"Historia e gruas së fotografit” është emri me të cilin e njohin të gjithë, ato pak herë që e përdorin, por, në të vërtetë, ajo është edhe historia e vetë fotografit, ose më saktë, është historia e teorisë së tij mbi rëndësinë e gjërave të vogla.
Përrallat e treguara nga Mitrush Kuteli përbëjnë pjesën më të rëndësishme të letërsisë shqiptare, një frymëzim për një numër të madh veprash të tjera letrare që pasuan përgjatë dekadave. Tregime të Moçme Shqiptare përbën një klasik të të gjitha kohërave.
Për shumë vite me radhë Enver Hoxha i imponoi historisë versionin e tij. Ai rezulton i paturpshëm për t'i transformuar ngjarjet, për t'i fshirë ose zhdukur personazhet dhe për të ngritur në histori një protagonist të vetëm: atë vetë.
Duke lexuar "Prillin e thyer" kuptohet lehtësisht përse dhe me çfarë force Ismail Kadare është pasionuar për tragjedinë dhe për dy përfaqësuesit më të shquar të saj, Shekspirin dhe Eskilin. "Miku, besa dhe gjakmarrja janë rrotat e mekanizmit të tragjedisë antike, dhe të futesh në mekanizmin e tyre është të shikosh mundësinë e tragjedisë."
Titulli: Vetja s'më ngjan me muaOrigjinali: Vetja s'më ngjan me muaGjinia: PoeziAutori: Tomor KaloShtëpia botuese: EmalViti: 2012Fq. 248Pesha: 0.30 kgISBN: 978-9928-04-109-1
Fragment nga libri
Si gjethen e vyshkur
Kopshti i jetës më flaku jashtë,Si Evën me Adamin të dy bashkë.Si gjethen e vyshkur e të thatë,Veç me punë e forcë mbijetova.Ty o jetë kurrë s'tu dredhova...
Në siklete, halle me dënove,Shumë prisja ashtu si m'premtova.Për së gjalli me vuajtje të kalova,Pas teje marrëzisht u dashurova.
Me shpresa të kalova tyTë gjat' e të lumtur t'ëndërrova.Të bukur të të kisha gjithmonë,I zhgënjyer prej teje dola...
A duhet të duroj
Stina, zogjtë dhe shiu,Paralajmërojnë se dimri po mbërrin.Plaku vesh gun' e mbledh lëkurë,Ndjehet i plogët, më keq se i sëmurë.
Njeri i shkrehur e vetmia po më dërrmon,Këmba – këmbës e keqja më gjurmon...Kujtoj e mendoj ditët e kaluara,Për shtëpinë ditë – natë sakrifikuar.Sa edhe kockat m'janë dërrmuar.
Mos vallë do të mbeten ditë të harruara?Jetën e shkriva për ato të uruara,Trupi im i dërrmuar.Më gjymtyrë i nakatosur.
M'duket vetja i shëmtuar,Qaj ç'më gjeti mua...N'mes të tjerëve më i mjeruarVetja s'më ngjan me mua.
Në 1997 largohet në SHBA ku jeton me bashkëshortin dhe dy fëmijët. Ka mbaruar studimet për Edukim dhe Sociologji dhe sërish punon si mësuese në Sistemin Arsimor Publik Amerikan. Aurora shkruan poezi për pasion, një dashuri që u konkretizua me këtë vëllim.
Po të jetë poezia diçka e ngrirë, si një trung, atëherë sipas autorit i kemi këmbët në tokë. Ai u bën thirrje zogjve t’i nxjerrin sytë këtij armiku, por nuk sqaron se kush është ky armik, prandaj poezia tingëllon armiqësore, si diçka që i bën sfidë shoqërisë.
Erdhi kometa nga yllësitë e mistershme,Solli grimca që s'mbetën të tilla.U ngjizën grimcat, lëshuan zgjatime,Të etura u trupëzuan nga mrekullia e krijimit.
Ndaj gjithësisë hiqemi mospërfillës,Ne qeniet e rastësishme të kozmosit.Lindëm siç lindin yjësitë, galaktikat,Krijuar krejt papritur si rastësi e domosdoshme.
365 ditët e fundit të jetës ai vazhdoi të shkruajë si më parë... tregime, poezi, meditime, vëzhgime, analiza, pjesë romani, fragment drame... të mbajë shënime... të japë opinione, intervista... të skicojë plane krijuese... si për të sfiduar edhe më shumë vdekjen.
Ti diell, më dukesh veshur aq ëmbël,rrezet si gishta t'i ndiej mbi flokë,një qeshje mendimesh më përkëdhel në zemër,një aromë parajse e zbritur në tokë.
Vargjet e mia si pula të lagura janë plagjiatura partiture mornicashUvertura plagosjesh të kalorësit fëmijëri rrëzuar prej kalit të drunjtëKur i grahte karvanit kah Kashtës së Kumrit nëpër kalvar ëndrrashNgelur në çengel tërkuzë pikëpyetjesh: për ku udhambarë o kalama?
E pashë botënIsh një kupolë e trishtëQë shtrihejSi një gjethe e dhimbjesE pakuptueshme si një hijeQë lë pas të vërteta pa shkakE bukur si një hije me nurin eGjithë njerëzisë veshurE pashe botën,Duke qarë dhe të qeshur.
