Qiellit përkundrejt, Ilir Levonja

Njëqind vjershat dhe poemat në këtë përmbledhje janë gjithë ç'është më e mira në pesëdhjetë vjetët e krijimtarisë poetike të Ismail Kadaresë. Shumë prej këtyre vjershave kanë qenë bërthama të veprave të tij të ardhshme në prozë.

Ali Podrimja bën pjesë në bërthamën e poetëve që hynë në letërsinë shqipe në gjysmën e dytë të shek. XX dhe që, me dhimbje e mundime prometeiane, hapën udhën për një zhvillim të fuqishëm të poezisë sonë. Ali Podrimja është një shpirt e një mendje përherë në kërkim: në kërkim të lirisë, atdheut, njeriut.

Unë dhe Zeusi jemi shpellarë, perëndi supreme kemi zotin Zjarr. Ti pyet pse rri në terr e në të ftohtë.  Besomë se as nën diellin tuaj s’është më dritë e më ngrohtë. 

Mërzia më vrau për fjalët që më the,E unë buzë detit vrapova e braktisur,Sot gëzohu, afër trupit tënd s'më ke,Nga sot për ty një jetë tjetër ka nisur.

Poezi dhe poema

Ishin të mbjella të mbara sivjet; mos u habisni pse jam e ngazëllyer gjithmonë mbas të mbjellave. Nëna ime më lindi pas të mbjellave. Kishte kokrra fare misri nëpër mëngët e përvjelura të bluzës kur më lëshoi në shtrojën e vjetër.

Ditët e miakalojnë si re t'hutueme nën qiellin tand...Nji ditë, prej teje ka me ardhë ai shika me m'lagë, ndoshta me m'mbytë,e ti ke me i pa retë e miaqysh ikin kokuluna për askundndoshta ke me u mallu e me kujtu sa fort t'kam dashtëe sa pak jam rujtë prej dashnisë teme...

Shkruar kryesisht midis Tiranës dhe Padovës, por edhe në qytete (apo fshatra) të tjera ku jeta e ka hedhur, këto tridhjetë e ca poezi që nuk u bënë dot kurrë dyzet, rrinë, drojtur e thukësisht, si në boshin e ekzistencave tona në kufijtë e bardhësisë së faqes, në pritje për t'u shkrirë e humbur në të dhe prapë idealiste, ëndërrimtare, kryeneçe, të gatshme...

Manjola Brahaj është një njohëse e shkëlqyeshme e letërsisë së traditës dhe në përgjithësi, një shijuese nazike e letërsisë botërore.

Shiko edicionin e ri këtu

Planeti ngjyrë ujiTani kemi zbritur në perandorinë e pranimit,Ku portat janë të ngushta,dhe ne, shndërruar në frymë, hyjmë...

Sikur të kishim pritur edhe pakNdoshta?Sikur të mos kishim pasur kaq guximNdoshta?Sikur të mos e pranonim distancën si konceptNdoshta ti tani?Nuk do të dalloje atë që rri pranë teje

Title: Puthja e funditOriginal: Puthja e funditCategory: PoetryAuthor: Irma KurtiPublisher: DudajYear: 2007Pgs. 88Weight: 0.10 kgISBN: 978-99943-0-017-4

Si të përkthimit PegasinKalë s'gjen më të azdisur;Rrëzohen pa u nisurAta që bëjnë ta ngasin.

Në poezinë e Ilire e Zajmit vërejmë një zhvendosje të kuptimeve të para të fjalëve, zhvendosje kjo e determinuar nga reagimi që shpërthen kundër robërisë, traditës, padrejtësisë etj.