Titulli: Si çokollatë e hidhur
Origjinali: Bitter Chocolate
Gjinia: Roman
Autori: Lesley Lokko
Shqipëroi: Shpresa Osmeni
Shtëpia botuese: Toena
Viti: 2014
Fq. 584
Pesha: 0.701 kg.
ISBN: 978-99943-1-731-8
Mbi librin
Laura, shtatëmbëdhjetë vjeçe, e bukur, por tashmë dy herë e braktisur: një herë nga nëna e saj dhe një herë nga një ushtar i ri, i cili e la shtatzënë dhe pa përkrahje. Amelina - punon për familjen e privilegjuar të Laurës. Ajo nuk ka njerëz të afërt dhe nuk di asgjë për të kaluarën e saj. Melania - vajza e njërit prej yjeve të rokut, e cila ka çdo gjë që mund të blihet me pará, por jo atë që kërkon me ngulm: dashurinë.
Fragment nga libri
Laura u pa në pasqyrë gjithë ankth. Nuk e kishte idenë se ku do ta çonte ai dhe se çfarë duhej të vishte. Kishte provuar një duzinë fundesh - i dukeshin shumë fëminore, dhe më pas provoi tri palë pantallona xhinsi njëri pas tjetrit. Më në fund zgjodhi një palë xhinse shumë të ngushta - ato që Rexhina i kishte thënë se ngjante si një vajzë shumë, shumë e keqe - dhe një bluzë të bardhë pambuku.
Për herë të parë ajo lëshoi flokët, megjithëse e dinte se do ta paguante shtrenjtë - të nesërmen do të hiqte të zitë e ullirit për t'i krehur. Një mendim i fundit ishte vendosja e një varëseje në qafë. Me qëllim që të mos dukej si një vajzë shkolle. Priti gjithë ankth derisa dëgjoi gjyshen të mbyllte derën fiks në orën tetë.
Dëgjoi tingujt e radios të zbeheshin ndërsa gjyshja po e fikte atë; në të njëjtën kohë dëgjoi kërcitjen e dërrasave të dyshemesë, ndërkohë që ajo po ngjitej në krevatin prej hekuri në mes të dhomës. Në orën tetë e gjysmë shtëpia ra në qetësi të plotë. Priti edhe pesëmbëdhjetë minuta dhe pastaj hapi dritaren e dhomës me qetësinë më të madhe.
Ngriti njërën këmbë mbi parvazin e dritares dhe doli jashtë. Ballkoni i ngushtë jashtë shërbente si shkallë për t'u ngjitur në pemën jakaranda, dhe që aty zbrisje mbi bar. Fshiu pluhurin nga xhinset, i vendosi flokët prapa veshëve dhe zbriti në trotuarin në anë të shtëpisë.
Rruga ishte e qetë dhe pothuajse krejtësisht e errët - dritat e rrugës në Petionville kishin kohë që nuk punonin. I hodhi një vështrim rrugës lart e poshtë. Nuk kishte asnjeri. Qëndroi për pak kohë në anë të rrugës duke pritur. Stomaku po i gurgullonte me nervozizëm. Ajo kurrë nuk e kishte bërë një gjë të tillë më përpara. I hodhi një sy orës - ishte pothuajse nëntë.
Ai nuk po vinte. Ndoshta kishte ndryshuar mendje? Qëndroi duke kërcyer e pasigurt sa me njërën këmbë me tjetrën, duke pyetur veten e se ku mund të ishte ai. Ndoshta ajo e kishte orën gabim, ose ndoshta kishte ngatërruar edhe ditën - nuk e dinte nëse pantallonat xhinse dhe bluza ishin zgjedhur pikërisht për takimin e parë.
A ishte ky një takim? Po. A e kishte kërkuar ai këtë gjë, apo jo? Kjo gjë e bënte që të quhej takim. Takimi i saj i parë në jetë. Ti dukesh shumë e bukur, i tingëlluan papritur fjalët e Belës në vesh. Më pëlqen pjesa e sipërme e trupit tënd. Laura filloi të buzëqeshte me veten e saj në atë errësirë.
Komente nga Daily Express
"Nga nxehtësia e pamëshirshme e verës haitiane te shtëpitë luksoze të elitës amerikane, nga mbrëmjet elegante të Londrës në kaosin shumëngjyrësh të Ist Endit, tri vajza janë në kërkim të pjesëve që u mungojnë nga jeta e tyre - dhe do të ndryshojnë botët e tyre për t'i gjetur ato..."
Mbi autoren
Lesley Lokko gjithmonë kishte ëndërruar të shkruante, por para se te bëhej shkrimtare, mes shumë punëve të tjera, kishte punuar si kameriere kokteji, punëtore kibuci, menaxhere zyre etj. Pas gjithë këtyre peripecive, ajo merr një vendimin të rëndësishëm në jetën e saj: të bëhet arkitekte.
Edhe pse emocionohej nga dizenjimi i hapësirave, ajo kurrë nuk e humbi pasionin dhe dëshirën për të shkruar. "Një nga gjërat e mira për të qenë shkrimtar, është së ju mund ta bëni "atë" kudo - dhe unë e bëj", shkruan ajo. Pas pesë romaneve të suksesshëm, Lesley tani e ndan kohën midis Johanesburgut, Londrës, Akrës dhe Endinburgut, edhe pse vetë është nga Skocia dhe e rritur në Ganë.
Asnjëherë nuk i ka pëlqyer ideja e të qëndruarit në një vend. Jeta e saj është gjithmonë në lëvizje. Pjesën më të madhe të kohës e kalon si udhëtare, nëpër aeroporte, duke u njohur me njerëz të rinj, mendime te reja, që shërbejnë si zanafilla e romaneve të saj.
Duke jetuar në dy apo tre vende, të cilët janë të ndryshëm nga njëri-tjetri, ajo ka mësuar se pavarësisht çdo gjëje, njerëzit përjetojnë të njëjtat emocione: dashuri dhe miqësi, sekrete dhe gënjeshtra, pasione dhe xhelozi, dhe për një shkrimtar nuk ka frymëzim më të mirë.
