë, brenda apartamentit të rrugës Roggia. Libra gjithandej, dy kompjuterë, një bibliotekë kuqerreme, një printer, një fotokopje dhe një katalog me nja 15 tituj.
Ka bërë shumë kilometra ai furgon: në Spanjë, Austri, Gjermani, Zvicër, Francë, Portugali. Në të kanë hipur autorët që ka zbuluar, libra, botues, lexues, pelegrinë të kulturës dhe të botimit, bashkëpunëtorë, vullnetarë, protagonistë të një ëndrre të përbashkët: përhapjen e historive të botës.
Robert Keller kujton "Isha mbi furgonin tim, ngarkuar me dhjetë kuti me libra, kur një mik gazetar më thërret e më thotë se duhej të kthehesha me nxitim në Rovereto, sepse më kërkonin të gjithë, dhe sakaq më jep lajmin se çmimi Nobel sapo i ishte dhënë Herta – s. Nuk arrija ta besoja, isha shumë i emocionuar. Ndalova në vend dhe u ktheva me një frymë në shtëpi. Qava me dënesë sa u çlirova pastaj thirra të gjithë miqtë, bashkëpunëtorët e vullnetarët, për të kuptuar e organizuar atë situatë të papritur. E festuam me Chinotto". Çfarë fitoi? Falë çmimit të dhënë Müller – it, për herë të parë mundi edhe të mbulojë shpenzimet e botimit. Por fitimi nuk është gjithçka. Shtëpia e tij botuese është një laborator, jo një ndërmarrje."
Francesco Comina
"Trashëgimia Ortodokse në Shqipëri" është numri i parë i një gjerdani të veçantë botimesh që revista kulturore periodike "Art & Trashëgimi" ia kushton trashëgimisë kulturore dhe historike të komuniteteve fetare në vendin tonë.
Ditën në të cilën u përgatit materiali për botimin e librit, ishin ushtarët ata që punuan në fabrikën e letrës. Lëndët e para të furnizuara nga komisariati, pambuk e lecka, u duk ashiqare që nuk mjaftonin, e ushtarët hodhën brenda brumit veshje e fasha, trofetë e luftës, flamujt e armikut.
