Titulli: Të vërteta dhe të pathëna për Lasgushin
Origjinali: Të vërteta dhe të pathëna për Lasgushin
Gjinia: Kujtime
Autori: Tomi Mato
Shtëpia botuese: 55
Viti: 2006
Fq. 284
Pesha: 0.61 kg
Fragment nga libri
Poeti kishte një valixhe, të cilën s'e ndante nga vetja kurrë. Kur udhëtonte, e vendoste nën këmbë, ndërsa kur nisej për rrugë të gjatë, konën e merrte në dorën e majtë së bashku me bostunë, kurse valixhen në dorën e djathtë. Kur shkonte për ndonjë vizitë, valixhen e mbyllte me celëz "Elzet"?
Valixhja kishte formë ovale, ngjyrë kafe e çelur, e gërvishtur dhe dukej disi e vjetër, por që sigurohej gjithnjë me çelës. Bashkëqytetarët, sa herë e shikonin Llazarin me këtë valixhe në dorë, thoshin:
- Flori ka ky Lasgushi në këtë valixhe që s'e ndan nga dora?!
- Por kurioz, c'është e drejta isha bërë edhe unë, ndaj shpesh herë pyesja veten se ç'do të ketë ky njeri në të.Një ditë vajta për vizitë në shtëpinë e tij.
Për çudi dera e jashtme e tij ishte e hapur. Mendova se do të ketë dalë, por mu përgjigj Ciou-Ariu.Zbriti me të shpejtë në fund të shkallëve për t'u ndeshur me mua, por i shkoi kot se me pa menjëherë dhe m'u hodh tërë qef duke me përgëzuar. Ai para dhe unë pas u ngjitem përpjetë shkallëve.
Llazari hapi derën e "kullës" dhe mes befasisë dhe gëzimit u justifikua:
- Më fal basho, që s'të prita. Urdhëro lart, por kujdes se mos biesh nga shkallët se unë jam mësuar me to. Nëma dorën mua, ashtu!
Qeshëm të dy dhe hymë brenda në "Kullë". Valixhen e kishte vënë mbi tavolinë dhe shkruante. S'durova dhe i thashë:
-Zoti Llazar, më besoni, po sa herë të shikoj me këtë valixhe në dorë, mendja me shkon tek Harpagoni i Moljerit që shtrëngonte qypin me flori. Edhe ju, flori kini në këtë valixhe të shekullit të kaluar?!
Ai buzëqeshi. E shtrëngoi midis dy krahëve, vuri mjekrën mbi dorezën e saj dhe belbëzoi:
-Këtu brenda është thesari im, një pjesë e jetës sime. Ka gurë xhevairi, perla. Mos i shiko formën, por përmbajtjen, siç thotë ajo e famshmja metodë e Realizmit Socialist, ironizoi Lasgushi, duke qeshur.
Natyrisht këtë ironi e shijuam së bashku.Këtë vizitë në shtëpinë e Lasgushit e bëra aty nga viti 1979. Në fillin e gështenjave që shtrihet mbi qytet, këndoi edhe tre vjet më radhë qyqja. Të jem i sinqerte, nuk e vizitoja shpesh. Një mbasdite më troket në derë një komshi. Si përshëndetemi, më zgjat dorën dhe më jep një copë letër.
- Ma dha çupa e Lllazarit, më tha, - Me porositi që të ta jepja sonte.-
E lexova sipër: Zoti Kozma! Jepja babit në dorë urgjentisht! Faleminderit Amrija (ishte e bija e Llazarit).
