Papagalli i Floberit
Konsideruar si kryevepra postmoderniste e Julian Barnes, romani Papagalli i Floberit sfidon kufijtë ndarës mes poezisë dhe filozofisë, mes historisë dhe letërsisë, mes librit dhe jetës, duke shërbyer si ushqim shpirtëror dhe pasuri kulturore.
Botuar fillimisht në vitin 1984, romani rrëfen kërkimin e studiuesit amator Geoffrey Braithwaite mbi disa elementë të jetës së gjeniut francez Gustave Flaubert dhe përballjet e tij me hilet e historisë dhe të kujtesës, disa prej të cilave janë kurthe të thurrur nga vetë Floberi për pasvdekjen.
Ndërsa gjurmon jetën e Floberit, personazhi përballet me disa sekrete të zymta nga e shkuara e vet familjare dhe me rrugëtimin në kërkim të paqes shpirtërore.
Zonja Bovari dhe Tre rrëfime
Po ja, mbase do duhej të kishe patur durimin ta shihje prapë librin, nga e para, ose thjesht të merreshe me gjëra më me leverdi! “Pikërisht, e bëj për lek, për të patur lexues”, ma pret ky. Mirëpo, më shpesh kjo vjen po kaq e përligjur edhe nga ana e përkundërt: “E kam parasysh, por nuk e bëj për lexuesin, as nuk më intereson, nuk e bëj për lek.” Dhe është fshehja më efikase e mungesës së talentit për ata të prapë që mbase dhe e dyshojnë apo e ndjejnë që talentin s’e kanë.
Dhe gjithaq, paqja më e mbarë e shpirtit për ata të gjorë që as nuk dinë gjë që s’kanë haber në kësi punësh. Dhe prapë shkruajnë, e prapëseprapë kërkojnë të botojnë. Nëmos këtu, aty diku. Dhe botojnë prapë. Dhe prapë shkruajnë… dëshminë e pakontestueshme të mediokritetit të vetes. Dhe prapë funsionon. Edhe kur nuk funksionon aq sa do donin, janë po këta që qahen të parët, gjer pse këtu nuk ka kritikë. Nuk gjejnë rehat, si Bovaria. Por nuk e helmojnë veten kurrë, helmojnë letërsinë.
