Për tokën dhe detin e Shqipërisë, Ksenofon Krisafi

Titulli: Për tokën dhe detin e Shqipërisë, qasje juridiko – ndërkombëtare
Origjinali: Për tokën dhe detin e Shqipërisë, qasje juridiko – ndërkombëtare
Gjinia: Histori, jurisprudencë
Autori: Ksenofon Krisafi
Shtëpia botuese: UET Press
Viti: 2014
Fq. 230
Pesha: 0.307 kg.
ISBN: 978-9928-39-190-10-9

Koment nga Moikom Zeqo

Ky libër i vërtetë dhe i mrekullueshëm merret me historitë e trishta (do të nënvizoja edhe të tmerrshme) të shekullit XX, të cedimeve (padrejtësive) të territoreve shqiptare. Kjo është një çështje kapitale, asnjë indiferencë, apo intrigë, apo komplot i kuintave apo prapaskenave të sofistikuara nuk ka tagër mbi të! Absolutisht jo!

Është e pabesueshme të mendosh se si ndaj kombit shqiptar janë tjerrur pezhishka merimangash, përbindëshe, për të alambikuar "teori" të rreme dhe kriminale kundër ekzistencës së kombit shqiptar, të copëtimit prokustian të trojeve shqiptare...

Substanca kryesore e librit të Krisafit lidhet me ngjarjen më tronditëse që njihet si Pakti Detar, një akt më i rëndë se pazaret diabolike të Zogut dhe dajës së tij, Esat Toptanit. Ky i ashtuquajturi Pakt i Detit, një cënim i rëndë i kufijve jugorë të Shqipërisë, u skualifikua nga Gjykata Kushtetuese dhe është një gjë epokale, një triumf i së drejtës.

Mendimtari francez Paul Valery ka thënë se historia ciklon tautologjitë. Pakti Detar qe një tautologji e vonuar. Por edhe e dështuar. Dhe duhet thënë se në strukturimin e të dhënave juridike kontributi i Ksenofon Krisafit ka qenë real, substancial, ndonëse për këtë vepër ai, me modesti, i është larguar protagonizmit të bujës mediatike. Por ky libër është scripta manent.

Fragment nga libri

Dy "marrëveshjet" e firmosura nga Esat Toptani me Nikolla Pashiçin, në vitet 1914 dhe 1915, për të cilat flitet në këtë libër, përbëjnë akte pa fuqi juridike, sepse ai ishte askushi për Shqipërinë e asaj kohe. Për sjelljet dhe veprimtaritë e kryera në dëm të shqiptarëve dhe të Shqipërisë, është stigmatizuar publikisht si "aventurier renegat", si "sëpata e zezë e Abdul Hamitit", si "dhelpër dinake", "njeri pa skrupull, synimi i të cilit ishte të ndante Shqipërinë", si dikush "që nuk përfaqëson askënd veç vetes së tij", që "kthen nga t'i fryjë era".

Miss Edith Durham e cilësonte "një personazh me ambicie të shfrenuar për pushtet", "injorant dhe pa skrupuj, një relike e kohës së errët të Turqisë së vjetër" dhe e vulos me shprehjen "Esat – tradhtia".

Për fat të keq, personazhe të tillë karikatureskë, pa dinjitet dhe pa skrupuj moralë, si Esat Pashë Toptani dhe të tjerë, janë shfaqur apo shfaqen herë pas here në skenën e historisë së Shqipërisë. Ata kanë hyrë në pazarllëqe për interesat e ngushta vetjake pasurore dhe politike dhe janë damkosur me vulën e tradhëtarit, duke përfunduar në koshin e historisë.