Pa asnjë dyshim “Të përjashtuarit” është ndër librat më të lexueshëm të Elfriede Jelinek.
Ai është bazuar në fakte reale të vitete 1950. Pesë të rinj formojnë një bandë kriminale dhe nisin të bëjnë sulme brutale dhe rrëmbyese. Ata nuk duket se kanë ndonjë gjë të përbashkët mes tyre, veç moshës. Binjakët,Raine dhe motra e tij, Ana, vijnë prej një shtrese të borgjezisë së vogël. Babai është invalid i luftës dhe një nazist i vjetër, i cili i keqtrajton të ëmën dhe e dekurajon atë. Fëmijët e përbuzin të atin. Sofia vjen nga një familje e pasur, me vila dhe kurse tenisi. Hansi, vetëm pak vjet më i madh, por i paedukuar dhe pa përvojë, është punëtor. Atë çfarë ata kanë të përbashkët, është mospëlqimi i jetës dhe ndjesia e të qenit të burgosur në një shoqëri që reagon mjaft. Ata përpiqen të kapërcejnë turbullimet e tyre duke lexuar Kamynë dhe Sartrin dhe më vonë ata do ta përdorin brutalitetin e tyre kundër njerëzve që kalojnë në rrugë. Spiralja e dhunës vazhdon dhe përfundon në një banjë gjaku, kur Raine vret të gjithë familjen e tij. Çfarë në dukje shihet si copëz edukuese, është një roman kompleks e një histori e pasur me gjëra trishtuese. Jelinek përshkruan mekanizmin e shtypjes depresionit dhe inatit. Gjuha e saj është e qartë, precize dhe plot ftohtësi. Ajo nuk ka ndonjë dhimbje me personazhet, as për viktimat, as edhe për ata që viktimizojnë.
Më Shumë nga kjo autore: