Më quajnë arkitekt Sinani, Albert Vataj, Entela Kasemi

Shumë herë më pyesnin se nga i nxirrja teoritë, nga më lindnin idetë dhe si ia bëja që t'i thjeshtëzoja gjërat e ndërlikuara. Përgjigjja ime ishte gjithnjë e thjeshtë: gjërat duhen provuar nëntëdhjetë e nëntë herë, që të kesh sukses në herën e njëqindtë.

Gjatë jetës sime kompozova nëntë simfoni, gjashtëmbëdhjetë kuartete harqesh, mbi tridhjetë e dy sonata për piano, një operë dhe kompozime të tjera, që do t'i njohim së bashku.

Që nga filozofët e deri te poetët, që nga arkitektët e deri te piktorët, që nga mbretërit e papët dhe deri te njerëzit e thjeshtë, të gjithë ndiheshim të aftë për ta transformuar botën. Edhe unë, si bir i kësaj epoke të mrekullueshme, nuk i shpëtova këtij vrulli.

Unë themelova "The Beatles", grupin e rokut më të njohur në të gjitha kohërat. Me këtë grup revolucionarizuam muzikën, u lidhëm me gjithë të rinjtë e kohës, shitëm miliona disqe, mbushëm stadiume...

Emri im është Anjezë Gonxhe Bojaxhiu, por të gjithë më njohin si Tereza e Kalkutës. Kurrë nuk më ka pëlqyer të flas për veten time dhe e pranoj që nuk i kam lexuar librat e shkruar për mua.

Pas zbulimit tim, nisi epoka e perandorive të mëdha oqeanike. Falë tregtisë me Botën e Re, disa vende europiane, si Spanja dhe Anglia, përjetuan një rritje të madhe ekonomike dhe u kthyen në fuqi botërore.

Me Pierin, bashkëshortin tim, kalonim orë të pafundme, duke pyetur se cili element kimik mund të ishte ai që lëshonte këto rrezatime kaq të habitshme. E quajtëm polonium. Më pas zbuluam radiumin. Dhe atë dukuri e quajtëm radioaktivitet.

Jeta ime ishte shumë e vrullshme në të gjitha kuptimet. U bëra mbretëresha e Egjiptit në moshën tetëmbëdhjetëvjeçare. Luftova pa u lodhur për vendin tim. Ju siguroj që nuk kam qenë ajo gruaja e padrejtë dhe manipuluese që më kanë përshkruar.

Jam i sigurt se, nëse juve do t'ju jepej mundësia të ndërmerrni një udhëtim të tillë, patjetër që do të niseshit menjëherë. Por besoj se pak njerëz kanë pasur mundësinë për të parë dhe për të njohur të gjitha ato vende dhe, për këtë arsye, dëshiroj t'ju rrëfej për udhëtimin tim.

Në kinematografi apo artin e shtatë, unë u ndava nga filmat e deriatëhershëm, ku hajdutë të zgjuar triumfonin ndaj policëve të pazotë, ku jetimëve varfanjakë u qeshte fati në fund apo ku dashuritë e pamundura mbylleshin me fund të lumtur.

Megjithëse jam i famshëm për pikturat e mia, duhet t'ju them se një pjesë e famës sime ia dedikoj faktit që kam njohur shumë njerëz interesantë dhe se kam jetuar shumë vjet në një epokë nga më të begatat sipas këndvështrimit kulturor.

Gjatë gjithë jetës sime u tregova njerëzve se dhuna është forma më e keqe për të luftuar për barazinë ndërmjet njerëzve dhe ndërmjet burrave dhe grave. Jo vetëm kam qenë kundër luftërave, por jam i bindur se fjala dhe jeta shembullore janë armët më të mira për të luftuar çdo armik.

S'jam komuniste dhe ky nuk mund të quhet faj. Nuk jam fashiste, kam kulturë demokratike dhe jam nxënëse e të ndriturit Sami Frashëri! Duke më dënuar mua, ju doni të dënoni Rilindjen!

.... Kjo Shqipëri, kur i kërcënohej rreziku Europës nga pushtimet e Turqisë, ndënë kryetrimin e pavdekur të saj, Skënderbejnë, u bë porta e hekurtë kundra sulmeve më të tërbuara të sulltanëve më t'egër që ka pas Turqia.

Isha në Vjenë. Isha shumë i ri dhe shumë i varfër, u jepja mësime private gjuhe pak njerëzve të cilët patën besim tek unë. Në të vërtetë, në atë kohë nuk kisha as idenë më të vogël se çfarë dëshiroja të bëhesha... Isha në kërkim të bukës së gojës, kisha uri të madhe e zorrët më këndonin në bark, kur rastësia e madhe më solli në Burgtheater si figurant....

Shqiptarët nuk janë as sllavë dhe as helenë, por përfaqësuesit e një qytetërimi të vjetër, një nga më të lashtit e Europës, i cili ka lënë monumentet dhe kujtesën e vet në dy brigjet e Adriatikut dhe të detit Jon, me Skënderbeun, idealin e Mesjetës dhe Boçarin, personifikimin kalorësiak të kohëve moderne.

Pas vdekjes së Agronit, mbretit të fuqishëm ilir, ishte gruaja e tij, Teuta, ajo që e drejtoi mbretërinë ilire, duke u bërë një nga figurat më spikatëse të asaj kohe. Me një zgjuarsi dhe kurajë të veçantë, kjo stratege dhe "mbretëreshë e deteve", siç e konsideruan historianët e kohës, i dha një dritë të re qytetërimit ilir.

Armët nuk jua solla unë, por ju gjeta të armatosur. Lirinë e pashë se e keni kudo: në kraharor, në ballë, në shpatat dhe ushtat tuaja dhe, si kujdestarë të pashoq të lënë nga ati im, ju e vutë përsëri në vend skeptrin që më ruajtët deri këtë ditë dhe më bëtë përsëri zot të këtij vendi.

Kënga e popullit mbetet gjithnjë frymëzuese edhe për një soprano të muzikës klasike. Të jetosh dhe të krijosh mes të dyjave është sa e vështirë, aq edhe pasionante!... Jeta në art kërkon sakrifica të mëdha, por asaj duhet t'i përkushtohesh që të arrish të ngjitesh në lartësitë e artit të vërtetë.