Vajtimi i Kalipsose, Manjola Brahaj

Poezi të Georg Trakl të shqipëruara dhe përkthyera nga Dritëro Agolli 

Në tempullin e poezisë janë të paktë xhonglerët e fjalës. Flutura Açka është një e tillë. Poezia e Açkës spikat për parapëlqimet drejt një vargu me ngarkesa të epshme figurative, me prapthina e përmbyllje të befta. Të shkruash bukur nuk është e lehtë.

Njeriu ndalet në një shej vendi në kohë, harron punën e përditës dhe rrëmon në vete për të gjetur fillin e humbun të ndjesive të veta. Ngjan kështu që mbas secilit varg të fshihet nga një grimë ngashërimi që po në atë çast kur autori iua përcjellë të tjerëvet shndërrohet në gëzim.

Ndërkaq, e sikur nën tjetër nur e hir hënor, pozon barka ende e shlirëNatyrshëm muzgut për ndonjë piktor. Që vjen diku e ndryn varkaNë tablo si të dojë ta llokoçisë sfondin me det e të shtrijë penelin nëpërtrajta ovale e forma të ndjera vezake, në prani të ngjyrës klasike mavi!

Manjola Brahaj është një njohëse e shkëlqyeshme e letërsisë së traditës dhe në përgjithësi, një shijuese nazike e letërsisë botërore.

Vëllim poetik me tematikë të larmishme ku dominojnë motivet patriotike, erotike, filozofike. E veçanta e këtij vëllimi është figuracioni i larmishëm, ritmika e melodika tingëlluese si dhe stili telegrafik, pa fjalë të tepërta dhe me shumë ndjenja të sinqerta.

Kur të pashë tek vallëzojë në ecjeNdjeva në shpirt dhjetëra melodiZgjata dorën e zemrës, dhe mora një të bukur si ti!

E menduar mirë dhe e krijuar mbi bazën e një sistemi të përpunuar me shumë përkushtim, poezia e Fatmir R. Gjatës shquhet duke filluar nga njësitë më të vogla të strukturës gjuhësore poetike, për të vazhduar te poezia si njësi tërësore, pastaj te përmbledhja si unitet shprehjeje e stili poetik si formë e shqiptimit të botës subjektive të krijuesit.

U puqën dy skajet e materies,u ndez një dritë e fortë si dyshim,dhe ne vendosëm të ndahemi,dy lëvozhga që rrojnë,mbi ujë të qetë pasdite.Asgjë nuk u mat me humbjen tonë,asgjë nuk u rrit.

Dikur të kërkoja i etur Mes vargjeve të thyera Dhe fjalëve të plasaritura

Një ditë feste Shikoj tullumbackat që ngrihen në re. Ah, tullumbacka pa fund e pa anë, Kështu u ngritëm dikur edhe ne,

Rita Petro është një poete me poezinë e së cilës bie në dashuri me “leximin e parë”.

Si harrove, o gëzim i shkuar,Se pranvera vinte me të shpejtëNdali vrapin shpirti i mashtruarMbledh e struk – tërhequr si një breshkë.