Të tre këta libra mund të lexohen e shijohen edhe veç e veç, ashtu siç mund të këqyrësh e ngazëllehesh me fragmentet e një afresku, por vetëm duke i lëçitur në tërësi, ti, i dashur lexues, mund të provosh atë ndjenjë të rrallë që e përjetojnë vetëm ata, të cilëve u jepet rasti të shikojnë bukurinë e papërsëritshme që përmbledh një afresk në krejt tërësinë...

 Asnjë lajm për të mbijetuarit. Më në fund mesazhi arrin, por në një formë të çuditshme: disa fjalë të shkruara mbi një biletë lotarie, të futur në një shishe dhe të hedhur në det në çastin e fundit të mbytjes së anijes.

Takohen rastësisht... Afrohen me njëri-tjetrin deri në çmenduri...Më pas, një largim i beftë, një sekret i pathënë, një zjarr...

...duhet t’i japim fund mitit të “bukurisë” së gjuhëve të lashta, si latinishtja, greqishtja, hebraishtja apo arabishtja klasike të cilat nëpërmjet lakimeve dhe parregullsive të tyre janë në të vërtetë monumente mjaft të ndërlikuara, dhe këtë mund ta vërejmë fare mirë, për shembull, te frëngjishtja apo anglishtja e vjetër...

Ditarët e Max Frisch nuk janë shënime private të përditshme, por tepër krijime letrare të portretizimit të vetëdijes, në traditën e James Joyce-it dhe Alfred Dëblin-it. Max Frisch e konsideronte ditarin sit ë vetmen formë letrare të përshtatshme për të. Pas ditarit të tij të suksesshëm për vitet 1946-1949, “Ditari 196601971” u botua në vitin 1972.

Finally, in ‘The Woman Destroyed’, Simone de Beauvoir tells the story of Monique, trying desperately to resurrect her life after her husband confesses to an affair with a younger woman.

Është një libër metaforik në një kuptimshmëri të shumëfishtë që i kapërcen shumë libra të tjerë ndonëse të famshëm, ndonëse më “seriozë”. Përzgjedhja e këtyre tregimeve përbën një mozaik kujtese. Ka në to një intimitet dhe një ringjallje të sagave virtuale ilire dhe të simfonisë universale të detit.

Të uroj të bëhesh një Zhyl Vern shqiptar i letërsisë për gjeneratën e re të lexuesve