Përralla fantastike

Titulli: Përralla fantastike
Gjinia: Përralla
Autori: Grup Autorësh
Shqipëroi: Mimoza Mema
Shtëpia botuese: Albas
Viti: 2013
Fq. 64
Pesha: 0.317 kg.
ISBN: 978-9928-02-335-3

Mbi librin

Tetë përralla fantastike, plot me zana dhe magji, shkruar kryesisht për të rriturit, që t'ua tregojnë fëmijëve në mbrëmje e të nxitin dëshirën e tyre për t'i lexuar vetë. Në këtë vëllim janë përmbledhur përrallat: "Superzhozhoja i bën naftën shkollës" dhe "Krahët e Flakonit" të Agnès Laroche; "Përrallë me zana dhe bretkosa" dhe "Hajduti dhe lodrat" të Èleonore Cannone; "Pema me princesha" dhe "Mbreti Triton, hëna dhe sirena e vogël" të Sophie de Mullenheim; "Një xhungël mbi akujt lundrues" të Sèverine Onfroy dhe "Oreksi i Xhindit" të Ghislaine Biondi.

Fragmente nga libri

Superzhozhoja i bën naftën shkollës

Çdo ditë Superzhozhoja hyn turivarur në shkollën e superheronjve. Ai i heq këmbët zvarrë, sepse nuk i pëlqen fare – fare shkolla dhe do të fluturojë në qiell të hapur. Ndërsa mësuesja shkruan në dërrasën e zezë, Superzhozhoja vesh pelerinën e superheroit dhe hoooop, fluturon nga dritarja. Mësuesja e shikon dhe thërret e shqetësuar:
- Superzhozho, kthehu këtu menjëherë!!! Përjashta është një...
- Një çfarëëë?
Superzhozhoja fluturon larg dhe nuk e dëgjon fundin e fjalisë. Se mos ka shumë rëndësi kjo!!!

Përrallë me zana dhe bretkosa

Grënui është një bretk i vogël si gjithë të tjerët ose... pothuajse i tillë. Që kur ishte larvë e vogël, mami i lexonte përralla me zana dhe princesha. Tani, Grënui ishte rritur, por kur i kujton ato, shpeshherë shqetësohet shumë.
Ai ka frikë se mos ndonjë princeshë e rrëmben, e puth dhe e shndërron në një princ të bukur njerëzor. Grënui është i dashuruar me Grënadinën, një bretkosë e vogël që banon në pellgun aty afër. Ai ëndërron të kalojë jetën me të.

Pema me princesha

Na ishte njëherë, në mbretërinë e Jaseminit, një pemë e vjetër e rrëgjuar, që asnjeri nuk ia hidhte sytë. Pemës i kishte ardhur në majë të hundës nga shpërfillja e të tjerëve, prandaj u bëri magji princeshave që jetonin rreth e përqark. Një ditë, ato hipën në pemë, u kacavarën nëpër degë dhe nuk donin të zbrisnin më që aty. Baballarët e tyre, mbretërit, u shqetësuan shumë! Çfarë nuk provuan që t'i zbrisnin poshtë! Por askush nuk i çliroi dot nga kjo magji e padëgjuar.

Mbreti Triton, hëna dhe sirena e vogël

Nata erdhi, por hëna nuk po duket asgjëkund. Ajo është zhdukur. Në mbretërinë e vogël të oqeanit ka plasur frika dhe paniku.
- Pa hënën, deti as nuk ngrihet, as nuk ulet, - shpjegon zgalemi i vjetër. – Kjo është shumë acaruese.
- Mos e kanë rrëmbyer, - thotë i shqetësuar karkaleci i detit.

Krahët e Flakonit

Në majën e një mali të lartë, në një fole të madhe, ngritur mes shkëmbinjve, jetonte Flakoni, një mëz i vogël i sapolindur. Si të gjithë stërgjyshërit dhe paraardhësit të tij, edhe atij i kishin dalë në kurriz dy krahë, që po i rriteshin pak nga pak. Falë tyre ai së shpejti do të fluturonte. Çdo mëngjes, Flakoni ngrihej dhe qëndronte në këmbët, që tashmë i ishin forcuar. Mundohej të hapte e të rrihte edhe krahët, por ata ishin ende të dobët dhe nuk e mbanin në ajër.

Një xhungël mbi akujt lundrues

Në Polin e Veriut, sytë ngado të shohin vetëm akull. Çdo gjë është e bardhë. Edhe arinjtë! Njëherë, kur gjyshi i Kikos u kthye nga India, i tregoi atij fotot e udhëtimit. Kikoja u mahnit kur pa në to një bimësi që gëlonte dhe shumë kafshë të egra!
- Sa vend i bukur dhe çfarë ngjyrash të mrekullueshme! – shpërtheu ai. – Sa mirë do ishte të jetoja atje!

Oreksi i Xhindit

Një mëngjes, teksa po kthehej nga pazari me Pili – Pilin, gomarin e tij të hirtë, Hakimi mendonte i kënaqur: "Mami do të gëzohet shumë, se i shita të gjitha frutat dhe perimet!"
Por një rrebesh i madh shiu e zuri rrugës.
- Hajde të futemi te kjo shpella! – i thotë gomarit dhe e tërheq.
Ndërsa Hakimi shikon shiun që bie, gomari i vogël kureshtar ecën përpara e kërkon me sy në errësirën e shpellës. Kur, papritur, gling, glang, glaaang... diçka bie poshtë putrave të gomarit dhe qëndron para këmbëve të Hakimit:
- Oh! Një llambë! – thërret ai. – Mbase është llambë magjike!

Hajduti dhe lodrat

Sivjet lodrat u kënaqën dhe u argëtuan shumë me Arturin. Ata shpikën së bashku lloj – lloj lojërash dhe kaluan mijëra aventura. Aq shumë kanë luajtur dhe kanë vrapuar, sa tani janë të lodhura e të këputura. Për fat të mirë, shkolla mbaroi. Arturi ka ikur për pushime me mamin dhe babin në plazh. Lodrat mund të pushojnë më në fund, ngrohtë – ngrohtë, në sëndukun e tyre.