Konsideruar si kryevepra postmoderniste e Julian Barnes, romani Papagalli i Floberit sfidon kufijtë ndarës mes poezisë dhe filozofisë, mes historisë dhe letërsisë, mes librit dhe jetës, duke shërbyer si ushqim shpirtëror dhe pasuri kulturore.
Botuar fillimisht në vitin 1984, romani rrëfen kërkimin e studiuesit amator Geoffrey Braithwaite mbi disa elementë të jetës së gjeniut francez Gustave Flaubert dhe përballjet e tij me hilet e historisë dhe të kujtesës, disa prej të cilave janë kurthe të thurrur nga vetë Floberi për pasvdekjen.
Ndërsa gjurmon jetën e Floberit, personazhi përballet me disa sekrete të zymta nga e shkuara e vet familjare dhe me rrugëtimin në kërkim të paqes shpirtërore.
Shkrimtari amerikan Joseph Heller e konsideroi këtë vepër “të mrekullueshme dhe të pasur, një libër për t’u dehur” me të, ndërsa The New York Times thotë se romani është: “Një hibrid vezullues i romanit me biografinë, i letërsisë me kritikën letrare, i shkruar i tëri me një saktësi të bukur.”
“…në finesën e tij verbale ai arrin të na shfaqet si xhongler me një origjinalitet që na befason me lojën që bën. Ai shpalos fjalët për të na hapur sytë dhe mendjen.” – Sarah Churchwell, kritike letrare