Lao-Ceu ose Udha e Dragoit, Miriam Henke, Jerome Meyer-Bisch

Në anët e veshkës, mes një universi brinjësh e mishi të populluar nga milingonat ekstremiste që janë kthyer në makina të çmendura dhe krimbave poetë, kush do t’i thotë vallë përse ekziston?

Njerëz shumë inteligjentë premtojnë gjëra të pamundura: paqen pa luftën, lavdinë pa harresën, jetën pa vdekjen. Nesër, ata do të na trumbetojnë verën pa dimrin dhe ditën pa natën. Po mua Heraklitin, mos vallë më quajnë gomar që mund ta sjellin vërdallë duke i tundur kashtë nën hundë?

Një natë të ftohtë dimri, kur qyteti kishte rënë në topitje, Zoti Dekart dyshonte: mos vallë dy edhe tre nuk bëjnë pesë?

Do t’i kthejë shpinën Agorasë, dhe ia arrin Diogjeni! Do t’jua kafshojë pulpat, do të ngrejë këmbën dhe do t’ua bëjë në kokë pasurive tuaja, do ta bëjë copë e çikë mendjemadhësinë tuaj!

Oratorët më të ndritur të Athinës mblidhen në një banket sonte. Aty është poeti Aristofan, mjeku Eriksimaka, artisti Fedra dhe sigurisht Sokrati, filozofi mendjehollë. Një çështje e rëndësishme shtrohet para tyr: Ç'është dashuria?

Në 1896, djaloshi Albert Ajnshtajn kishte marrë përsipër të ndriçonte Panairin e Mynihut. Por kjo ndërmarrje përfundoi me një katastrofë dhe duke kaluar nga aventura në aventurë atij do t’i duhet të sfidojë ligjet e universit. 

E dashur nënë, përshëndetje! Ti beson se Zeusi është i nevrikosur me mua. Më thua se ai do të lëshojë sëmundje mbi shpatullat e mia, se do të vrasë miqtë e mi, se do të më varfërojë dhe se do t'u japë urdhra perëndive të Olimpit të më bëjnë të vuaj. Por të jesh e sigurtë! Kurrë ai nuk do të më pengojë mua të jetoj i lumtur, sepse unë kam vendosur të mos...

Çfarë mund të njoh? Çfarë duhet të bëj? Çfarë më lejohet të shpresoj? Në Kënigsberg, profesori i rreptë Kant, u përgjigjet këtyre pyetjeve si edhe disa të tjerave, gjatë një dite aq të çmendur saqë harroi shëtitjen e tij...

Agustini, mjeshtri i parë për retorikë në Romë, e kishte zemrën bosh dhe të trazuar. Duke shëtitur botën, ai kërkonte gëzimin tek nderimet, argëtimet, gratë; por, brenda në veten e vet e priste Zoti.

Ç’bëj fshehur nën  këtë çarçaf? Është histori e gjatë... Ajo e luftës së klasave!

Hannah Arendti nuk është mendimtare strofkash, por mendimtare sheshesh. Në teatrin e saj të vogël, të ngjitesh në skenë do të thotë të mendosh; do të thotë të veprosh. Sidomos kur njerëzit-zyra nuk kanë veçse një ide: të ndërtojnë një botë prej letre....