Tenxherja, Agron Tufa

Titulli: Tenxherja
Origjinali: Tenxherja
Gjinia: Roman
Autori: Agron Tufa
Shtëpia botuese: Toena
Viti: 2010
Fq. 184
Pesha: 0.201 kg
ISBN: 978-99943-1-552-9

Mbi librin

Pas disa vëllimeve me poezi dhe romaneve "Dueli", "Fabula rasa" dhe "Mërkuna e zezë", - romani "Tenxherja" i shkrimtarit Agron Tufa, sjell para lexuesit një rrëfim të zhveshur e intim të kohës së diktaturës, mbi dënimin e një të riu 18-vjeçar, i biri i një ish-të dënuari politik. Romani, në thelb, është një sagë e trishtë familjare.

Nga njëra anë kemi përpjekjet e personazhit qendror, djaloshit të ri, Filipi B, për ta projektuar shpirtërisht veten te puna e rëndë, leximi dhe shkollimi - një arrati e dyfishtë nga realiteti dhe, nga ana tjetër - mekanizmi i vrazhdë e përjashtues i luftës së klasave. Megjithëse konfrontimi me drejtësinë totalitare, vjen, në dukje, i rastësishëm, ai është i paracaktuar të ndodhë.

Shkas bëhet një send i rëndomtë, një tenxhere, e cila i gjendet personazhit në një kontroll "rutinor" të policisë. Është tenxherja e një të pushkatuari në revoltën e Spaçit, të cilën e ka sjellë nga burgu i ati, por e cila "vlon" në heshtje nga historitë e përgjakshme të burgjeve shqiptare. Kjo tenxhere bëhet emblemë e procesit të sajuar gjyqësor, e alibive të fajësisë dhe zbrazet në "pjatën" e fatit personal të heroit me gjithë "gjellën" e hidhur të historive kolektive.

Romanin e përshkon lirizmi i zymtë, gjoja realist, paradoksi dhe humori i zi, por shuma e këtij realizmi na shpie pahetueshëm në një botë ku mbretëron gjithkund absurditeti, ëndrra e keqe, të cilën e shohim me sy të hapur nga tmerri. Rituali protokollar i procesit, nën retorikën patetike zyrtare të "demaskimit" të armikut, i ngjan gjithnjë e më tepër ritualit të sekteve staniste gjatë kryqëzimit të flisë.

Fragment nga libri

Ne ishim e vetmja familje fatkeqe atë ditë në atë qytet. Prindërit tanë janë krejtësisht të paaftë, të pashpresë, të pazotë ta kthejnë me një rrotullim rrotën e fatit. Duart e tyre, pëllëmbët, varen poshtë në gjysmëgrusht, të çarmatosura.

A thua vallë, herëdokur edhe ne do të ndihemi të tillë, të pafuqishëm e ngordhalaqë para krijesave tona? Si prindërit tanë, që as edhe një fjalë nuk munden të na thonë? Çfarë ndiejnë vallë baba dhe nëna, tani, në këtë çast, në këtë grimëkohë kur truri im përshkohet nga këto mendime...?