Titulli: Poezi
Gjinia: Poezi
Autori: Fernando Pessoa
Shqipëroi: Lisandri Kola
Shtëpia botuese: Pika pa sipërfaqe
Viti: 2016
Fq. 194
Pesha: 0.188 kg.
ISBN: 978-9928-185-33-4
1. Letërsia portugeze 2. Poezi 3. Gegnisht 4. Fernando Pessoa 5. Lisandri Kola
Mbi autorin
Fernando António Nogueira Pessoa lindi në Lisbonë në vitin 1888. Njihet si poet, prozator dhe novator i letërsisë moderne portugeze e asaj botënore. Përpos zhvillimit të disa rrymave letrare që dallohen në krijimtarinë e tij, veçohen edhe kontaktet me okultizmin dhe me doktrinat teozofike, duke krijuar kështu një unikalitet letrar përmes heteronimeve të ndryshme që gjenden në veprën e tij (si: Alvari de Campos, Bernando Soares, Ricardo Reis, Alberto Caeiro etj.). Ndikimi i Pessoa-s në letërsinë e shek. XX e më pas është i ndjeshëm te disa autorë si p.sh. rasti i nobelistit José Saramago në romanin e tij El año de la muerde de Ricardo Reis. Ai vdiq në qytetin e tij të lindjes në 1935, duke lënë të pabotuar një pjesë të madhe të shkrimeve të tij.
Fragmente nga libri
Ah, nji sot
Zemra ime asht nji admiral çmendurak
që braktisi profesjonin detar
e që rrin tue e kujtue pak nga pak
në shtëpi tue ecë, tue ecë tasheparë...
N'vajtje-ardhje (vetë unë jam ecejak
mbi kët' karrige; veç shêj imagjinar)
deti i braktisun qëndron në flakë
në muskujt e lodhun e pushimtarë.
Asht nostalgjia ndër kambë e ndër kra'
asht nostalgjia n'trunin e shpërndamë
asht zemrimi i madh ardhë lodhjet sa s'ka.
Por – kjo asht e bukur – buronte thellë zemrës
kur flisja... e ku dreqin tashti jam
me admiralin në vend të ndjenjës?...
***
Jo, nuk asht lodhje...
Asht nji masë përhitjet
që më futet në këtë soj mendimi,
asht nji e diel e rrokullisun
nga ndjenja,
nji ditë festive kalue në humnerë...
Jo, lodhje nuk asht...
Asht fakti që unë ekzistoj
e po ashtu dhe bota,
me krejt çka përmban,
me krejt çka në të shpjegohet
dhe në fund asht e njejta gja, variant në nji kopje.
Jo. Lodhje pse?
Asht nji ndijim abstrakt
i jetës konkrete –
diçka si nji britmë
për me u lëshue,
diçka si nji angështí
për me e vuejtë,
ose me e vuejtë krejtsisht,
ose me e vuejtë si...
Po, ose me e vuejtë si...
Pikërisht kjo, si...
Si çka?...
Po ta dija, nuk do të ishte tek unë kjo lodhje e rreme.
(Ah, të verbët që këndojnë në rrugë,
ajo organo ambulante e jashtëzakonshme
asht kitara e njenit, dhe viola e tjetrit dhe zani i asaj!)
Sepse ndigjoj, shoh.
Rrëfej: asht lodhje!...
