Fatet në pëllëmbën e dorës i mbajmë.Fatet në pëllëmbë të dorës s'na mbajnë.Lojë të çuditshme luajnë me neNa hedhin, na presin,Na flakin, na shkelin,Parajsën kërkojmë e ferrin ndeshim.
Titulli: CiganiaOrigjinali: CiganiaGjinia: PoeziAutori: Migena GjokaShtëpia botuese: Ombra GVGViti: 2007Fq. 160Pesha: 0.20 kgISBN: 978-99943-44-28-4
Fragment nga libri
Cigania
Fatet në pëllëmbën e dorës i mbajmë.Fatet në pëllëmbë të dorës s'na mbajnë.
Lojë të çuditshme luajnë me neNa hedhin, na presin,Na flakin, na shkelin,Parajsën kërkojmë e ferrin ndeshim.
Fatet në vijat e dorës i mbajmëSi kartë identiteti.
Aty e shkuara, e tashmja,E ardhmja tok janë,Si pasqyrë e vehtes.
Kërkojmë një cigane të na i lexojë,Fatin e mirë na pëlqen ta dëgjojmë,E nga fati i keq stepemi.
Cigania dinake atë nuk ta thotë,Të keqen e mban brenda vehtes.
Fuqinë hyjnore di ta përdorë,Magjinë mbërthen rreth teje.
Ah, cigane, cigane!Diçka më fsheh.
Fatin ma pe,Por shpirtin s'ma njeh.Magjik e kam,Do të di ta përdor për vehte.
Që në dhjetëvjetëshin e parë të krijimtarisë së vet, Zef Skiro Di Maxho, do të shkruajë krahas poezisë lirike (përmbledhjet "Sunata" dhe "Më parë se të ngriset") dhe poema epike të natyrës tregimtare. Në qoftë se me të parën, ai këndon në unison me poetët arbëreshë të kohës së tij, me të dytën vijon traditën epike të De Radës e të Darës, veçanërisht atë...
Poezia është dimension i veçantë në kompleksin artistik trebeshian dhe, pos si zhanër i veçantë, shdtrihet kudo: është jo vetëm pjesë përbërëse e teksteve të përkatësive të ndryshme, por edhe vetë lënda e shtrirë kudo... Është një amalgamë që shkrin njësitë më të vogla po dhe tërësitë artistike, duke i dhënë shpirt artit të tij.
Në 1997 largohet në SHBA ku jeton me bashkëshortin dhe dy fëmijët. Ka mbaruar studimet për Edukim dhe Sociologji dhe sërish punon si mësuese në Sistemin Arsimor Publik Amerikan. Aurora shkruan poezi për pasion, një dashuri që u konkretizua me këtë vëllim.
Deri atë ditë
I kisha të gjitha
hapësira pushtoja
dhe horizonteve
vrapoja i shpenguar,
me besim të patundur isha,
pranë e ndjeja si far
ne tramundan e dallgë,
si udhërrëfyes e kisha...
Ditët e miakalojnë si re t'hutueme nën qiellin tand...Nji ditë, prej teje ka me ardhë ai shika me m'lagë, ndoshta me m'mbytë,e ti ke me i pa retë e miaqysh ikin kokuluna për askundndoshta ke me u mallu e me kujtu sa fort t'kam dashtëe sa pak jam rujtë prej dashnisë teme...
"17-rroksha" është një libër që sjell një risi poetike në shqip. Të gjitha poemat kanë vetëm 17-rrokje, por që mjaftojnë për të pikturuar në vargje çdo hapësirë të realitetit që na rrethon.
Poezia e Lindita Ahmetit karakterizohet nga niveli i lartë i figurshmërisë, nivel i cili shtrihet dhe formësohet brenda një rrjeti të gjerë referencash.
Unë dhe Zeusi jemi shpellarë, perëndi supreme kemi zotin Zjarr. Ti pyet pse rri në terr e në të ftohtë. Besomë se as nën diellin tuaj s’është më dritë e më ngrohtë.