Titulli: Korbi korbit nuk ia nxjerr sytë, shënime mbi librin e Todi Lubonjës "Nën peshën e dhunës" (kopertinë e trashë)
Origjinali: Korbi korbit nuk ia nxjerr sytë, shënime mbi librin e Todi Lubonjës "Nën peshën e dhunës"
Gjinia: Kritikë letrare
Autori: Mihal Luarasi
Shtëpia botuese: Onufri
Viti: 2013
Fq. 232
Pesha: 0.431 kg
ISBN: 978-9928-164-33-9
Fragment nga libri
Todi Lubonja, me këtë libër, mbetet një nga aparatçikët e lartë të dënuar nga partia e tyre, të cilët më amnezi apo pa amnezi, mbajnë mend gjithçka ka ndodhur pas rënies së tyre nga "fiku" dhe asgjë nga koha kur ishin në majë të tij dhe i hanin kokrrat.
Në intervistat dhe artikujt, tashmë edhe në librat e tyre flasin për peshën e dhunës që kanë mbajtur në kurriz, por nuk kujtohen të bëjnë autokritikë për dhunën që ushtrohej mbi të tjerët në kohën kur këta ish – aparatçikë të rënë në fatkeqësi ishin aparatçikë aktivë dhe faktorë të rëndësishëm në pushtetin e dhunës.
Autori i librit dhe të ngjashmit e tij u "kujtuan" se ka burgje, kampe, hetuesi, gjyqe, tortura, dënime, spiunime vetëm atëherë kur këto të këqija ranë mbi kokat e tyre. Dhe tani revoltohen që këto mjete dhune paskan qenë në shoqërinë "më demokratike të botës" dhe zemëron shumë, por me kë vallë?!
Me rojat e burgjeve, me hetuesit, me gjyqtarët, me spiunët, me dëshmitarët, me ministrat e Brendshëm, jo me sistemin, me partinë që i polli ata përbindësha, sepse sistemi, partia ishin të tyret, i kishin krijuar e rritur bashkërisht.
Ajo parti që rrënoi ekonominë e vendit nxiti artificialisht "luftën e klasave" dhe e ndau shoqërinë shqiptare në "tanët" dhe në "armiq"; që ndërtoi sistemin e përbindshëm të spiunimit të përgjithshëm e reciprok midis njerëzve, spiunim që fillonte nga lart, nga anëtarët e byrosë politike, që spiunonin njëri – tjetrin tek Enver Hoxha, e deri poshtë në vatrat familjare, ku gruaja duhet të spiunonte burrin, djali të atin, vëllai vëllanë, nipi xhaxhanë e xhaxhai nipin, pa folur për kunetërit dhe për ata më të largëtit. Ishte ferri i komunizmit real.
Mbi autorin
Mihal Luarasi lindi në qytetin e Korçës më 16 shtator 1929. I ati pati studiuar në SHBA për administratë civile dhe punoi si nëpunës në administratën e Monarkisë, por vdiq i ri dhe Mihali mbeti jetim qysh 9 vjeç. U detyrua që i vogël të punojë. Shkollën fillore e kreu në vendlindje. Në moshën 14 vjeçare mori pjesë në luftën për çlirim si partizan.
Pas lufte shkoi në Tiranë, ku hyri në punë dhe në vitin 1948 u pranua me konkurs në Liceun Artistik "Jordan Misja", në degën e aktrimit. Në vitet 1952 – 1958, kreu studimet e larta për regjisor në Akademinë e Teatrit dhe Filmit në Hungari. Punoi në Teatrin Popullor, në Teatrin e Estradës dhe si regjisor i jashtëm në Teatrin e Operës dhe Baletit. Në shtator 1966, pas vënies në skenë në Teatrin "Migjeni" të Shkodrës të dramës "Cuca e maleve", që ministria nuk e kishte miratuar, e transferojnë në Teatrin "Çajupi" të Korçës.
Më 1968 vuri në skenë atje dramën "Njolla të murrme", që mbasi fitoi flamurin e festivalit, u anatemua nga Diktatori. Pas 5 vjetësh në Korçë, kthehet në kryeqytet si pedagog në Institutin e Lartë të Arteve. Në 1972 i besojnë regjinë e festivalit në RTVSH, që pas suksesit u dënua nga Enver Hoxha dhe u quajt prej tij "veprimtari armiqësore".
Në shkurt 1973, regjimi i ndaloi në provat e përgjithshme spektaklin e tij të fundit në kohën e diktaturës "Orfeu zbret në ferr". Në 11 korrik të atij viti arrestohet dhe dënohet me 8 vjet burg. Pas lirimit, punoi 10 vjet si bojaxhi, derisa doli në pension më 1990.
