Poezi

Në atë shteg ku kaloj unë e ka kasollen vjeshtaBile të gjitha stinët janë fqinjë.Një beng si stradivariusMë mëson mua folklorin e zogjve.

"17-rroksha" është një libër që sjell një risi poetike në shqip. Të gjitha poemat kanë vetëm 17-rrokje, por që mjaftojnë për të pikturuar në vargje çdo hapësirë të realitetit që na rrethon.

Nuk mundem të them se si kaq thjeshtKujtimet krejt po më braktisin,Pasi ndryshon nga kur fundvjeshtësE gjera gjethe braktis lisin.

Ti ke sharmin e vjeshtësApo të një banditi që s'ka bërë veç keq

Humbe...Penelat e semaforëveIka dhe unë.Me flakën e plagëve,era mbeti në punë...

Në përgjithësi, familja, si edhe farefisi i një fëmije me autizëm, kur është e mirinformuar për këtë sindromë dhe pasojat e saj të rënda, nuk e kursen dashurinë për atë. Kështu, edhe ne, Xhilda e unë, gjyshet e gjyshërit e Gesit, të afërmit e tjerë deri edhe fqinjët, kurrë nuk kemi reshtur së faluri dashuri Gesit.

Më zbrisni këtu posthë ca verdhërime hëneNdonjë gllenjkë shi në një kupë dielliT'jua shkrij dënesën e boraveVajtojcë për të diela qielli

Lediona Braho është lindur më 5 gusht 1991 në Konispol. Shkollën 8 – vjeçare dhe të mesme i kreu në vendlindje. Ka filluar të shkruajë që në moshën 10 vjeçare, fillimisht lirika të shkurtra për natyrën. Më vonë bëri përpjekjet për të shkruar një roman, i cili mbeti në letër, por që çeli krijime të shkurtra, kryesisht poezi.

Manjola Brahaj është një njohëse e shkëlqyeshme e letërsisë së traditës dhe në përgjithësi, një shijuese nazike e letërsisë botërore.

Vargjet e mia si pula të lagura janë plagjiatura partiture mornicashUvertura plagosjesh të kalorësit fëmijëri rrëzuar prej kalit të drunjtëKur i grahte karvanit kah Kashtës së Kumrit nëpër kalvar ëndrrashNgelur në çengel tërkuzë pikëpyetjesh: për ku udhambarë o kalama?

Poezia e Arian Lekës, tek libri "Anija e gjumit", është sfidë magjepsëse për aventurë krijimi, kumte e zëra plot vibrime të brendshme, drithërima befasish, frike, gëzime e trishtime që frymojnë bashkë.

Hapja e këtillë e librit është palimpsest i palimpsesteve, ose kryepalimpsest, si një pohim të cilin do ta dëshmojë me shembujt e shumtë që do t'i ofrojë në krijimet e tij. S'do mend, pas gjithë ecurisë konkretizuese me anë të rishkrimit të kësaj bote, në fund ai e mbyll me palimpsestin e mikut të tij virtual, Makabe Zaharisë, për ta ripohuar rishtazi...