Fllad, Hamzi Nevzadi

Arian Leka lindi në Durrës në vitin 1966. Ka botuar fillimisht prozë të shkurtër e më pas poezi, ese, roman, përkthime, vjersha për fëmijë dhe ritregime të legjendave e miteve.

Hapja e këtillë e librit është palimpsest i palimpsesteve, ose kryepalimpsest, si një pohim të cilin do ta dëshmojë me shembujt e shumtë që do t'i ofrojë në krijimet e tij. S'do mend, pas gjithë ecurisë konkretizuese me anë të rishkrimit të kësaj bote, në fund ai e mbyll me palimpsestin e mikut të tij virtual, Makabe Zaharisë, për ta ripohuar rishtazi...

Poezia është dimension i veçantë në kompleksin artistik trebeshian dhe, pos si zhanër i veçantë, shdtrihet kudo: është jo vetëm pjesë përbërëse e teksteve të përkatësive të ndryshme, por edhe vetë lënda e shtrirë kudo... Është një amalgamë që shkrin njësitë më të vogla po dhe tërësitë artistike, duke i dhënë shpirt artit të tij.

Në këtë përmbledhje janë paraqitur poezitë më të shquara të poetëve arbëreshë: Dushko Vetmo, Lluka Perone, Vorea Ujko, Karmell Kandreva, Pietro Napolitano, Xhuzepe Skiro di Modika, Xhuzepe Skiro di Maxho, Vinçens Belmonte, Kate Xukaro, Françesko Altimari, Xhuezepe del Gaudio, Matilda Ferraro dhe Enca Skutari.

ArkilokuO Arkilok, përherë do të të përzënënga qyteti; prore do të jesh i tepërtnë mesin e tyredhe të ngjashmëve të tyre,kudo mbi faqen e dheut.

Pse autori ka vendosur ta titullojë “Një histori ngritur mbi imazhe të prera”? “Se ndoshta kështu është jeta e cilitdo prej nesh...

në çastin e bukur të pikëllimit të pastërka një pafajësi të tmerrshme në fytyrën timenjomur nga argjendi mbledhur brymës së agut

Orët e gjata vonë përcjell,Gjumin mposht në rrekje,Mbahu, them, do flesh pa fund,Gjumi është vdekje...! Sa herë ndodh të më mashtrojë,Tinëzisht, si t'ish dehje,I tromaksur ngrihem në çart,Gjumi është vdekje...! Kur më merr, më vë poshtë,Më përhumb në prehje,Nëpë ëndrra druaj, mosZgjimi është vdekje...!

Titulli: Një ndjenjë mes të tjerashEseAutori: Ardiola ÇelaShtëpia botuese: DudajViti: 2007f. 120Pesha: 0.11 Kg.

Edhe nëse larg ti shkonkudo në botë dhe atje jetonti mbetesh prapë ai që jeme shpresë t'kthehesh në fole.

Po të jetë poezia diçka e ngrirë, si një trung, atëherë sipas autorit i kemi këmbët në tokë. Ai u bën thirrje zogjve t’i nxjerrin sytë këtij armiku, por nuk sqaron se kush është ky armik, prandaj poezia tingëllon armiqësore, si diçka që i bën sfidë shoqërisë.

O, se ç'vetmi pikon ky shi!S'di kush më do as s'di kë dua,Të vetmet gjëra në shoqëriJanë pikat e ujit thua m'thua.