Titulli: Dashuri e harruar
Gjinia: Roman
Autori: Dhimitër Xhuvani
Shtëpia botuese: OMBRA GVG
Viti: 2007
f. 204
Pesha: 0.22 kg
ISBN: 978-999-43-44-45-1
Mbi Librin
Eufemizmi ``profesioni më i vjetër në botë`` është mbules më cinike, më fyese dhe më e turpshme për pjesën më të viktimizuar dhe më të dhimbshmë të shoqërisë. Cilësimi i kohëve moderne ``mishi i bardhë``, i huazuar nga tregu i shumicës apo i pakicës nuk duket më i fisme. Në të gjithë kohët, shteti ka ndërtuar marrëdhënie vetëm armiqësore me këtë shtresë. Është në nderin e letërsisë shqipe dhe shenjë e emancipimit të saj, që pikërisht emrat më të njohur të saj si: Migjeni, Ernest Koliqi, Mitrush Kuteli, Kasëm Trebeshina,Petro Marko, Ismail Kadare, por edhe të tjerë e bënë pjesë dinjitoze të veprave të tyre, tamam atë pjesë të shoqërisë shqiptare, të dëbuar e të përjashtuar prej saj dhe prej letërsisë mediokre.
Është në natyrën e letërsisë së madhe, humaniste, ky mision. Ati i letërsisë, Homeri, i bën një trajtim atëror Brisejsës dhe Brisjdave të tjera të tij. Po kështu vepruan edhe klasikët modernë si: Floberi, Dostojevskij, Heminguej etj. Në romanin e tij më të fundit ``Dashuriu e harruar``, si dhe në disa vepra të tjera të tij, për shkrimtarin Dhimitër Xhuvani, pikërisht ato janë qëniet më të pafajshme, më njerëzore, më të brsihta, më të ndershme dhe më të moralshmet. Sfidë? Ndoshta. Përmes detajesh tronditëse, shkrimtari demaskon dhe rrëzon të gjitha alibitë e shoqërive të mykura, politikanëve dhe qeverive prostituta.
Për Dhimitër Xhuvanin, kohët moderne vetëm sa e stilizuan emërtimin poshtërues “profesioni më i vjetër në botë”. (në cilat shkolla e universitete, vallë, diplomohen këto profesione?...) “Ato”, tanimë, sipas kushtetutave europiane, vërtet përndiqen dhe burgosen nga policia dhe shteti, por ama nuk ndëshkohen me vdekje si dikur, sipas kanunit. Madje, po qe se parlamentarët e një vendi nuk rastisin namuzllinj mund të guxojnë të marrin vendimin edhe të hapjes së shtëpive publike. Por, në fund të fundit, në këtë mënyrë, ai nxjerrim nga halli ato fatkeqe?- pyet lexuesi i këtij romani. Lebrozët i izolojnë përjetësisht në karantinë, jo për t’i mbrojtur ata, por për t’u mbrojtur prej tyre. Po kur, edhe vetë shoqëria është e izoluar në karantinë? –pyet dhe akuzon shkrimtari me jetët poshtëruese të shpirtrave fisnikë të personazheve të tij.
