Pa heronj, pa bujë, Ndriçim Ademaj

Titulli: Pa heronj, pa bujë
Gjinia: Roman
Autori: Ndriçim Ademaj
Shtëpia botuese: Pegi
Viti: 2017
Fq. 146
Pesha: 0.188 kg.
ISBN: 978-9928-228-93-2

Mbi librin

Një histori që përshkon dy kohë, dy vende, dy përjetime të ndryshme në dukje të huaja për njëra – tjetrën. Heroi ynë lëkundet mes një dashurie të pavetëdijshme për Sarën dhe kujtimeve gjysmë të trishta – gjysmë gazmore të fëmijërisë së tij në Kosovë.

Mes dy anëve të medaljes, ai ndihet i përhumbur rrugëve të Zvicrës në kërkim të një identiteti, që nuk mund të hiqet e të vishet si një gunë e errët dimri, por që të qëndron pranë, në anë, në brinjë, si një kotele e vogël ledhatuese, e me raste, shndërrohet në një bishë të pakontrollueshme.

E atëherë, mbetet e vetëm t'i kthesh gjoksin bishës, ta dëgjosh të hungërijë e të tregojë dhëmbët, të ndiesh erën e tërbimit të saj e të vëresh dëshpërimin që i flakëron në sy.

Fragment nga libri

Mbas njëfarë kohe mbërritëm në lagje. Asgjë nuk kishte ndryshuar. Përveç meje. Dhe derës së oborrit. Me ngjyrë të kuqe dhe shkronja të shtrembra shkruhej "UÇK: Mos e prek!". Dy burra të veshur me rroba ushtarësh po mundoheshin ta thyenin drynin që e kishte vënë babai ditën kur dolëm.

- Po çka po bani bre burra? – u foli ai.
Ata kthyen kryet. I njoha. I kisha parë në kampin e refugjatëve tek mbushnin ujë bashkë me gratë e tyre. Si duket ata kishin pasur një autobus më të shpejtë dhe kishin mbërritur para nesh.

- E çka po të duhet ty? – ia ktheu ai që ishte më i trashë se tjetri.
- Qysh more çka po më duhet? Asht shpija jeme.
- Po çfarë shpija jote bre, kjo asht shpi e shkaut.
Shikova edhe njëherë mirë për të parë mos kishim gabuar shtëpi. Shtëpia ishte po ajo dhe gazetat që mbulonin dritaret nuk ishin prekur.

- Jo bre burra, e paskeni ngatërru. Mos jeni nisë për te kjo përballë, - ua ktheu babai me njëfarë droje.
Dy burrat panë njëri – tjetrin dhe folën diçka me zë të ulët.
- Me na falë. E gëzofshi lirinë! – thanë dhe morën mjetet e punës për t'ia mësyrë shtëpisë përballë.

Mbas pak nga shtëpia përballë dolën dy vajza të vogla. Kishin veshur bluzat e hijshme të Jelenës. Më duket se më erdhi të qaj, por nuk qava. Ne u nisëm për te shtëpia e gjyshit. Hana ecte vetë, duke e mbajtur nënën për dore. A ishte kjo liria?....