Porta e fatkeqësisë, Leom

Titulli: Porta e fatkeqësisë
Origjinali: Porta e fatkeqësisë
Gjinia: Roman
Autori: Leom
Shtëpia botuese: Toena
Viti: 2016
Fq. 544
Pesha: 0.601 kg.
ISBN: 978-9928-4291-5-5

Mbi librin

Në këtë roman rrëfehet historia e një të miture, ku muret e dhembshurisë oshtijnë dhe ku oxhaqet e ndjesisë i përkasin një qielli që qandhe dërsin nga mërzia. E bindur dhe e rritur mes një intrige të shtyrë nga qenie njerëzore, që e shohin me shumë si të përdorshme, si një vegël pune me të cilën ke të drejtë të veprosh me të, si një send të çmuar me të cilin me forcën e dhuntisë mund ta përçmosh,apo si një fasadë të cilës mund t'ia ndërrosh ngjyrën sipas dëshirës.

Për t'i shpëtuar ndoshta një legjende ose për të demonstruar pafajësinë e një hijeje vërtet të pafajshme, që e ndiqte gjithë kohës, siç ishte figura e nënës së saj, vajza do të ndrydhej brenda emocioneve të saj dhe vuajtja do ta brente gjer në atë shkallë ku rrënimi i shpirtit, që hiqte e merrte me kujtimet më të tmerrshme, do të bëhej i brishtë gjer në atë pikë sa s'do arrinte të përmbante më as fijen më të imët të gëzimit.

Dhe e gjitha kjo vinte si një rrëqethje e tkurrur e një frikë që kishte të bënte drejtpërdrejt me personin e saj dhe fëmijërinë. Është dhimbje t'i hapësh rrugë tragjedisë dhe të bindesh më vonë se kush ke qenë e kush je, por dhe kush mund të kishe qenë dhe kush mund të jesh. Pastaj, gjithsesi, e kupton se s'ka më rëndësi se kush do të jesh.

Fragment nga libri

Pas atij mëngjesi të krisur, asnjëherë më në këtë jetë s'do të doja të qeshja. Bota kish marrë përmasa të tjera. Njerëzit e mirë më s'ekzistonin. Shoqëria ime e mitur dhe mësuesit e mi ishin tashmë thjesht vegla të një hulumtimi, që të shfaqet sa për të treguar rrugën e ca të fshehtave pa vlerë. Jeta dhe vlera e saj s'ishin më të lidhura me njëra-tjetrën. Arrita ta kyç gojën dhe t'i bindem presionit të Xhek Shellit, duke mbajtur gjithmonë ndër mend fundin e detit dhe tmerrin që mund të më gjente atje poshtë.

Atë natë, ndërsa i qahesha me lot vetmisë dhe tmerrit, ndërsa luaja me limitet e një jete pa cak dhe pa ëndrra më, me një frikë të mbirë thellë në shpirtin tim foshnjor, ndërsa thërrisja një shpresë hijesh të më kundronte dhe të më mbante gjallë, midis sikletit të ndjenjës së djegur dhe të asaj ndjenje që kurrë as më vonë s'e kuptova, ndërsa lotët mundoheshin të lanin ndyrësinë që kish rënë mbi mua, erdhi XhekShelli me një tjetër fytyrë.

Më kish sjellë ëmbëlsira, dhurata dhe ndër ta një kukull "të virgjër". Zuri të ma shpjegonte kur ma dhuroi, duke llomotitur për virgjërinë e kukullës, e cila ishte bërë për të jetuar gjithmonë e virgjër.

- Vetëm kukullat s'ka kush t'i zhvirgjërojë, - pëshpëriti dhe m'i nguli sytë për një kohë të gjatë.
Unë largova vështrimin nga ata sy të bezdisshëm e cinikë. Ai fliste para meje sikur para një gruaje tëmoshës së tij.

E urreja pa masë, me një dëshirë që ta shihja të vdekur. E urrejtja mes një agonie që s'i nënshtrohej më urrejtjes së mëparshme. Pashë rreth e rrotull me se mund ta vrisja. Pati guximin e marrë dhe, akoma me të ndyrë, të më afrohej dhe të me puthte. Era e alkoolit më bëri të kollitem, kur afshi i tij m'u përplas nëpër buzë. S'kuptoja çmendurinë e tij aq të thellë, veç ndjeva buzët e tij aq të vlefshme të ciknin buzët e mia fëminore.

- Ju jeni kafshë, - pata guximin t'i thosha. - S'e di ç'ju solli mes nesh.
Dhe u ngrita, për të marrë vrapin për në dhomën time. Ajo dhomë, për një kohë të gjatë, do më ngjante me varrin tim. Ai do më shihte me sytë e tij të çuditshëm ndërsa do të rrëzohesha nga padurimi i dhimbjes dhe nga plaga e freskët dhe do të merrte guximin e ndyrë të më ndihmonte.

Pafytyrësia e tij ish e rrallë, ndërsa njerëzillëku i tij do ish i shterpët. Do më linte ëmbëlsirat mbi tavolinën time të librave dhe do të largohej me një buzëqeshje të varur nëpër buzë, si një rrobë e harruar në telin e rrobave.