Thesari i perrallave

Titulli: Thesari i përrallave (kopertinë e trashë)
Origjinali: Thesari i përrallave
Gjinia: Përralla
Shqipëroi: Taulant Tafa, Eri Tafa
Shtëpia botuese: Vëllezërit Tafa
Viti: 2012
Fq. 140
Pesha: 0.955 kg
ISBN: 978-99956-96-27-6

Mbi librin

Në këtë vëllim janë përmbledhur përrallat tepër të njohura dhe tërheqëse për fëmijët si: "Llampa e Aladinit", "Bukuroshja dhe Bisha", "Liza në botën e çudirave", "Ushtari prej plumbi", "Katër muzikantët e Bremenit" dhe "Libri i xhunglës".

Fragmente nga libri

Llampa e Aladinit

Na ishte njëherë një djalë i varfër, i mbetur jetim që e quanin Aladin. Djali ishte si i hutuar dhe babai nuk e dinte se ç'fat do të kishte në jetë. Babai vdiq dhe Aladini mbeti vetëm me mamanë. Një ditë shkoi në treg dhe atje dikush i tha se ishte xhaxhai i tij i humbur prej kohësh. Aladini i padjallëzuar e ftoi në shtëpi. Edhe mamaja e tij u çudit. Ai që shtirej si xhaxhai premtoi ta ndihmonte Aladinin e ta bënte një pasanik të madh.

Bukuroshja dhe Bisha

Jetonte dikur një tregtar shumë i pasur. Ai kishte tre vajza. Vajza më e madhe quhej Arta, e dyta quhej Linda dhe e treta, më e vogla, quhej Bukuroshe. Tregtari e donte shumë vajzën e vogël që e shoqëronte në çdo hap dhe i falte shumë gëzim. Një ditë, ai mori lajmin e hidhur se anijet e tij ishin mbytur nga një furtunë e madhe. Liza në botën e çudirave Një ditë të ngrohtë pranvere, Liza po shlodhej në kopësht. Motra po lexonte një libër dhe Liza ndiqte me vëmendje faqet që shfletoheshin. Libri nuk kishte ilustrime dhe Liza u mërzit. Papritmas, një lepur i bardhë vrapoi pranë saj duke u ankuar se ishte shumë vonë. Liza kurrë më parë nuk kishte parë një lepur me jelek, prandaj dhe u bë kureshtare.

Ushtari prej plumbi

Piteri i vogël dhe motra e tij nuk përmbaheshin nga gëzimi kur babai solli kutinë e dhuratave në ditëlindjen e Piterit. Piteri hapi kutinë dhe brohëriti vetvetiu kur pa se aty kishte 25 ushtarë. Të gjithë ishin të ngjashëm me njëri – tjetrin, me përjashtim të njërit. Ata kishin veshur uniforma kuq e blu dhe mbanin pushkë në njërin sup. Që të gjithë ishin të derdhur në plumb. Ai që ndryshonte kishte vetëm një këmbë e ndoshta nuk kishte mjaftuar plumbi për këmbën tjetër. Fëmijët vendosën ta mbanin edhe atë në fushën e lojës.

Katër muzikantët e Bremenit

Në një fshat të largët, një fshatar e largoi gomarin e plakur nga shtëpia. Ec dhe ec dhe u lodh gomari. Ndaloi pranë trungut të një druri të moçëm. Aty ishte shtrirë një qen. Dhe ai, i plakur, i lodhur e i mërzitur...
-Eja me mua, - i tha gomari, - shkojmë të kërkojmë fatin tonë.
-Unë nuk eci dot, - tha qeni, - nuk më mbajnë këmbët.
-Si të duash, - tha gomari, - por nuk duhet vrarë shpresa. Kushedi ç'na pret përpara.

Libri i xhunglës

Një mëngjes herët, heshtja në xhungël u thye nga kuisjet që vinin nga një kanistër në ujrat e lumit. Kuisje e një këlyshi të tillë nuk ishte dëgjuar kurrë më parë në xhungël. Fati e solli që Bagera, një panterë e mirë, që po endej në xhungël, kishte ndjekur kanistrën e vogël me kuisjet e panjohura. Nuk ishte një këlysh i zakonshëm xhungle.
-Është këlysh njeriu! – klithi Bagera.