Dyzet këngët e bilbilit për Hz. Muhammed, jeta e Pejgamberit nën dritën e romanit, Iskender Pala

Titulli: Dyzet këngët e bilbilit për Hz. Muhammed, jeta e Pejgamberit nën dritën e romanit
Origjinali: Bülbülün Kırk Şarkısı
Gjinia: Roman
Autori: İskender Pala
Shqipëroi: Florida Kulla
Shtëpia botuese: Fan Noli
Viti: 2017
Fq. 592
Pesha: 0.741 kg.
ISBN: 978-9928-251-12-1

Fragment nga libri

Ato selame dhe përshëndetje që janë të përzemërta ashtu si takimi i buzëëmbëlve, pa dyshim që i kushtohen Atij. Ato përmallime që janë aq përvëluese sa edhe ulërimat e ashikëve, pa dyshim që i kushtohen Atij.

Ato lëvdime që janë të tepërta ashtu si fjalët e dhimbjes së thellë shpirtërore dhe ato dëshira e kërkesa që janë të gjata ashtu si flokët e ë dashurve, i kushtohen Atij, gjithmonë Atij, dhe gjithmonë Atij. Ai që është trëndafil, ai që është i dashur, çdo detyrueshmëri i kushtohet Atij.

Kur në shkretëtirë flakët dhe mohimet trazonin njerëzimin dhe e përplasnin atë drejt shëmbinjve të kuq në mesditë, frymëmarrjet që merrnin flakë nga barbarizmat që vinin dallgë pas dallge, emrin e tij e përendi një melek. Fjalët ishin ende jetime, dashuritë ishin të burgosura në goditjet e hanxharit.

Nëpër trëndafilishte rridhte gjak nga gonxhet dhe kryheshin vrasje gjatë dremitjes së bulkthit; baballarët varrosnin së gjalli në dhe vajzat e tyre të vogla. E njëjta zbrazëti gjendej në të gjithë zemrat që ishin shndërruar në pikëqendër të marrëzisë dhe fluturat e pafajshme kryqëzoheshin, vetëm dhe vetëm ngaqë ishin të pafajshme...

Koha ishte një kohë e tillë, vendi ishte një vend i tillë... Kur zogjtë ebabil shtrinin përtokë elefantët e Ebrehesë, gonxhja mbeti jetime, kur ende ishte në mitrën e nënës. Ndërkohë murin e Qabes e kishte përqafuar një flutur, duke hedhur britma të njëpasnjëshme... Më pas një poet kishte hapur krahët dhe kishte thirrur me zë të lartë: "Po afrohet ai që është i afërt!.."

Yllësia e Binjakëve ishte llambadari i asaj nate, hëna e plotë ishte ndriçimi i asaj nate... Ai që po afrohej u shndërrua në një trëndafil, çeli dhe bota për herë të parë e ndjeu se ishte botë. Një bilbil ishte përvëluar për hir të dashurisë ndaj trëndafilit, ishte përlyer me gjak nga ky përvëlim. Bilbil këndonte:

"Koha, që kur ishte bërë kohë, nuk kishte parë si ai trëndafil
Që kur bukuria e trëndafilit ishte bërë poemë në gjihë e zemra"