Historia e fëmijës së humbur, të rritur larg prindërve dhe pastaj të gjetur sërish, është një temë e rrahur në shumë nga romanet e shekullit XIX. Siç duket, në historinë e njerëzimit, të gjithë prindërit kanë pasur frikë se mos i humbasin fëmijët e tyre dhe të gjithë fëmijët e kanë përjetuar këtë frikë.
E, për fat të keq, kjo ngjet shpesh, si në përrallën e Gishtos, të cilin babai dhe nëna nuk “e humbin”, por e braktisin, sepse janë shumë të skamur.
Dhe çdo fëmijë i braktisur, prindërit që nuk i ka njohur kurrë, i përfytyron si njerëz të pasur e të rëndësishëm, nga të cilët dikush i ka rrëmbyer.
Romane me histori të tilla, të rrëfyera në variante të ndryshme, kam lëçitur shumë. Aq shumë, saqë m'u mbush mendja të argëtohesha vetë dhe bashkë me mua lexuesit e vegjël, duke shkruar një histori tjetër, me shumë aventura, për udhëtimin e mrekullueshëm të Poliksenës.
Poliksena nuk merr nga murgeshat që e kanë gjetur të vogël, vetëm një shenjë “njohjeje”, por disa. Dhe në rrugëtimin e vet, has një mori njerëzish që “mund” të jenë nëna ose babai i saj, por çdo gjurmë del e rreme.
Poliksena i përçmon të tjerët dhe, sikurse shumë bashkëmoshatare të saj sot, ëndërron të jetë princeshë. Princesha e vërtetë është më e arsyeshme sesa ajo, kurse vajza e tretë që është princeshë, ndërkohë, e ka mësuar se kur pasuria dhe pushteti keqpërdoren, mund t’i bëjnë të tjerët të palumtur dhe skllevër
