Çatia e gjarpërinjve, Eqerem Canaj

Titulli: Çatia e gjarpërinjve
Origjinali: Çatia e gjarpërinjve
Gjinia: Roman
Autori: Eqerem Canaj
Shtëpia botuese: Toena
Viti: 2015
Fq. 184
Pesha: 0.301 kg.
ISBN: 978-9928-4254-6-1

Fragment nga libri

Shtraku i vetëtimës: terrgjelbri i syrit, frymëprerë, i mërgatë, hapin ndal. Kërcëllimë menteshash ndryshkur; fshati i pelenave, vdekur qyshkur, mbase që motit të shtegtimit të kufirit tejcak. Veneroj. Përmbi portë, përkund këmbarit të mermertë, një trumcak dhe një gjarpër; i ngrirë zokthi, gati frikuar prej gjarprit të zi, i cili i pati dëftuar dhëmbët e helmit...

Klitha, shpallur sakaq: nuk dihet, zogu, gjarpri, tmerria e gjendjes sime kah beftisë së çastit?! O Zot! Vërtet fshati ka dhënë shpirt, shtëpia ime, gjyshja, babai, mëma, komshiu kanë pushuar
së ekzistuari rrënjët e hardhive, biskajat mbetur kanë: litar gjaku telave të nikeluar?!

I afroj dorën gushëkuqit në dridhë e ai, si ta priste këtë ndihmesë rreziku, tulatet mes gishtërinjve të mi, pikon lot të ngrohtë; gjaku i shpirtit të shpresës së pyllit sjell jetë endacaku, e afroj në gji: dy gjallesa të mjera në natyrën e vdekur.

Ah! Edhe gjarpri me pulla të gjelbra në lëkurën nxi; vë re se si ai lëvrin, rrëqeth, kujon porsi ime gjyshe që motmoti qante me ligje të vdekurit e zemrës; në limerin e dhimbshëm, unë, kalamani, zgjas gishtërinjtë e hollë si fije kashte, i fshij pikëzimet e lotëve e ajo kthehet sërish në botën e të gjallëve, asisoj çajmë rrymimin ujor (jeta ujë është): ajo në dallgë, unë në cekëtinë. Gjarpri ngre krifë, m'u vërvit përqafë...