Marksizmi dhe krishterimi, Alasdair Macintyre

Titulli: Marksizmi dhe krishterimi

Origjinali: Marxism and Christianity

Gjinia: Filozofi

Autori: Alasdair Macintyre

Shqipëroi: Genc Shehu

Shtëpia botuese: Pika pa sipërfaqe

Viti: 2021

Fq. 154

Pesha: 0.163 kg

ISBN: 978-9928-185-88-4

Ky libër është në gjuhën shqipe

Pjesë nga  libri

Në shkrimet e tij të hershme, Hegeli është marrë me dallimin mes fesë së lashtë greke dhe krishterimit. Për Hegelin, qyteti grek pat qenë edhe shoqëri fetare, edhe politike. Në gjirin e saj nuk ka ekzistuar "feja e individit privat", që i kundërvihej fesë së shoqërisë. Ky unitet i individit dhe komunitetit mbështetej në një kontekst ku hyjnorja dhe njerëzorja, fetarja dhe politikja ishin po ashtu një e tërë. Për grekët e antikitetit nuk kishte kundërshti midis Zotit dhe njeriut. Feja greke flet për imanencën hyjnore, dhe shteti – në të cilin hyjnorja është imanente – është bashkim i individit dhe shoqërisë. Në kontrast të theksuar me këtë, qëndron bota e krishterë, që karakterizohet nga kundërshtitë e veta midis individit dhe shoqërisë, kishës dhe shtetit, ku feja shndërrohet në çështje e individit privat.

Gjatë kësaj epoke, Zoti dhe njeriu shihen tanimë si konceptime kundërshtuese, dhe feja flet për transhendencë hyjnore. Pyetja që ngre Hegeli në shkrimet e tij të hershme, "Jugendschriften", i përket natyrës dhe domethënies së kalimit nga bota greke tek ajo e krishterë. Përgjigjja që jep në këto shkrime të hershme bazohet në idetë e tij për marrëdhënien e Jezuit me judaizmin. Kombi hebre është një popull që më shumë se cilido tjetër e ka materializuar ligjin: thelbi i asaj çka shkruhet në zemrat e njerëzve shndërrohet prej tyre në rregulla formale, në ligj të shkruar. Ky sendëzim i ligjit është pasojë e tëhuajësimit të njeriut dhe natyrës, që ilustrohet simbolikisht në historinë e Abrahamit, i cili largohet prej farefisit dhe bën jetë endacake, pa pasur asnjë lidhje të përcaktuar me persona apo vende.

Jetërsimi i popullit çifut i ka çuar ata të sendëzojnë ligjin e qenësisë së tyre. Në të kundërt, Jezui predikon një ligj të brendshëm, i shkruar në zemrat e njerëzve, dhe për pasojë përbën një tejkalim të tëhuajësimit çifut. Mirëpo ky predikim refuzohet prej çifutëve. Kështu Jezui e lë mënjanë detyrën e shëlbimit të kombit dhe, përmes predikimit të tij, i kthehet shpëtimit të individëve. Kjo është rrënja, në pikëpamjen e Hegelit, e karakterit individualist të krishterimit dhe, si pasojë e këtij individualizmi, krishterimi është një fe që e ka shpërnjohur politiken dhe i kundërvë institucionet politike me ato fetare. Kështu, brenda botës së krishterë ekziston një trashëgimi jetërsim dhe tëhuajësim që manifestohet në konfliktet mes kishës dhe shoqërisë.

Krishterimi ka sendëzuar hyjnoren, e ka kundërvënë atë ndaj kësaj bote dhe asaj çka i përket asaj dhe ka sjellë një fe përtej tokësore dhe transhendentale. Krishterimi përmban në brendësinë e vet simbolet e pajtimit të njeriut me veten, të kthimit te vetja, mirëpo është ai vetë pjesë e këtij tëhuajësimi. Për Hegelin, krishterimi është thjesht një fill për të kuptuar natyrën e shëlbimit përfundimtar të njeriut.dorë shumë më tepër copëza të mozaikut të dijes që na ndihmojnë të kuptojmë më mirë si duket tablloja e plotë. Kjo arritje mbresëlënëse është shënuar vetëm kohët e fundit.