Jetë imagjinare, Marcel Schwob

Titulli: Jetë imagjinare

Origjinali: Vies imaginaires

Gjinia: Tregime

Autori: Marcel Schwob

Shqipëroi: Primo Shllaku

Shtëpia botuese: Pika pa Sipërfaqe

Viti: 2021

Fq. 191

Pesha: 0.205 kg

ISBN: 978-9928-185-86-0

Ky libër është në gjuhën shqipe

Mbi librin

"Jetë imagjinare" përmban njëzet e dy portrete mito-poetike dhe letrare nga bota e antikitetit, e historisë së artit dhe nga ajo e krimit. Prej kësaj galerie të mbushur me lloj-lloj personazhesh -- nga gjysmëzotat, magjistarët, zjarrvënësit, figura të shquara të antikitetit, te poeti Cecco Angiolieri apo piktori Paolo Uccello, duke u mbyllur me piratët William Kidd , Stede-Bonnet dhe vrasësit Burke dhe Hare -- Schwob-i ekspozon një aradhë temperamentesh të gjalla, një panair të anëve më të errëta, të poshtra e të frikshme të njerëzve dhe vetë jetës. Jehona e kësaj vepre, e mbushur me imazhe dekadente, mbërrin fuqishëm deri në ditët tona, me temat e saj të kohës mondane, mitit, dhunës dhe seksualitetit.

Me këtë libër, autori krijoi një kryevepër "sekrete", që, në njëfarë glosari biografik, i bashkohet simotrave të mëvonshme, si "Historia e përbotshme e poshtërsisë" e J. L. Borges-it dhe "Portrete të njëmendëta dhe të imagjinuara" të Alfonso Reyes-it, në panteonin e trillimit spekulativ, kryezot i të cili është ky tekst.

Pjesë nga libri

Leu andej nga mesi i shekullit të pesëmbëdhjetë, në rrugën e Parcheminerie-së, afër rrugës "Saint-Jacques", kur bënte një dimër kaq i ftohtë, sa ujqit vraponin nëpër Parisin e shtruar me dëborë. Një plakë me hundën e kuqe nën kapuçin e saj, e mori dhe e rriti. Fillimisht ajo luajti nën hajatet me Perrenette-n. Guillemette-n, Ysabeau-në dhe Jehanneton-in, të cilat vishnin fustane të shkurtra dhe lagnin doçkat e tyre të skuqura në rrekëzat e ujit për të kapur copa akulli. Por vështronte edhe ata që mashtronin kalimtarët me ca lojna tavoline që quheshin Saint-Merry. Dhe poshtë strehëve, ato rrinin e vështronin zorrët brenda kusive dhe salsiçet e gjata që i sillnin e i përsillnin, si dhe kërrabat e mëdha prej hekuri ku mishtarët varnin shpatullat dhe kofshët e rënda të mishit. Pranë "Saint-Benoît le Bétourné-së", ku ndodhen dhomat e kopistëve, ato dëgjonin sesi penat shkruanin duke e gërvishtur letrën dhe i frynin qirinjve nën hundën e nëpunësve, mbrëmjeve, përmes dritareve të vogla të dyqaneve. Tek Ura e Vogël përqeshnin gratë shamataxhesha e pastaj ia mbathnin me shkathtësi drejt sheshit "Maubert", fshiheshin në qoshet e rrugës të "Tri dyerve"; pastaj, ulur mbi buzët prej guri të shatërvanit, llafoseshin derisa vinin mjegullat e natës.

Kështu e kaloi rininë e hershme Katerina, pranë asaj plake që i mësoi të ulej para një jastëku me dantella, duke ndërthurur me durim penj nga të gjitha rrotullat. Më vonë ajo këtë e bëri zanat të saj, ndërsa Johanneton-a u bë kapuçbërëse, Perrenette-a rrobalarëse, kurse Ysabeau-ja dorashkëpunuese. Përfund Guillemette-a, më e lumtura u bë punuese salsiçesh, duke patur një fytyrë të vogël e të kuqe, e cila shkëlqente si t’ia kishin fërkuar me gjak të freskët derri. Sa i përket atyre që kishin luajtur në Saint-Merry, ata kishin filluar punë të reja; disa studionin në malin Sainte-Geneviève, kurse të tjerët përzienin letrat e bixhozit në Trou-Perrette dhe të tjerë akoma toknin mashtrapa vere Aunis-je te Pomme de Pin-i dhe përsëri ca të tjerë shamatoheshin te hoteli i Grosse Margot-së, sepse në orën e drekës i shihje te hyrja e tavernës në rrugën Fèves dhe, në orën e mesnatës ata dilnin nga dera e "Rrugës së çifutëve". Kurse Katerina, ajo thurte me grep penjtë dhe bënte dantella, kurse netëve të verës ajo dilte për ajër dhe rrinte te banka e kishës, ku lejohej të qeshje dhe të llafazanoje.

Katerina vishte një këmishë ngjyrë veje dhe një mantel të gjelbër; ishte e çmendur pas zbukurimit dhe asgjë më shumë nuk urrente sesa tatareshën e kokës, e cila tregon se ato vajza që e mbajnë, nuk janë nga shtëpi të sojme. Por asaj i pëlqenin po ashtu testonët , paratë prej argjendi dhe mbi të gjitha skudat e arit. Për këtë arsye u lidh me Casin Cholet-në, një nëpunës civil në Châtelet. Me zyrën e tij ai nuk fitonte kushedi se çfarë. Shpesh ajo darkonte së bashku me të në hotelin de la Moule, që gjendej përballë kishës së Mathurins-ve. Pas darke Casin Cholet-ja shkonte e kapte pula në skarpatet e hendeqeve të Parisit. I sillte të fshehura nën pallton e tij të madhe dhe i shiste majmë te Machecroue-ja, e veja e Arnoul-it, tregtare bukuroshe shpendësh te dera e Petit-Châtelet-së.