"Historia e gruas së fotografit” është emri me të cilin e njohin të gjithë, ato pak herë që e përdorin, por, në të vërtetë, ajo është edhe historia e vetë fotografit, ose më saktë, është historia e teorisë së tij mbi rëndësinë e gjërave të vogla.
Përrallat e treguara nga Mitrush Kuteli përbëjnë pjesën më të rëndësishme të letërsisë shqiptare, një frymëzim për një numër të madh veprash të tjera letrare që pasuan përgjatë dekadave. Tregime të Moçme Shqiptare përbën një klasik të të gjitha kohërave.
Për shumë vite me radhë Enver Hoxha i imponoi historisë versionin e tij. Ai rezulton i paturpshëm për t'i transformuar ngjarjet, për t'i fshirë ose zhdukur personazhet dhe për të ngritur në histori një protagonist të vetëm: atë vetë.
Duke lexuar "Prillin e thyer" kuptohet lehtësisht përse dhe me çfarë force Ismail Kadare është pasionuar për tragjedinë dhe për dy përfaqësuesit më të shquar të saj, Shekspirin dhe Eskilin. "Miku, besa dhe gjakmarrja janë rrotat e mekanizmit të tragjedisë antike, dhe të futesh në mekanizmin e tyre është të shikosh mundësinë e tragjedisë."
TitulliBukuroshet e fjeturaAutoriJasunari KavabataPërktheuLili BareShtëpia botueseABC, 2007
Mbi novelën
Bukuroshet e fjetura” dhe tregimet e tjera të këtij koleksioni, trajtojnë temën e idolizimit të virgj&eum
TitulliBukuroshet e fjeturaAutoriJasunari KavabataPërktheuLili BareShtëpia botueseABC, 2007
Mbi novelën
Bukuroshet e fjetura” dhe tregimet e tjera të këtij koleksioni, trajtojnë temën e idolizimit të virgjërisë, degradimin, fetishimin e trupit etj. Pjesa më e bukur është përshkrimi që Kavabata i bën anatomisë femërore të bukurosheve të fjetura, si dhe këndvështrimi që i jep një të moshuari që e ndjen se është i moshuar, por mjaftueshmërisht i ri për të hyrë në një vend të tillë. Mos prisni surpriza. Më e mira është që të shijoni përshkrimet e autorit.
Mbi autorin
Jasunari Kavabata, (Yasunari Kawabata), është një shkrimtar i shquar Japonez që fitoi çmimin Nobel në letërsi për prezantimin e mendjes Japoneze në novelat e tij. Lindi në Osaka në 11 qershor 1899 në një familje të kulturuar. I ati ishte mjek, por vdiq kur Kavabata ishte vetëm 3 vjeç. Një vit më vonë, i vdiq edhe e ëma ndërsa në 1914, i vdiq gjyshi. Vetëm një vit më parë, pati humbur gjyshen. Kavabata ra kështu në mënyrë të vazhduar në përballjen me vdekjen e njerëzve të vet dhe kjo eksperiencë la gjurmë të thella te vepra e tij, e cila shpesh trajton problemin e vdekjes apo vetminë e jetës. Te Ditari i një 16-vjeçari, vepër e realizuar pak kohë para se të humbte gjyshin por që u botua më 1925, Kavabata paraqet emocionet e veta nga pikëllimet që i ndodhën.Pas vdekjes së gjyshit, Kavabata u mor nën përkujdesjen e familjes së të ëmës. Gjatë shkollës fillore, u inspirua të bëhej piktor. Pavarësisht se nuk u bë, ruajti interesin për artin përgjatë të gjithë jetës së tij. Vendosi të bëhej shkrimtar ndërsa kryente shkollën e lartë në Tokio. Karriera e tij në letërsi fillon në këtë kohë, kur ai filloi të shkruante ngjarje dhe ese për revista të vogla apo gazeta lokale.Kavabata lexoi autorë kontemporanë Japonezë të shkollës së Thuprave të Bardha dhe përkthime nga shkrimtarë Danezë dhe Suedezë. Që nga fillimi i karrierës së tij, kritikoi shkollën natyraliste, në atë kohë, në modë dhe u afrua me filozofinë më delikate dhe lirike që rridhte nga letërsia Japoneze. Gjatë kohës që ishte student, njohu Kikuchi Kan, një shkrimtar dhe redaktor të revistës Bungei Shunju. Më 1923 u bashkua me stafin e revistës.Kur u laureua më 1924, sëbashku me miq të tjerë, themeloi revistën letrate Bungei Jidai. Kjo revistë ishte pikënisja për një shkollë të re shkrimtarësh, neopercepsionistët, të cilët kritikonin njëkohësisht natyralizmin dhe lëvizjen e Shkrimtarëve Proletarë të orientuar politikisht. Më 1954 u zgjodh anëtar i Akademisë Japoneze të Arteve. Ai fitoi çmimin Nobel në letërsi më 1968. Kreu vetëvrasje më 16 prill 1972.
Koloneli hapi kutinë e kafesë dhe pa se kishte mbetur vetëm një lugëz. Hoqi xhezvenë nga zjarri, derdhi gjysmën e ujit në dyshemenë prej dheu dhe me një thikë kroi kutinë sipër xhezves deri kur ranë dhe grimcat e fundit të kafesë të përziera me leskra ndryshku.
Shtëpia e heshtjes është një roman intrigues për lojën e tij me strukturën, përshkrimin universal të shoqërisë së luhatur mes Lindjes dhe Perëndimit. Shtëpia e heshtjes nuk mban vetëm sekretin dramatik të një familjeje turke. Ai është një roman i ndjenjave njerëzore, një afresk i madh i Turqisë moderne.
Plaku dhe deti është një tregim për forcën dhe dinjitetin e shpirtit të njeriut. Me simbolikën e tij ai trajton pyetjen e madhe, se deri ku duhet të shkojë njeriu, deri ku duhet të guxojë. Për Heminguejin njeriu, në trevën e dyluftimit të pabarabartë, madje të vetë vdekjes, nuk ka përse të tërhiqet pa e provuar.
Arena e veprimit në romanin e Manit është sanatoriumi Berghof, i cili jo vetëm gjeografikisht gjendet në male, por që, sikundër Mali magjik në veprat e vjetra, përfaqëson një botë të mbyllur hermetikisht. Izolimi i tij krijon kushte për një përqendrim karakteresh përfaqësues, veprimtaria e të cilëve pasqyron konfliktet shoqërore, politike dhe shpirtërore...
Pas një vëllimi me ese të zgjedhura të J.S. të sjellë gjithashtu nga 'Pika pa sipërfaqe', në këtë botim shqip jepet pothuajse gjithë poezia e tij me përjashtim të pak vjershave që nuk iu nënshtruan aftësive tona në përkthim.
Në një qytet godet një pandemi e padëgjuar: quhet “verbëria e bardhë” dhe ajo nuk kursen askënd. Ndërsa autoritetet përpiqen të kufizojnë pandeminë duke karantinuar të verbrit, një element kriminal i mban të gjithë në gatishmëri pasi vjedh racionet ushqimore dhe sulmon gratë. Ka një dëshmitare okulare në këtë makth. Ndërsa shkrimtari na ritregon në këtë...
Ai e përshkruan veten në këtë mënyrë: “Unë vendosa t’ia dedikoj jetën time tregimit sepse ndjej se duke mbijetuar, i detyrohem diçka vdekjes… dhe të gjithë të tjerëve që nuk i mbajnë mend tradhëtitë që kanë pësuar.”
From the thrill, frustration and excitement of the hunt for big game to whisky and soda, fresh butter and Viennese dessert with friends, Hemingway articulates a zest of life, brilantly capturing the landscape of the African continent and its wildlife.
Ivan Bunini ishte mjeshtër i fjalës, i përshkrimit të natyrës, shkrimtari që krijoi tablo të ashpra dhe të vërteta të jetës së fshatit në të kaluarën, krijoi një sërë figurash të Rusisë së pararevolucionit. Mjeshtëria e fjalës, përsosmëria e formës së tregimeve, pasuruan thesarin e letërsisë ruse.
Ruajtja e shpirtit njerëzor në kushtet e totalitarizmit dhe kundërvënia e brendshme ndaj tij, mbështetur në idealin liberal fetar, e përshkojnë tërë krijimtarinë e këtij kolosi të letërsisë botërore.
Në rininë e tij, si djalosh i talentuar në pikturë, por edhe krenar e i vëmendshëm ndaj mjerimit ku ishte zhytur vendi, artisti Masuxhi Ono, nuk dëshironte t’ia kushtonte artin e tij vetëm kremtimit të bukurisë fizike, asaj “botës fluturake” të jetës së natës, qejfeve dhe zdërhalljeve me miq e geisha.
Hermann Hesse, shkrimtar, poet dhe piktor gjermani-zviceran, lindi më 1887 në Calë, Gjermani dhe vdiq më 1962 në Montagnola (Zvicër). Ai ka fituar çmimin Nobel në Letërsi më 1946.
Windisch e ka të kotë të japë thasë mielli dhe të paguajë, pasaporta e tij e premtuar nuk vjen që nuk vjen. E bija e tij, Amelia, i jepet milicit dhe priftit, pikërisht për këtë qëllim. Një ditë, ata do të nisen përmes hullisë së plasaritur gri të udhës që Windisch e bënte për të vajtur tek mulliri.
Hans Shniri, kloun profesionist, është ndarë shpirtërisht nga prindërit e tij qysh kur këta çuan në luftë motrën ende të mitur, Henrietën. Pasi braktis shkollën dhe shtëpinë, jeton si artist bohem me të dashurën, Marien. Por pas një bashkëjetese të gjatë, Maria e braktis, nën ndikimin e disa zyrtarëve të lartë katolikë dhe parimeve të moralit.
TitulliBukuroshet e fjeturaAutoriJasunari KavabataPërktheuLili BareShtëpia botueseABC, 2007
Mbi novelën
Bukuroshet e fjetura” dhe tregimet e tjera të këtij koleksioni, trajtojnë temën e idolizimit të virgj&eum
