Si punova me tre ministra, Jonida Azizaj

Titulli: Si punova me tre ministra - rrëfim i vërtetë

Rrëfim / histori

Autori: Jonida Azizaj
Shtëpia botuese: Infinity
Viti: 2009
fq. 190
Pesha: 0.23 kg
ISBN: 978-99956-785-0-0  
Përmbajtja.

Në vend të parathënies:

I. Femrat, karrigia, krevati

II. Kush jam

III. Fillova punë në ministrinë e Kulturës

IV. Erdhën demokratët

V. Po vjen Pango

VI. Pas pushimit nga puna

VII. Rikthimi në televizion

VIII. Ngjarja e bujshme

IX. Pasojat e një denoncimi

X. Ca fjalë të fundit: "Rruga e vështirë drejt përsosmërisë"

Dy fjalë për autoren Jonida Azizaj: u lind në Vlorë në vitin 1978. Qysh prej arsimit tetëvjeçar dhe atij të mesëm spikatën prirjet e saj lidhur me artin e të shkruarit, pasion i cili e nxiti të zgjidhte studimet në fakultetin Gjuhë Letërsi. Vitet pas shkollës autorja i kaloi mes eksperiencave të ndryshme duke u ndarë mes televizionit, administratës shtetërore, redaktimit letrar por pa harruar ndjenjën e vjetër, edhe pse të mbyllur në sirtarët kompjuterik. Ky është botimi i parë i autores që vjen në formë rrëfimi të vërtetë i rrugëtimit të saj plot shtigje e kalime të ngatërruara në shkurrnajën e administratë shtetërore.

Dy djalë për librin "Si punova me tre ministra - Të pathënat e një ministrie", është rrëfimi i vërtetë i autores vlonjate e cila tregon përvojën e saj katërvjeçare në ministrinë e Kulturës si dhe përplasjet e mëtejshme me kolltukofagët e  kohës sonë. Një rrëfim i drejtpërdrejtë ku autorja përshkruan përballjet me karakteret e mbrapshta të memurëve të shtetit: hipokrizi, gënjeshtër, lajkatari, pabesi, pandershmëri, tipare të fëlliqura që janë kthyer në virtyte e kritere themelore për të mbajtur një vend pune në administratën e lartë shtetërore. Pjesë nga parathënia e librit "FEMRAT, KARRIGIA, KREVATI" "T’i falësh shenjtërinë trupore" shefit, drejtorit, deputetit apo ministrit: kjo është udha e vetme që një pjesë e mirë e femrave shohin si zgjidhjen apo mundësinë e fundit për t’u punësuar e më pas për ta mbajtur pozicionin e fituar me mundim dëshpërues. Rrugë e kushtueshme, që gërmon më thellë hendekun shekullor të përndeshjes për barazinë gjinore, ku shoqatat femërore ulërijnë për barazi të drejtash mes dy kaheve kundërshtarë biologjikë. Ky model i ri dhe i vjetër sa njerëzimi, mjerisht po gjallon fuqishëm në vendin tonë, edhe pse është tejet e turpshme të dëgjojmë të flitet ende për fenomene të atilla, ku femrat jepen pa kushte në duart e drejtorit të parë që vjen në institucion. Do të dëshiroja të thosha, se falen hijshëm në "pjatë argjendi", ashtu si dhurohen objektet e vyera në ceremonitë hyjnore, por e vërteta është se ato e shugurojnë shenjtërimin e brishtë në tavolina e kolltukë të përdhosur zyrash..... Poshtë -shënim: E nisa këtë rrëfim me shkrimin e mësipërm për një arsye tepër të thjeshtë. Janë fenomenet e përmendura aty dhe një sërë dukurish shumë herë më shqetësuese, që më dhanë shtysën për të shkruar këtë rrëfim, i cili ju premtoj se është i thjeshtë, i drejtpërdrejtë; është pasqyrimi i katër viteve të mia në Ministrinë e Kulturës, çaste dhe situata, përballje me njerëz të ndershëm, guximtarë, por edhe servilë, hipokritë,  lajkatarë, mbi të gjitha ziliqarë e zemërngushtë. Duke qenë se ky është një rrëfim real dhe puna ime lidhej ngushtë me emra publikë, jam detyruar që disa prej tyre t’i cilësoj me emrat e vërtetë, si zotin Blendi Klosi, zotin Bujar Leskaj dhe zotin Ylli Pango. Për të tjerët kam zgjedhur vetëm inicialet, pa prekur integritetin e tyre, ndërsa për një pjesë tjetër personazhesh kam zgjedhur pseudonimet, sepse emrat e tyre në këtë rrëfim, s’paraqesin aq interes e s’janë me aq rëndësi sa fenomenet negative që ata përfaqësojnë me karakterin e tyre të shtrembër. Po e ndaj me ju këtë copë udhë timen, sepse tanimë e di sa të shumë janë ata që i kanë hyrë këtij rrugëtimi të vështirë. Duke ndarë këto mendime e shqetësime me të ngjashmit e mi, por jo vetëm, besoj se mund të lëmë gjurmë më të thella në këtë udhë, me shpresën se ndoshta do ta bëjmë më të dukshme edhe për ata që s’e dinë çfarë ka përtej përplasjeve e rrëzimeve zhgënjyese e të frikshme. Por, askush s’e di se çfarë ka në fund të tunelit të gjatë e të errët. Ajo që mund të them, është se pas çdo tronditjeje jam ngritur më e fortë; pas çdo takimi me njerëz zemërngushtë që më kanë zënë rrugën duke kërkuar të më përulin, kam fituar forcë për të ecur më tej me kokën lart; përballë çdo hijeje mashtrimi e dinakërie njerëzore që është munduar të më gllabërojë, kam arritur të fitoj me fuqinë e së vërtetës.  Nuk e di çfarë ka në fund të tunelit. Por di që janë të shumtë ata që e kanë zgjedhur këtë rrugë, e cila dita - ditës po shtrohet dhe po dritësohet nga të vërtetat tona. Së fundi, më duhet paraprakisht t’ju kërkoj ndjesë për disa terma, fjalë e thënie që do të lexoni në këto rreshta, të cilat jam detyruar t’i sjell në formën e tyre burimore, duke   zgjedhur t’i shënjoj me anë thonjëzave.