Kujtimet e Kazanovës, vol. 1, Jacque Casanova de Seingalt

Titulli: Kujtimet e Kazanovës, vëllimi i parë
Origjinali: The memoiris of Jacque Casanova de Seingalt
Gjinia: Kujtime
Autori:Jacque Casanova de Seingalt
Shqipëroi: Nikolla Langore
Shtëpia botuese: Helga's Secrets
Viti: 2014
Fq. 768
Pesha: 0.649 kg
ISBN: 978-9928-09-023-2

Koment nga Alfred Cako

Kazanova, i lindur si Giacomo Giralomo Casanova, më vonë i vetëquajtur si Jacque Casanova de Seingalt ka qenë një udhëtar aventurier dhe shkrimtar i shquar italian nga Republika e Venecies. Libri i tij "Kujtimet e Kazanovës" është një autobiografi e padyshimtë e tij, vepër e cila është parë si një nga burimet e vërteta të normave zakonore dhe jetës shoqërore europiano – perëndimore përgjatë shekullit të XVIII.

Kjo është periudha e humanizmit evropian si dhe periudha e ngjizjes së ngjarjeve të mëdha, siç ishte Revolucioni Borgjez Francez, në të cilën edhe Kazanova me rrethin e tij – si një frimason i lozhave të Lionit dhe si një rosikrucian – kishte dhënë padyshim kontributin e vet, së bashku me njerëzit e shquar të letrave dhe miqtë e tij frimasonë si B. Franklin, alkimistë e shkrimtarë të shquar si Count de Saint – Germain, Volterin, d'Alembertin dhe Jean Jacque Rousseau.

Kazanova ka qenë gjithashtu mik me Gëten dhe Mozartin. Ai ka takuar Xhorxhin lll të Anglisë, Luigjin XV, Frederikun e Madh të Prusisë, Katerinën e Madhe të Rusisë, Papa Klementin XIII si dhe ishte anëtar i Urdhrit Papal "Èperon d'or". Gjatë Luftës 7 vjeçare kundër Prusisë, Kazanova përfitoi shuma të mëdha financiare nga disa veprime me tregun e Bursës në Amsterdam, e si pasojë hapi një fabrikë tekstili.

Femrat që punonin në këtë fabrikë tekstili ishin si një harem për Kazanovën, deri sa ai falimentoi dhe u shkatërrua nga borxhet. Vitet e fundit të jetës, Kazanova i kaloi në Bohemi (Çeki) si një bibliotekar në shtëpinë Waldstein, ku ndërroi edhe jetë më 1798 në moshën 73 vjeçare, një vit pasi ishte prishur Republika e Venecies nga Napoleoni. Pikërisht, për shkak të mërzisë në tre vitet e fundit në Bohemi, Kazanova filloi të shkruante "Kujtimet", këtë margaritar të rrallë në periudhën e humanizmit.

Fragmente nga libri

Tani mosha m'i ka qetësuar pasionet duke i bërë ato të flashkëta e të pafuqishme, por zemra nuk më është plakur ende dhe kujtesa e ka ruajtur të gjithë freskinë e rinisë. Dhe duke mos i quajtur këto lloj punësh vogëlsira e gjepura, e vetmja keqardhje imja, i dashur lexues, lind nga fakti se nuk kam më fuqi ta vë në jetë, deri në ditën që do të vdes, atë që ka qenë puna kryesore e jetës sime.

Dashuria është një ndjenjë që nuk mund të shpjegohet! Është Zoti i të gjithë natyrës! Është një ndjenjë e hidhur dhe e ëmbël njëkohësisht! Dashuria! Një përbindësh i bukur që është e pamundur ta kuptojmë! Zot, që në mes të gjithë gjembave që na shpojnë e na shkaktojnë dhembje, ti shtron kaq shumë trëndafila në rrugën ku ecim, dhe pa të cilën ekzistenca dhe vdekja nuk do të kishin më dallime e do të ishin një!

Pashë një plakë të rrudhur e të rrëgjuar, tualeti i së cilës më habiti po aq sa edhe ajo vetë. Përkundër rrudhave, fytyrën e kishte bërë të bardhë e të kuqe me anë të pudrës, dhe vetullat ia detyronin ngjyrën e zezë bojës së Indisë.

Jashtë fustanit i dukej gjysma e gjoksit të lëshuar e të shëmtuar dhe nuk kishte asnjë dyshim se dhëmbët i kishte të vënë. Kishte vënë një parukë që i rrinte shumë keq dhe që linte të dukeshin ca fije floku të thinjur që i kishin mbijetuar kohës. Duart që i dridheshin e bënë të dridhej edhe dorën time kur e takova.

Binte erë parfumi që njëzet metra larg dhe sjellja e saj e shtirë më bëri për të qeshur e më neveriti njëkohësisht. Fustani i saj mund të kishte qenë në modë njëzet vjet më parë. Po e shikoja me tmerr rrënimin e një fytyre që, përpara se koha e pamëshirshme ta shkatërronte kishte qenë e bukur, por ajo që më zbaviti ishte paturpësia me të cilën kjo monstër e njerëzimit e tharë nga vitet luftonte ende me ndihmën e bukurisë së saj të perënduar.

Kristina ishte vërtet e çiltër, por kjo çiltërsi nuk buronte nga mendja, por vetëm nga zemra e saj. Çiltërsia e mendjes nuk është veçse budallallëk, kurse ajo e zemrës është vetëm padije dhe pafajësi. Kjo e fundit është një cilësi që vazhdon të ekzistojë edhe kur shkaku që e lind atë pushon së ekzistuari.

Kjo vajzë e re, pothuaj fëmijë nga natyra, ishte e thjeshtë për nga sjellja, por e këndshme në një mijë gjëra të vogla që nuk mund të përshkruhen. Ishte e çiltër se nuk dinte që fshehja e disa ndjenjave përbën një prej rregullave të suksesit dhe, duke qenë se mendimet e saj ishin të pastra, ajo ishte më e fortë se ai turpi i shtirë e ajo thjeshtësia e rremë që e bën çiltërsinë e gënjeshtërt të skuqet nga një fjalë a nga një lëvizje e thënë a e bërë shpesh pa ndonjë qëllim të keq.

Pa dyshim që do të vijë një kohë kur shoqëria, duke qenë më e përndritur e për pasojë edhe më e arsyeshme, do ta pranojë se ndjenjat fisnike, nderi dhe heroizmi mund të gjenden te të gjitha shtresat po aq sa edhe te një klasë, gjaku i së cilës nuk është mbajtur përherë i panjollosur nga martesat me klasa të ulëta.