Diellit tim, Besnik Camaj

Titulli: Diellit tim
Origjinali: Diellit tim
Gjinia: Poezi
Autori: Besnik Camaj
Shtëpia botuese: Konica Color
Viti: 2009
Fq. 128
Pesha: 0.16 kg
ISBN: 978-99956-671-3-9

Mbi autorin

Besnik Camaj rrjedh nga një familje pedagogësh. Është i lindur në Novosellë të Pejës (Fierzë), afër burimit të Drinit të Bardhë më 3 janar 1960. Është rritur me bukuritë që i ka falur natyra e këtij vendi. Fëmijë i një familjeje me traditë arsimdashëse që në bankat e shkollës kishte manifestuar një talent për poezi. Babai i tij kishte kontribuar shumë në disa shkolla në Pejë e rrethinë dhe Malësi të Gjakovës.

Ka kryer gjimnazin matematikor dhe Fakultetin e Elektronikës në Prishtinë. Pastaj ka vazhduar studimet postdiplomike të informatikës në Zagreb, në Stafford dhe në Lozanë. Aktualisht është profesor në lëmin e informatikës grafike në Universitetin e Shkencave të Aplikuara në Yverdon të Zvicrës.

Ka shkruar poezi sapo e ka mësuar mirë alfabetin, por nuk ka botuar për shkak të ndruajtjes dhe censurës së asaj kohe. Pas luftës së fundit në Kosovë e pa të arsyeshme që t'i përmbledhë poezitë në këtë vëllim. Këto poezi ia kushon lirisë së vendit, ndjenjës dhe shpirtit njerëzor.

Fragmente nga libri

Ti mbetesh ai që je

Edhe nëse larg ti shkon

kudo në botë dhe atje jeton

ti mbetesh prapë ai që je

me shpresë t'kthehesh në fole.

Nëse emrin ti e ndërron

mos mendo se dikë mashtron

jo, jo ti mbetesh prapë ai që je

me çfarëdo emri a tjetër fe.

Dukjen ti nëse e ndërron

mos u fsheh se shumë gabon

se ti mbetesh po ai që je

prore n'vuajtje për atdhe.

Ti mbetesh shqiptar se i tillë ke qenë

mbi ty gjithë të zezat ushtruar janë

ndërruar ta kanë shpesh dhe fenë

por kot se ti mbetesh prapë ai që je

Shqiptar mbi tokë e shqiptar nën dhe.

Mos harro ! - porosia e shenjtë

- Në çdo nisjepër çdo rrugëtim

më kujtohen fjalëte babait tim

që mi thoshte me një ton

"Mos harro, për çka po shkon !

" Drini i Bardhë Gurgullon ky Dri

kristal e ka ujin

ah ç'mrekulli.

Freskia e tij

të deh të qeton

tek shkumëzon.

Derdhet rrëke

i bardhë si qumësht

shumë e duam ne.

Dri o lum DriniDrini im i Bardhëvalëzo ti valëzo kurrë mos u ndal. Shpirt, ku je ? Të kërkova anembanëbuzë DrinitVjosës e BunësManastirit e Korçësnë puhitë e liqenit të Ohrittë Strugës e të Shkodrëse deri tek ujëvarat e Mirushës. Të kërkova edhe më tejmbi shpatet e RugovësSharrit e ÇiçavicësMoknës e Brezovicësedhe tej Baba Tomorrittë kërkova deri sa u tretadhe prapë nuk të gjeta. Po ku je hejku je loçka imemos humbe rrugicavetë qytezave të vjetraa rrugëve të saposhtruaratë qyteteve të rejaose ndoshta ke mbeturnë pellgun e ndoj fushetë gjelbëruarja të ka ngrirë ujëburimii ftohtë i shkumbëzuar. Po eja më se të duasi jetën të vërtetëneja se pritja më dërmonmë bën tjetër më shkatërron. E kur në zemërhapin ta dëgjoje di se vjen nuk vonondhe bindem se në mua jetonandaj ejase shpirti shpirtin gjakon.