Titulli: Një kënaqësi e vetmuar
Gjinia: Novelë
Autori: Albert Camus
Shqipëroi: Sonila Meksi
Shtëpia botuese: Ideart
Viti: 2004
Fq. 80
Pesha: 0.10 kg
ISBN: 978-99943-604-7-7
Fragmente nga libri
Pa dyshim që çdo brez mendon se është i paracaktuar të rikrijojë botën. Por brezi im e di se nuk do ta bëjë një gjë të tillë. Por, ndoshta detyra e tij është akoma edhe më e madhe. Ai duhet të mos lejojë që bota të shpërbëhet.
Trashëgimtare e një historie të korruptuar ku bien në sy revolucionet e dështuara, teknikat që janë çmendur, perënditë e vdekura dhe ideologjitë e rraskapitura, ku pushtetet mediokre mund të shkatërrojnë sot gjithçka, por nuk dinë më të bindin, ku zgjuarsia është ulur deri në atë pikë sa të bëhet shërbëtorja e urrejtjes dhe shtypjes, këtij brezi i është dashur, brenda vetes dhe rreth tij, të restaurojë, duke u nisur nga mohimet e tij, paksa nga ajo që përbën dinjitetin e jetës dhe vdekjes.
Unë nuk mund të jetoj pa artin tim. Por asnjëherë nuk e kam vendosur këtë art mbi gjithçka. Ai është i nevojshëm për mua, sepse nuk më ndan nga askush dhe më lejon të jetoj ashtu siç jam, bashkë me të gjithë të tjerët. Për mua arti nuk është një kënaqësi e vetmuar. Ai është një mënyrë për të prekur sa më shumë njerëz që të jetë e mundur, duke u paraqitur atyre një imazh të privilegjuar të vuajtjeve dhe të gëzimeve të përbashkëta.
Mbi autorin
Alber Kamy u afirmua qysh në veprat e para si një nga shkrimtarët më të fuqishëm të shek XX. Në veprat e tij ndërthuret arti i hijshëm me mendimin e thellë, teknikat e sofistikuara të tekstit me çështjet themelore të qenies.
Për të kuptuar Kamynë, duhet kaluar nëpër letërsitë greke e romake, nëpër historitë e feve e të filozofisë, duke mbërritur te shrimtarët e mendimtarët klasikë e modernë. Veç kësaj, rrethanat e posaçme të jetës e formuan Kamynë me një ndjeshmëri nga më të volitshmet për artin.
Lindur në Algjeri nga baba francez e nënë spanjolle, te Kamyja u poqën në një harmoni fatlume fantazia arabe, intelekti latin dhe eleganca hispanike. Për të gjitha këto, vepra e tij përbën një dukuri origjinale dhe me një vlerë të spikatur të letërsisë moderne.
U lind më 7 nëntor 1913. Në saj të presionit të babait, i ndjek rregullisht studimet deri në universitet, ku diplomohet për Filozofi. Në vitet tridhjetë ai kalon sprova të shumta në jetë dhe piqet nëpër përvoja gjithëfarëshe: shkruan tekste të vogla meditative me theks biografik, shtrohet në spital për tuberkuloz, por i shpëton vdekjes por jo kurimeve të vazhdueshme. Harton romanin e rinisë "Vdekja e lumtur", të cilën nuk pranon ta botojë për së gjalli.
Viti 1937 shënon çast vendimtar në jetën intelektuale të Kamysë. Boton librin "E mbrapshta dhe e mbara" me ese të rinisë. Në vitin 1939 boton një tjetër libër me ese "Dasëm". Më pas punon në gazetat serioze të Algjerit dhe shkrimet e tij i boton në një përmbledhje "Aktualet".
Bëhet i njohur më 1942 me botimin e esesë filozofike "Miti i Sizifit", sfidë krenare e njeriut ndaj universit të dhunës e të pakuptimtë që Kamyja e emërton me emrin absurd. Po atë vit boton romanin "I Huaji", pasqyrë e brishtësisë së njeriut dhe e vuajtjes prej absurdit. Krijimtaria e Kamysë pasurohet dhe me dy drama: "Kaligula" më 1944, përshkrim poetik i çmendurisë njerëzore të mishëruar në figurën e perandorit romak, Kaligula.
Drama tjetër është "Të drejtët", himn i sakrificës për liri. Vepër tjetër është eseja "Mendime për gijotinën", ku dënon dënimin me vdekje. Botime tjetër është romani "Murtaja", që mbahet si një nga romanet më të mira të shek. XX, ku i bëhet një sintezë qëndresës njerëzore ndaj të gjitha formave të tiranisë.
Botimi i esesë "Njeriu i revoltuar" më 1951, drejtuar kundër mendimit diktatorial e veçanërisht kundër terrorit stalinist, i shkakton Kamysë sulmin e ashpër të intelektualëve të majtë francezë me në krye Sartrin dhe një lloj izolimi, të cilin ai e vuajti thellë. Ne këto vite dëshpërimi e vetmie ai shkroi veprën e tij më pesimiste e të zymtë "Rënia", aktualizim i parabolës biblike mbi gjendjen e njeriut si mëkatar dhe i pandreqshëm.
Më 1957 suksesi letrar i Kamysë vlerësohet me çmimin Nobel. Kamy e gjen vdekjen nga një aksident automobilistik më 4 janar 1960. Dorëshkrimi i papërfunduar i Kamysë është romani "Njeriu i parë", që u botua më pas i paplotë më 1994. Kushdo që ka lexuar një vepër çfarëdo të Kamysë, kupton se ky është një autor i një lloji të veçantë.
