Frederik Rreshpja që s'e kuptuam kurrë, Petrit Palushi

Titulli: Frederik Rreshpja që s'e kuptuam kurrë
Origjinali: Frederik Rreshpja që s'e kuptuam kurrë
Gjinia: Kujtime
Autori:  Petrit Palushi
Shtëpia botuese: Ombra GVG
Viti: 2016
Fq. 128
Pesha: 0.172 kg.
ISBN: 978-99906-133-1

Mbi librin

Libri "Frederik Rreshpja, që s'e kuptuam kurrë", paraqet kujtime tronditëse, dramatike e poetike për dy ditët e poetit Frederik Rreshpja, në Kukës, disa muej para se ai me vdekë. Të gjithë ata që s'kanë pasë fat - sikurse unë - me e taku të gjallë poetin Rreshpja, do të ndihen tanë kohën në shoqninë e tij, tue lexu këtë libër-homazh, të shkruem me shumë kujdes e dashuni nga shkrimtari Petrit Palushi.

Këto shënime vijnë e bahen të paçmueshme kur e kuptojmë se ato sjellin një dëshmi të rrallë e të gjallë për personalitetin e poetit me vargun ma të veçantë në gjithë historinë e vargnimit shqip.

Rreshpja nuk ishte poet i cili vetëm shkroi poezi, i edhe jetoi poetikisht. Në mënyrë të çuditshme, aq sa ishte e randë jeta e tij, po aq e fuqishme u ba shprehja e tij poetike.
"Frederik Rreshpja, që s'e kuptuam kurrë", një libër i rrallë për nga stili, personazhi dhe
shtjellimi i ngjarjeve, asht në një takim artistik që na ban me u ndi herë-herë mirë sepse e kuptojmë që nuk ishim vetëm na që nuk e kemi kuptu kurrë Rreshpen...

Fragmente nga libri

Biseda qe njëfarësoj e shrregullt. Shpesh e fuste atë në shtjella të paparashikueshme. Në bisedë ai përmendte poezinë, Prishtinën, Shkodrën, Kukësin, nënën e vet, vjeshtën, vetminë, trishtimin, fatin e mbrapshtë, sëmundjen, etj., etj. Shpesh e ndërpriste temën e bisedës dhe kalonte lehtësisht te tjetra...

- Në vitin 1996, - tha, - pashë në sallën e Teatrit kombëtar në Tiranë dramën "Në pritje të Godosë" të Beckett-it. Kisha dekada pa ndjekur një dramë. Regjisor i dramës ishte Fadil Hysa. U ndjeva shumë mirë se po e përjetoja thellë lojën e aktorëve të Prishtinës.

As më njohu kush në sallë, as njofta kënd. Një djalë e një vajzë pranë meje as po e shihnin dramën. Duartrokitnin kur duartrokitnin të tjerët. Mua m'u duk se po pritja Fredin, por ai s'erdhi. Kur shfaqja mbaroi hodha sytë mos shihja Fredin. Ai askund... Atëherë dola edhe unë me spektatorët e tjerë.

- Fredi ishte aty, - ia ktheva, - me cilësinë e mendjes së vet.
- Jo, - më tha. - Fredi ishte shtegtar. Nuk e di pse s'po vinte. As e mora vesh, po as nuk pyeti kush pse nuk erdhi. Si duket ishte në vetminë e vet. Se edhe vetmia për njerëzit ishte.

Edhe Fredi njeri ishte. I piu dy cigare ngjitmas, madje me cigaren e pambaruar ende e ndezi tjetrën.

E pyeta sa vjet kishte. Ndërkohë, u fikën dritat... Rreshpja shkrepi çakmakun. Kështu bënë edhe disa të tjerë në lokal. Fytyra e tij më ngjau e zbehtë, si e lyer me një të verdhë të përzijshme, më tepër si kah e zeza.

Ashtu n'atë gjysmëterr erdhi zëri i tij i pakët, sikur ta kapte ngrija:
- Po të jem gjallë, vitin tjetër i mbushi gjashtëdhjetë e gjashtë vjet. Më vjen keq që nuk vdiqa vjet, por më keq më vjen që nuk vdiqa parvjet. Më keq më vjen që nuk vdiqa edhe pa lindë...

M'u duk se po e thirrte ngutshëm vdekjen e vet, por njëkohësisht pak edhe si me pezm që ajo s'e kish marrë një a dy vjet më parë dhe më tej, ende më e frikshme, që ajo s'e kish marrë ende pa lindë...