"Historia e gruas së fotografit” është emri me të cilin e njohin të gjithë, ato pak herë që e përdorin, por, në të vërtetë, ajo është edhe historia e vetë fotografit, ose më saktë, është historia e teorisë së tij mbi rëndësinë e gjërave të vogla.
Përrallat e treguara nga Mitrush Kuteli përbëjnë pjesën më të rëndësishme të letërsisë shqiptare, një frymëzim për një numër të madh veprash të tjera letrare që pasuan përgjatë dekadave. Tregime të Moçme Shqiptare përbën një klasik të të gjitha kohërave.
Për shumë vite me radhë Enver Hoxha i imponoi historisë versionin e tij. Ai rezulton i paturpshëm për t'i transformuar ngjarjet, për t'i fshirë ose zhdukur personazhet dhe për të ngritur në histori një protagonist të vetëm: atë vetë.
Duke lexuar "Prillin e thyer" kuptohet lehtësisht përse dhe me çfarë force Ismail Kadare është pasionuar për tragjedinë dhe për dy përfaqësuesit më të shquar të saj, Shekspirin dhe Eskilin. "Miku, besa dhe gjakmarrja janë rrotat e mekanizmit të tragjedisë antike, dhe të futesh në mekanizmin e tyre është të shikosh mundësinë e tragjedisë."
Poetja Alma Papamihali është delikate, e dashuruar, që i qëmton me kujdes motivet dhe i punon me durim vargjet si te gdhendura në filigrane. Por nga ana tjetër, ajo është poete, ku herë - herë në mënyrë të natyrshme merr vrull shpirti bohem.
Titulli: Shtegtim pulëbardheOrigjinali: Shtegtim pulëbardheGjinia: PoeziAutori: Alma PapamihaliShtëpia botuese: ToenaViti: 2009 Fq. 100Pesha: 0.18 kgISBN: 978-99943-1-565-9
Fragment nga libri
Ndaj ngjitem lart, ndaj fluturoj,në pupël reje jam shndërruar,nëse ky qiell mbi det s'do flinte,i imi mall do ish' harruar...
Komente mbi librin
"Në poezinë e Alma Papamihalit kam gjetur lirika me të cilat jam mrekulluar vërtetë. Është një poete, pena e së cilës është mjaft interesante, me ndjenjë dhe për t'u admiruar."
Koci Petriti
"Alma Papamihali është ndër poetet bashkëkohore më të dashura. Kur bëj këtë përcaktim, gjithmonë kam parasysh krahasimin me poetët bashkëkohorë botërore. Deri më sot në letërsinë shqipe kam vleresuar Lasgushin për poezinë e ndjenjës, Xhevahir Spahiun për kulminacionin patatik dhe Koçi Petritin për lirikën e detajit. Në ditët tona më renditet Alma. Mrekullohem si aq shumë lexues që i pëlqejnë dhe i ndjejnë poezitë e saj. Kujtoja se mendjet e kishin harruar poezinë shqipe dhe shijen e saj. Por Alma më ka ndërruar mendim. Poezitë e saj më sjellin ndërmend Marian Olson apo Donna Wahlert."
Iris Halili
"Në poezinë e Alma Papamihalit dominon lirizmi, ndërtuar në vargje strofike, te hapura dhe larg hermetizmit. Keto poezi janë të ndërtuara në një stil unik të autores, me të cilën pata prezantimin më të bukur nëpërmjet librave të saj në panairin e librit, Tirana 2011."
Flutura Acka
"Poetja Alma Papamihali është delikate, e dashuruar, që i qëmton me kujdes motivet dhe i punon me durim vargjet si te gdhendura në filigrane. Por nga ana tjetër, ajo është poete, ku herë - herë në mënyrë të natyrshme merr vrull shpirti bohem.Poetja Papamihali është e prirur më shumë drejt poezisë lirike e filozofiko - shoqërore, që përbëjnë terrenin e shëndoshë për kultivimin e mëtejshëm të krijimtarisë së saj."
Ndue Lazri
Poezia e Lindita Ahmetit karakterizohet nga niveli i lartë i figurshmërisë, nivel i cili shtrihet dhe formësohet brenda një rrjeti të gjerë referencash.
Në tempullin e poezisë janë të paktë xhonglerët e fjalës. Flutura Açka është një e tillë. Poezia e Açkës spikat për parapëlqimet drejt një vargu me ngarkesa të epshme figurative, me prapthina e përmbyllje të befta. Të shkruash bukur nuk është e lehtë.
Orët e gjata vonë përcjell,Gjumin mposht në rrekje,Mbahu, them, do flesh pa fund,Gjumi është vdekje...! Sa herë ndodh të më mashtrojë,Tinëzisht, si t'ish dehje,I tromaksur ngrihem në çart,Gjumi është vdekje...! Kur më merr, më vë poshtë,Më përhumb në prehje,Nëpë ëndrra druaj, mosZgjimi është vdekje...!
E interpretuar kështu, poezia konfirmon shpjegimin në kopertinën e librit, që çdo poezi fsheh një përvojë të pakëndshme, e cila kur ndahet me të tjerët, bëhet e këndshme, kujtimet e lumturisë kapërcejnë çastet e vështira në jetën e çdokujt, duke qenë një burim kënaqësie.
Poezitë nuk vijnë thjesht si përjetime të çastit apo çlirime spontane të shpirtit, por të strukturuara sipas një mendimi poetik të qartë, me një vetëdije autoriale të qëndrueshme dhe të qëllimshme.
Ashtu si më bënë mua të më lindë ky monolog, mbas çdo takimi nga largë me këto tre shtojzavalle dhe hedhja me një frymë në telajo, që konkretizuan një nga ekspozitat më të bukura për mua. Këto tre elementë, poezia, monologu im në prozë dhe pikturat e kësaj stine të lirisë, do tju bëjnë të ri jetoni këtë perlë lirie, që ishte në shpërthimin e saj dhe që...
Ej, mos qeshni femra moderne,Pas perdesh me shkëlqim fshihni lirinë;Se dashuria e vërtetë mban peng të gjitha dashuritë,Dhe jeton pas vdekjes, pas tradhëtisë,Dhe përmes një burri tjetër.
Kur të jem çliruar nga shqisat dhe mendimi,Kur gjuha ime të veprojë pa nevojën e përqasjes,Kur, më në fund, të mos kem voliPër përfytyrimin, këtë shqisë të së mundshmes,Dhe t'i shoh gjërat ashtu siç janë gjërat.
Poezi të tilla që vijnë si rezultat i një nevojë të brendshme të përzier me imagjinatë, që në dukje s’pyesin fare për lexuesin apo kritikën dhe që sigurisht që nuk u bëjnë fresk atyre, të qarta dhe në masë të madhe të pasforcuara– e çojnë Lleshanakun afër poetëve të mëdhenj të Evropës Qendrore dhe Lindore, si: Ahmatova, Herbert, Holub, Szymborska, Zagajewski