Shkenca e gëzuar dhe idilet e mesinës, Friedrich Nietzsche

Titulli: Shkenca e gëzuar dhe idilet e mesinës
Origjinali: Die fröhliche Wissenschaft
Gjinia: Filozofi
Autori: Friedrich Nietzsche
Shqipëroi: Çlirim Mukli
Shtëpia botuese: Plejad
Viti: 2016
Fq. 328
Pesha: 0.361 kg.
ISBN: 978-9928-183-22-4

Fragmente nga libri

Ftesë

1. Mos kini frikë me ushqimet e mia, o llupës!
Nesër keni për t'i shij uar më mirë
Ndërsa pasnesër do t'ju kënaqin!
Nëse do të dëshironit edhe më shumë – zemër
Do më japin çikërrimat e mia të vjetra
Për të reja keni për t'i marrë.

Lumturia ime

2. Që kur u lodha së kërkuari,
Unë mësova të gjej.
Që kur një erë më ngadalësoi anij en
Nisem për lundrim sapo fi llojnë erërat.

Mos e lësho veten

3. Kudo që ndodhesh, gërmo thellë!
Atje poshtë është burimi!
Lëri të bërtasin njerëzit e zymtë:
"Atje poshtë ka gjithmonë – ferr!"

***

Rruga për lumturinë. Një njeri i ditur pyeti një të çmendur se cila qe rruga për të gjetur lumturinë. Pa ngurruar fare, sikur dikush ta kishte pyetur për rrugën që të çonte në qytetin më të afërt, i çmenduri u përgjigj: "Admiro veten tënde dhe jeto nëpër rrugë!".

"Mjaft" thirri njeriu i ditur, "ti kërkon më shumë se ç'duhet, mua më duket se është i mjaftueshëm admirimi i vetes!". Menjëherë i çmenduri, si kundërpërgjigje, ia ktheu: "Po si mund ta admirosh veten vazhdimisht, pa e përçmuar atë vazhdimisht?".

***

Të përvuajturit e nënvlerësuar. Njerëzit shumë të shquar vuajnë në mënyrë të ndryshme nga ajo që përfytyrojnë adhuruesit e tyre: në mënyrën më të rënda ata vuajnë për shpirtvegjëlit, për zemërngushtët që ziejnë përbrenda nga disa momente të këqija, me një fjalë për dyshimin për madhështinë e tyre – jo për flijimet dhe për vuajtjet që detyra e tyre kërkon nga ata. Derisa Prometeut i vjen keq për njerëzit dhe flijohet për ta, ai është i lumtur dhe i madh në vetvete: por kur bëhet ziliqar ndaj Zeusit dhe dhuratave që atij i bëjnë njerëzit, atëherë ai vuan!